Με την Κατερίνα γνωριστήκαμε – κάτσε να δεις, ούτε θυμάμαι πώς – πριν από τρία χρόνια, σε μια επίσκεψή της στο Ρέθυμνο. Πληθωρικός και ευχάριστος άνθρωπος, μας πήρε ελάχιστα λεπτά για να συμπαθηθούμε «ταμάλα» (όπως θα το έλεγε σίγουρα η ίδια).

Είχαμε κανονίσει να βρεθούμε για συνέντευξη, αλλά τελικά προέκυψε η συνεργασία μας στο BEST magazine. Παράξενο δεν είναι; Να γνωρίζεις κάποιον για λίγα λεπτά και να καταλήγει τόσο πολύτιμος συνεργάτης. Απαντώ μόνος μου: ναι, είναι.

Εκείνη Βορειοελλαδίτισσα, εγώ Κρητικός· μας ένωσε η αγάπη για τον πολιτισμό, που υπηρετούμε και οι δύο – ο καθένας από το δικό του πόστο. Σήμερα είναι καλεσμένη μου. Ήρθε η στιγμή να της κάνω το δικό της Who is Who, όχι μόνο γιατί της το χρωστάω, αλλά και γιατί αξίζει πραγματικά να τη γνωρίσετε.
Πάμε;

Συνέντευξη Στέλιος Κουδουράκης

Βρε καλώς τα παιδιά τα δικά μας! Κάτσε να ρωτήσω όπως ρωτάς κι εσύ: είσαι ή και λέγεσαι; Τίνος είσαι εσύ;

Τρία χρόνια μετά κι ήρθες χωρίς μια τούρτα, ένα προφιτερόλ, μια πάστα βρε αδερφέ… Έχε χάρη που είσαι ο εκδότης της στήλης μου, οπότε θα πάρω το επαγγελματικό μου ύφος και θα απαντήσω.

Είμαι η Κατερίνα Γαγανέλη, του Πασχάλη και της Αλεξάνδρας, και είμαι πολύ χαρούμενη που επιτέλους τα λέμε!

Εγώ είμαι πολύ χαρούμενος που ανήκεις στη συντακτική μας ομάδα. Πες μου όμως, πότε ένιωσες για πρώτη φορά ότι είσαι συγγραφέας και όχι απλώς κάποια που γράφει;

Είμαι συγγραφέας; (γέλια) Πάντα αυτός ο τίτλος μού φαινόταν βαρύς — και συνεχίζει να μου φαίνεται. Δεν ένιωσα έτσι όταν κράτησα στα χέρια μου το πρώτο μου βιβλίο. Η στιγμή ήρθε αργότερα, όταν μια αναγνώστρια μού έστειλε ζωγραφιές και φωτογραφίες της κόρης της να κοιμάται αγκαλιά με την Πάτρα μου.

Εκεί κατάλαβα πως αυτό που έγραψα δεν είναι πια μόνο δικό μου· μπορεί να αγγίξει και να επηρεάσει κι άλλους ανθρώπους. Ήταν μια συγκινητική έκπληξη, αλλά ταυτόχρονα μού πρόσθεσε κι ένα μικρό άγχος για το μέλλον — καταλαβαίνεις…

Ναι, καταλαβαίνω ακριβώς τι εννοείς. Το ίδιο λίγο-πολύ περνάμε όλοι όσοι έχουμε αναγνώστες. Στην περίπτωσή σου υπήρξε κάποιο ερέθισμα; Ήταν ανάγκη, τυχαίο ή φυσική συνέχεια της ζωής σου;

Χάος. Που σημαίνει ότι πάντα ξεσπούσα στο χαρτί – ό,τι με βάραινε, ή και όχι. Καλές και κακές στιγμές τις κρατούσα σ’ ένα εντελώς κοριτσίστικο ημερολόγιο, ξέρεις, από αυτά με το κλειδάκι. Εκείνο το μικρό, σκληρόδετο τετραδιάκι έγινε το καταφύγιό μου.

Επέστρεφα σε αυτό και έπαιρνα δύναμη, διαβάζοντας πώς ξεπέρασα κάποτε την τάδε δυσκολία, ενώ αργότερα γελούσα με τα άγχη που είχα τότε. Ε, αυτό το χάος έπρεπε κάποτε να μπει σε μια τάξη. Και κάπως έτσι, άρχισα να φορτώνω τους ήρωες που σκάρωνε το μυαλό μου με αγωνίες και προβλήματα που έψαχναν απεγνωσμένα για λύσεις.

Άρα, για να απαντήσω στην ερώτησή σου, μάλλον ήταν ένας συνδυασμός απ’ όλα αυτά.

Παιδί του Βορρά, και βρέθηκες στην άλλη άκρη της Ελλάδας. Τεράστια αλλαγή! Σε επηρέασε;

Δεν έγινε τόσο απότομα η αλλαγή. Ναι μεν παιδί του Βορρά – Ακαντζού, συγκεκριμένα – αλλά τα παιδικά μου χρόνια τα έζησα στην Αθήνα. Στα Κάτω Πετράλωνα έκανα τους πρώτους μου φίλους, έζησα έρωτες, πάθη, λάθη… κι αφού άνοιξα ένα τεράστιο κεφάλαιο, ήρθε η στιγμή να το κλείσω και να απογαλακτιστώ.

Έτσι, βρέθηκα με την οικογένειά μου στα Χανιά, να υπηρετώ την πατρίδα με την πρότερη ιδιότητά μου – ως στρατιωτικός. Κι εκεί, είχες κι εσύ τη χαρά να με γνωρίσεις! (γέλια)

Τα αγαπάς τα Χανιά;

Αγαπάω όλη την Κρήτη σαν δεύτερη πατρίδα. Ειδικά στα Χανιά έχω φίλους καρδιάς και πάντα θα επιστρέφω. Εξάλλου, στο Ρέθυμνο ζει ένα κομμάτι της καρδιάς μου – η κόρη μου. Οπότε, θα με βλέπετε συχνά-πυκνά!

Απόστρατη πλέον του Πολεμικού Ναυτικού — και μάλλον δεν είμαι ο πρώτος που θα σε ρωτήσει: πώς κατάφερες να συνδυάσεις την πειθαρχία του στρατού με την ελευθερία που σου δίνει η γραφή;
Στολή και πληκτρολόγιο… υπάρχει κάτι κοινό;

Κοίτα, μοιάζει οξύμωρο, αλλά δεν είναι. Αντίθετα, θα σου πω ότι η πειθαρχία που ανέφερες με βοήθησε να φτιάξω ένα ωραιότατο – αγχωτικό μεν, αλλά δημιουργικό – πλαίσιο, για να είμαι απόλυτα τυπική και στο γράψιμο. Όπως λέει και ο δάσκαλος Φώτης Δούσος (πατριώτης, να τα λέμε κι αυτά): «ΠΡΕΠΕΙ να γράφεις κάθε μέρα. Έστω και δέκα σειρές, αλλά κάθε μέρα».

Εγώ είμαι άνθρωπος που λειτουργώ υπό πίεση, οπότε μου ήταν εύκολο να τηρώ τις προθεσμίες που η ίδια έθετα. Μόνο που, μιλάμε για γράψιμο — κι εκεί, μέσα στο πλαίσιο αυτό, ανέπνεα. Έδινα ανάσες και στους ήρωές μου. Το μόνο κοινό ανάμεσα στη στολή και το πληκτρολόγιο ήταν – και παραμένει – η αίσθηση του καθήκοντος.

 «Με λένε Πάτρα.» Και κάπως έτσι ξεκινά το συγγραφικό σου ταξίδι. Για πες…

Τι να σου πω που να μην ακουστεί υπερβολή; Ότι τη νιώθω σαν την τρίτη μου κόρη; Ότι νομίζω πως κάπου ζει κι αναπνέει αυτό το παιδί; Δεν ζει όμως, παρά μόνο στο κεφάλι μου. Βλέπεις πού ζούμε… σε έναν κόσμο βίαιο και δειλό.

Σε έναν κόσμο όπου η διαφορετικότητα γίνεται στόχος καθημερινά.

Η Πάτρα, λοιπόν, μάλλον ήρθε για να μας μιλήσει για όλα αυτά — αλλά κυρίως για την αγάπη. Αυτή την τόσο μικρή λέξη, που χωράει ολόκληρο τον κόσμο. Κι όταν μιλάει ένα παιδί, μιλάει πάντα με την καρδιά του.

Συνεχίζεις να γράφεις τις ιδέες σου παντού, όπως έκανες παλιά;

(γέλια) Όχι, εντάξει… είμαι πιο συγκροτημένη και συνεπής πια. Δε με κυνηγάνε από τα εστιατόρια να τους αφήσω πίσω τη wine list! (πολλά γέλια). Τώρα έχω το κινητό και ηχογραφώ τις ιδέες μου — ή την ανατροπή που μου έρχεται ξαφνικά στο μυαλό.

Μάλιστα, ένα βράδυ παραλίγο να κοιμηθώ στο σπιτάκι του σκύλου… Ξύπνησα μέσα στα μαύρα μεσάνυχτα και ηχογραφούσα τον διάλογο του Χαρίλαου με την ερωμένη του! Ταυτόχρονα ξύπνησε κι ο άντρας μου και νόμιζε ότι έστελνα ηχητικό μήνυμα… Δεν περιγράφω άλλο! (γέλια).

Βρε τον Χαρίλαο… κλείνει σπίτια! (γέλια) Εγώ γράφω άρθρα – έχουν αρχή, μέση και τέλος. Για εσάς τους συγγραφείς, ποιο είναι το πιο δύσκολο κομμάτι; Το πώς θα ξεκινήσεις; Το πώς θα τελειώσεις; Τι;

Τώρα γιατί το ρώτησες αυτό; Γιατί, γιατί, γιατί… (γέλια). Έχω ένα μυθιστόρημα που θα το ζήλευε και το γεφύρι της Άρτας! Ολημερίς το χτίζανε… Αυτό, για μένα, είναι το πιο δύσκολο κομμάτι. Μετά από μια περίοδο μεγάαααααλης παύσης, να επιστρέψω και να πρέπει να ξαναγίνω οι ήρωές μου, να φορέσω τα παπούτσια τους, να ξαναβρώ τη φωνή τους. Δεν είναι καθόλου, μα καθόλου εύκολο.

Δεν είναι διήγημα, που είναι σύντομο και περιεκτικό· είναι μυθιστόρημα, που πραγματικά χρειάζεται χτίσιμο. Οπότε… ας απαντήσει κάποιος πιο έμπειρος σ’ αυτή την ερώτηση! (γέλια).

Για να γράψεις, φτιάχνεις και ανάλογο περιβάλλον; Σε μια ερώτηση σε άλλον συνεντευξιαζόμενο θυμάμαι να λες ότι θέλεις instrumental μουσική στ’ αυτιά και ένα μεγάλο φλιτζάνι καφέ. Θυμάμαι καλά;

Μια χαρά θυμάσαι! Νομίζω πως ήταν στη συνέντευξη του Γιώργου Δάμτσιου, που γράφει ιστορίες τρόμου (μπρρρρ…). Θα σου πω λοιπόν ότι το SoundCloud είναι η καλύτερη παρέα μου. Κάθε βιβλίο έχει το δικό του soundtrack. Κλαίω κι όλας! Βεεεβαια… μια ομορφιά είμαστε στο σπίτι! (γέλια).

Τι σου αρέσει να γράφεις;

Δεν έχω αποφασίσει. Δεν ξέρω — αυτή είναι η απάντηση.
Με εξιτάρει να γράφω για διαφορετικές ηλικιακές ομάδες.
Καλό ή κακό; Θα το δείξει ο χρόνος.

Συνηθίζεις να ρωτάς τους καλεσμένους σου για τα εμπόδια που αντιμετώπισαν στη συγγραφική τους πορεία. Ε, εγώ να μη ρωτήσω; Θα ρωτήσω!

Εσύ ρώτα. Κι εγώ… δε θα απαντήσω! (γέλια) Άσε εμένα. Επέτρεψέ μου, όμως, να πω το εξής: Νομίζω ότι στην Ελλάδα έχουμε εξαιρετικούς συγγραφείς, εικονογράφους – γενικά δημιουργούς. Όμως, δεν είναι πολλοί οι παραδοσιακοί εκδοτικοί οίκοι, εκείνοι που θα αναλάβουν ένα έργο εξ αρχής, χωρίς οικονομική επιβάρυνση για τον δημιουργό.

Πόσα βιβλία να εκδώσουν, όταν ακόμη υπάρχει κόσμος που θεωρεί πολυτέλεια την αγορά βιβλίων; Πώς θα ακουστούν, λοιπόν, αυτές οι ωραίες πένες; Πώς θα φτάσουν στην έκδοση; Από την άλλη, υπάρχουν δεκάδες εκδοτικοί που – με υψηλό αντίτιμο – θα σε εκδώσουν. Και… αυτά. Δε θα μάθεις ποτέ πόσες πωλήσεις έγιναν, ούτε καν τον αριθμό των αντιτύπων που εσύ αγόρασες. Εύχομαι ειλικρινά να αλλάξει σύντομα αυτό.

Έλα να μιλήσουμε λίγο για τη νέα στήλη σου στο περιοδικό μας, «15 θα ρωτήσω για να σε γνωρίσω». Πες μου, πώς προέκυψε;

Όπως προανέφερα, έχω διαβάσει πολλά και πολύ ωραία βιβλία από ανθρώπους που δεν είναι τόσο γνωστοί στον χώρο μας. Δεν έχουν πάρει βραβεία, ούτε στάθηκαν τόσο τυχεροί ώστε να ενταχθούν σε έναν εκδοτικό οίκο με έντιμη και σταθερή συνεργασία.

Πάντα πίστευα πως υπάρχει χώρος για όλους. Ο τρόπος που γράφω εγώ σίγουρα δεν αρέσει σε όλους, αλλά σε κάποιους αρέσει — και αυτό είναι αρκετό. Με αυτή τη στήλη θέλω να γνωρίσω κι εγώ καλύτερα τον συγγραφικό κόσμο, να μάθω περισσότερα για τους ανθρώπους πίσω από τις λέξεις, και να συμβεί ακριβώς αυτό που λέει ο τίτλος της: να τους γνωρίσω.

Και μαζί με εμένα, να τους γνωρίσουν και όλοι οι αναγνώστες του περιοδικού μας. Θα χαρώ πραγματικά να ανταποκριθούν πολλοί σε αυτό το κάλεσμα.

Αν δεν έγραφες, τι θα έκανες; Είσαι και συνταξιούχος πλέον… αρκετός ελεύθερος χρόνος!

Μάλλον θα ζωγράφιζα. Ή… μπορεί και όχι. Ίσως να έπαιζα ως ερασιτέχνης στο θέατρο — ναι, μάλλον αυτό θα έκανα. Ξέρεις ότι είχαμε μια ομάδα στα Χανιά, τους «Άοπλους εν Πλω», και ανεβάσαμε και δύο δικά μου έργα: το «Μιμίκο και τη φτέρη» και τα «Γένια του Αη Βασίλη».

Ναι, το ξέρω! Ήμουν εκεί — και κάλυψα και την εκδήλωση.

Α, ναι… συγγνώμη, το ξέχασα! Είχα πολύ άγχος τότε. Όπως βλέπεις, πάλι με την τέχνη και τον πολιτισμό θα είχα ασχοληθεί. Έμφυτη είναι, παιδάκι μου, η ανάγκη για έκφραση. Το μέσο απλώς αλλάζει.

Να ρωτήσω… Με τους αναγνώστες επικοινωνείς; Σου γράφουν στα social; Πώς νιώθεις μ’ αυτό;

Κοίτα τώρα να δεις τι έπαθα! Μου έλεγαν ότι πρέπει να είμαι πιο «σοβαρή» στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης — συγγραφέας πράμα, βλέπεις… Το οικογενειακό περιβάλλον κυρίως! Έλα όμως που δε μπορώ. Έχω κι αυτή την άλλη πλευρά — είμαι πειραχτήρι, βρε παιδί μου.

Έφτιαξα λοιπόν κι εγώ μια σελίδα, κι εκεί είμαι πέρα για πέρα ο εαυτός μου. Λέω τους καημούς, τους αναστεναγμούς, γελάμε πολύ με την παρέα που φτιάξαμε — και κλαίμε, αν προκύψει.

Πως τη λένε τη σελίδα;

Στην αρχή είχα το όνομα μου με ελληνικούς χαρακτήρες μέχρι που ανέβασα Πρωτοχρονιά μια φωτογραφία με ένα πατάκι εισόδου που έγραφε  ΕΣΥ ΜΑΣ ΕΛΕΙΠΕΣ. Όταν πια έγινε απαραίτητο να αλλάξω όνομα γιατί έμοιαζα διχασμένη προσωπικότητα.

Η Katerina Gaganeli με το σοβαρό προφίλ ερχόταν κόντρα με την Κατερίνα Γαγανέλη που γελούσε κι έκλαιγε ζήτησα από τους ακόλουθους να με βαφτίσουν. Η Χριστίνα Μαρμαρινού είναι η νονά!! ΕΣΥ ΜΑΣ ΕΛΕΙΠΕΣ λοιπόν.

Κι αν αύριο μας εγκαταλείψεις… Κερδίσεις το Τζόκερ, βρε παιδί μου, κι εξαφανιστείς — πώς θα ήθελες να σε θυμόμαστε;

Μωρέ, ας κερδίσω εγώ το Τζόκερ και δεν το κουνώ απ’ εδώ! (γέλια) Χωρίς πλάκα τώρα — αληθινή.
Αυτό θα ήθελα να θυμάστε: ότι έζησα κι έγραψα αληθινά.

Πέρασε η ώρα… και με περιμένουν σε μια εκδήλωση.

Τι είπατε; Τι είπατε; Όοοοοχι, καλέ μου φίλε! Εδώ θα μείνεις και θα μιλάμε άλλη μια ώρα. Τρία χρόνια περίμενα! (γέλια).

Η καλή συνέντευξη αργεί να γίνει… (γέλια). Για πες, ετοιμάζεις κάτι καινούριο; Να περιμένουμε κάτι σύντομα;

Πάντα κάτι ετοιμάζω! Αυτή τη στιγμή, όμως, είμαστε λίγο πριν το τυπογραφείο. Από τις Εκδόσεις The Book Project θα κυκλοφορήσει το επόμενο βιβλίο μου — με αρκετά δύσκολη θεματολογία, αλλά επίτρεψέ μου να μη πω κάτι περισσότερο προς το παρόν.

Μέσα στον Νοέμβριο, λογικά, θα το έχετε στα χέρια σας. Παράλληλα, από τις Εκδόσεις Suenobooks θα κυκλοφορήσει ένα ημερολόγιο / λεύκωμα / σημειωματάριο με τίτλο «Θεέ μου, θέλω να σου πω». Ο τίτλος προϊδεάζει για το περιεχόμενο· θα προσθέσω μόνο πως πρόκειται για κάτι που δίνει πολλή τροφή για σκέψη.

Θα κλείσω τη συνέντευξη όπως κάνεις κι εσύ. Τι θέλεις να σου ευχηθούμε, σαν BEST MAGAZINE;

Θα ακουστεί κλισέ, αλλά δε θέλω τίποτα άλλο, Στέλιο, πέρα απ’ το να είμαστε καλά. Νομίζω πως, αν έχουμε την υγεία μας, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, όλα τα υπόλοιπα θα πάνε περίφημα.

Αυτά λοιπόν… Τελειώσαμε! Πενήντα ευρώ!

Καρτούλα έχω. Κάνει; (γέλια).

Την Κατερίνα Γαγανέλη μπορείτε να τη βρείτε εδώ

https://www.facebook.com/KaterinaGaganeli

Εδώ

https://www.instagram.com/katerina_gaganeli

Kαι στη σελίδα ΕΣΥ ΜΑΣ ΕΛΕΙΠΕΣ

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ

Η ΣΤΗΛΗ ΤΗΣ WHO IS WHO