Μια από τις νέες τάσεις της εποχής, είναι η υπερβολική “θετικοποίηση” καταστάσεων και γεγονότων. Γεγονός το οποίο μας οδηγεί ασυνείδητα σε μία ψυχική και διανοητική «ύπνωση». Έτσι, τείνει να μας γίνει συνήθεια να αποφεύγουμε ή να φοβόμαστε τα αρνητικά μας συναισθήματα, τα οποία αποτελούν μια πολύ υγιή και φυσική εσωτερική αντίδραση και διαδικασία, απαραίτητη για την εσωτερική μας εξέλιξη.
Οφείλουμε όλοι να αντιληφθούμε ότι με το να “ταΐζουμε” την ψυχή μας με χρυσωμένα χάπια και να δημιουργούμε ψευδαισθήσεις ευδαιμονίας, δεν κάνουμε το παραμικρό βήμα ούτε προς την επίλυση των προβλημάτων, ούτε προς την υγιή διαχείριση των αρνητικών μας συναισθημάτων, ούτε προς την ψυχική και πνευματική μας ωρίμανση αλλά ούτε και προς την ίαση και θεραπεία του τραύματος που πιθανόν να βιώνουμε και να μας προκαλεί αυτά τα αρνητικά συναισθήματα.
Είμαστε άνθρωποι με συναισθήματα και κριτική σκέψη και η ζωή έχει και αρνητικές ή πολύ άσχημες καταστάσεις τις οποίες καλούμαστε να βρούμε τη δύναμη ψυχής και τον τρόπο να αντιμετωπίσουμε για να εξελιχθούμε για να μπορέσουμε να προχωρήσουμε πιο ώριμοι. Το να προσπαθούμε να ωραιοποιήσουμε μια αρνητική κατάσταση είναι ηλίου φαεινότερο ότι αποτελεί τη δημιουργία μιας ψευδαίσθησης και την απομάκρυνση μας από την αλήθεια που βιώνουμε και καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε. Το να διαμονοποιούμε τα αρνητικά μας συναισθήματα και να προσπαθούμε συνεχώς να αποφύγουμε καταστάσεις ή να έρθουμε αντιμέτωποι με ένα γεγονός για να βρούμε τις λύσεις, μας αποδυναμώνει και μας αποκαθιστά συνεχώς ανήμπορους για ανάληψη ευθυνών ή δημιουργία αλλαγών οι οποίες πιθανόν να είναι απαραίτητες για την μετέπειτα πορεία μας.
Εκτιμώντας με αντικειμενική κρίση μια αρνητική κατάσταση που βιώνουμε και τα δύσκολα συναισθήματα που αυτή μας προκαλεί, ερχόμαστε σε βαθιά επαφή με τον εαυτό μας και σε άμεση επίγνωση του βιώματος, επιτρέποντας έτσι στην ψυχή μας να ξεκινήσει αβίαστα μια φυσική διαδικασία που απαιτεί από εμάς αποδοχή και ανάπτυξη εσωτερικών μηχανισμών που θα μας βοηθήσουν να αντιμετωπίσουμε αυτή την κατάσταση δίχως υπεκφυγές μα με το απαιτούμενο θάρρος.
Ανοίγοντας την πόρτα που μας οδηγεί στα αρνητικά μας συναισθήματα, (αν δε μπορούμε μόνοι μας με τη βοήθεια ειδικού) αντιλαμβανόμαστε ότι κοιτάζοντας κατάματα το πρόβλημα και τις εσωτερικές συνέπειες που αυτό έχει επιφέρει στον ψυχικό μας κόσμο, έχουμε κάνει το πρώτο βήμα προς την αντιμετώπιση και επίλυση του προβλήματος αλλά και προς την ίαση της ψυχής μας. Στις μέρες μας άλλωστε δεν αποτελεί ταμπού να δεχτούμε ότι εκτός από το φυσικό μας σώμα, τραυματίζεται και η ψυχή, οπότε ως προέκταση αυτού απαιτεί και η ίδια τη φροντίδα που της αναλογεί.
Προσπαθώντας λοιπόν να αποφεύγουμε, να φοβόμαστε, να αρνούμαστε στη χειρότερη των περιπτώσεων, τις αρνητικές καταστάσεις και τα αρνητικά συναισθήματα, αυτομάτως αφαιρούμε από τον εαυτό μας τη δυνατότητα του να τα επιλύσει και να τα διώξει από την ψυχή και το σώμα. Διότι συναισθήματα ανέκφραστα και καταπιεσμένα αν δεν εκδηλωθούν καταλλήλως και δεν διαχειριστούν με στόχο την εσωτερική απελευθέρωση θα εκφραστούν μέσα από το σώμα ως ψυχοσωματικά προβλήματα.
Ας εκμεταλλευτούμε λοιπόν με δύναμη ψυχής και καθοδήγηση αν χρειαστεί, τις εσωτερικές μας εντάσεις, τις πληγές μας και τα αρνητικά μας συναισθήματα τρόπο τινά, ώστε να βιώσουμε τις διαδικασίες της αποδοχής και διαχείρισης τους προς την επίλυση των προβλημάτων και την ίαση των τραυμάτων που θα μας οδηγήσουν σε έναν εαυτό πιο ώριμο, πιο δυνατό μα και πιο ειλικρινή πρωτίστως απέναντι σε εμάς και έπειτα στην ίδια τη ζωή.
Διαφορετικά θα ζούμε κλειδωμένοι μέσα σε “ροζ” φούσκες, με “ελέφαντες” κάτω από τα χαλιά και συνεχώς θα αναρωτιόμαστε πού και γιατί σκοντάφτουμε συνέχεια στο ίδιο μέρος.
Το να μη θέλουμε λοιπόν να δεχτούμε ότι λερώθηκαν τα παπούτσια μας από τη λάσπη δε μας βοηθά να ξεκολλήσουμε από τη λάσπη.✔
