«Περί Ανέμων και Ονείρων…»
Καλώς ορίσατε βρε παιδιά και επίσημα, στη στήλη μου «Περί Ανέμων και Ονείρων…».
Περί ανέμων μιας και η θεματολογία θα ορίζεται κάθε φορά από του πού θα με ταξιδεύουν και με τι θα εμπνέουν “οι άνεμοι” και περί ονείρων από την γενικότερη στάση ζωής μου. #alwaysdreamer σε (το γνωστό βορειοελλαδίτικο) λέω!
Αν είσαι φαν του γνωστού “ονειροπόλου – ονειροπαρμένου” κλαμπ που εκτός των σκέψεων περνάει και στην υλοποίηση, συνέχιζε να διαβάζεις!
Αν είσαι από αυτούς που πατάνε και με τα δύο πόδια τους στη γη και τα θεωρείς και λίγο ανούσια και περιττά όλα αυτά περί ονείρων,συνέχισε οπωσδήποτε να διαβάζεις!
Ας ξεκινήσω όμως με κάποιους στίχους του Μάνου Χατζιδάκη που ακούστηκαν στην παράσταση “Οδός Όνείρων’’ το 1962 δια στόματος Γιώργου Μαρίνου…Το ακούω αυτή τη στιγμή που γράφω και ταξιδεύω… Κι ονειρεύομαι τις λέξεις του…
Κάθε κήπος έχει,μια φωλιά για τα πουλιά
Κάθε δρόμος έχει,μια καρδιά για τα παιδιά.
………..
Δώσ’ μου τα μαλλιά σου,να τα κάνω προσευχή.
Για να ξαναρχίσω,το τραγούδι απ’ την αρχή
………
Θα μπορούσαν μόνο οι εικόνες των πουλιών και των παιδιών να μας παρασύρουν σε ένα βαλσάκι με νότες από μνήμες,όνειρα και ανεκπλήρωτες επιθυμίες.
Τα τελευταία αρκετά χρόνια, από την είσοδο της οικονομικής κρίσης και μετά, σαν κάποιος έβαλε σε σίγαση τα όνειρα μας.
Λίγο έως και πάρα πολύ θα έλεγα, η οικονομική ανασφάλεια,κάτι οι τράπεζες,μετά η κορωνοιός που ήρθε και εισέβαλε από το πουθενά στη ζωή μας, κάπως πατήσαμε φρένο σε αυτά που θεωρούμε πως αξίζουμε, θέλουμε να πετύχουμε και μας κάνουν πραγματικά ολοκληρωμένους.
Ή μπορεί μέσα από την υγειονομική ανασφάλεια, κοινώς δεν ξέρουμε τι μας ξημερώνει,κάποιοι να βρήκαμε τα κουράγια να εξωτερικεύσουμε μέρος ή σύνολο των ονείρων μας.
Προσωπικά αν με ρωτάς, ανήκω στη δεύτερη κατηγορία.
Είπα στην πρώτη καραντίνα,που ο φόβος κατέκλυζε τις ζωές μας,”αν όχι τώρα πότε,φιλεναδα;”.(στον εαυτό μου τα έλεγα,το πολύ πολύ και σε κανένα σκάιπ σε κανένα γνωστό).
Κάπως έτσι ξεκίνησαν τα περί συγγραφής τρία χρόνια πριν, φοβισμένα αλλά δυναμικά και καταλήγουμε να με διαβάζετε αυτή τη στιγμή.
Ευτυχώς ο φόβος δεν έφερε την αδράνεια, απεναντίας λειτούργησε ως μέσο δημιουργικότητας.
Δεν ξέρω αν γεννήθηκα ονειροπόλα ή έγινα λόγω των καταστάσεων.
Αυτό που θυμάμαι από πολύ μικρή είναι πως η πραγματικότητα δεν με χωρούσε κι έτσι δημιουργούσα δικούς μου κόσμους.
Τους ονειρευόμουν.
Έντονα, δυνατά, με πείσμα ενάντια στο γκρίζο.
Και για πάρα πολλά χρόνια τα όνειρα έμειναν εγκλωβισμένα στη καρδιά, το μυαλό και τον υπολογιστή μου.
Τα όνειρα ποικίλλουν από άνθρωπο σε άνθρωπο.
Μπορεί να συγκλείνουν, να είναι όμοια ή να τέμνουν, μπορεί κι από την άλλη να είναι εκ διαμέτρου αντίθετα.
Κάποιος μπορεί να ονειρεύεται επαγγελματική καταξίωση,χρήματα,δόξα,πολυτελή ζωή και για κάποιον όνειρο είναι να περπατήσει,να δει τον ήλιο και τα αστέρια,να κάνει οικογένεια, να παραμείνει υγιής.
Ή μπορεί και να τα ονειρεύεται όλα αυτά μαζί κι ακόμη περισσότερα.
Υπάρχει περιορισμός στα όνειρα;
ΟΧΙ!
Υπάρχει σωστό και λάθος όνειρο;
Αν με ρωτάς πιστεύω πως, όχι.
Μπορούμε να ονειρευόμαστε ασταμάτητα,αδιάκοπα,ακατάπαυστα.
Το ζήτημα είναι αν θα παραμείνουμε σκέτο ονειροπόλοι ή θα περάσουμε στη δράση ώστε να έρθουμε ένα βήμα πιο κοντά στην πραγματοποίηση τους.
Όπως σας έλεγα από πολύ μικρή έκανα όνειρα που δεν τολμούσα και δεν ήθελα να εξωτερικεύσω.
Για το παιδικό μυαλό μου το να μπορώ να τρώω κάθε μέρα, όλο τον χρόνο παγωτό ήταν όνειρο απαγορευμένο και μη πραγματοποιήσιμο,μιας και αρρώσταινα πάρα πολύ συχνά.
Ακόμα θυμάμαι την έκφραση του παππού μου μέσα στο καταχείμωνο να μου λέει “ Mόλις γίνεις καλά,θα σου φέρω να φας ένα κουβά παγωτό!”.Τι κι αν έμεινε όνειρο ανεκπλήρωτο ο κουβάς με παγωτό,προς το παρόν, η επιθυμία η ίδια ακόμη και τώρα!
Συνεχίζω με παιδική ηλικία…
Αγάπη τρελή για την Αλίκη του τότε ένδοξου ελληνικού κινηματογράφου!
Μην ρωτήσεις ποια Αλίκη…Μία είναι!
Αλλά επειδή πολύ πιθανόν να είσαι μιας νεότερης γενιάς (όχι ότι εμάς, μας πήραν τα χρόνια,αλλά άλλη γενιά,ας μην το κρύψωμεν άλλωστε) που δεν μεγάλωσε με την “ Μανταλένα”,την “Νεράιδα και το παλικάρι” , “ Υπολοχαγό Νατάσσα” και άλλες πόσες εκατοντάδες ταινίες που όλοι αγαπήσαμε τότε να βλέπουμε και να ξαναβλέπουμε, αναφέρομαι βεβαίως στην μία και μοναδική Αλίκη Βουγιουκλάκη.
Αγάπη μεγάλη και τρελή επιθυμία να δω από κοντά το Αλικάκι!
Όνειρο για την ακρίβεια που παρολίγον να μείνει ανεκπλήρωτο.
Την μία και μοναδική φορά που θα μπορούσα να την δω από κοντά,ομιλώ για θεατρική παράσταση το 1992 ή 93 που είχε έρθει στη πόλη μου τη Νάουσα, με την θεατρική παράσταση “Miss Πεπσι” ήμουν βεβαίως…Άρρωστη!
Πυώδης αμυδαλίτιδα,ως συνήθως, 40 πυρετό για πολλές μέρες,παραισθήσεις, τρομερός πόνος στον λαιμό (ούτε το σάλιο μου δεν άντεχα) μα κυρίως ήμουν χάλια ψυχολογικά που θα έχανα αυτή την ευκαιρία. Χειρότερο το έκανε το γεγονός πως ο θείος μου, που γνώριζε την τρελή αδυναμία που της είχα, μου είχε κλείσει εισιτήριο πρώτης σειράς! (Άλλο να την βλέπεις με τα κυάλια κι άλλο να περπατάει,αιθέρια δίπλα σου!)
Ευτυχώς τότε δεν υπήρχαν περιορισμοί , self tests και τα συνακόλουθα,μπουκώθηκα με αντιβιώσεις, αντιπυρετικά, φόρεσα το καλό μου ρουχαλάκι και έτρεξα για το θέατρο!
Ακόμα και σήμερα 30 χρόνια μετά το θυμάμαι ως “όνειρο” και παραζάλη τις στιγμές στο θέατρο,που θα είναι για πάντα χαραγμένες και φυλαγμένες στην καρδιά μου!Λοβ Αλίκη φορ έβερ!
Εξού και η επιθυμία μου μετέπειτα να γίνω ηθοποιός.
Όχι,αυτό το όνειρο δεν εκπληρώθηκε.
Όχι ακόμα,τουλάχιστον…
Μεγαλώνοντας ονειρεύτηκα κι άλλα, πολλά!
Άλλα τα λαχτάρησα πολύ κι άλλα λιγότερο…
Μέχρι που συνειδητοποίησα πως για να πραγματοποιηθούν θα πρέπει να δράσω.
Να σηκώσω τον “απαυτό” μου,μαζί με τα μανίκια και να κουνηθώ!
Να τα καταγράψω με χαρτί και μολύβι (είμαι της παράδοσης, τι να κάνουμε;) , να σκεφτώ τι έχω και τι μου λείπει και να δράσω κατάλληλα.
Κι αν χρειαστεί να “παλέψω” με δράκους και έχιδνες για να φτάσω κοντά τους.
Σας το είπα;
Τίποτα σε αυτή τη ζωή δεν χαρίζεται.
Κι αν χαριστεί, δεν έχει την ίδια αξία.
Όλα τα όνειρα έχουν τον κόπο τους.
Τον μόχθο τους.
Ίσως γι’ αυτό όταν έρχεται η πολυπόθητη πραγματοποίηση νιώθουμε τέτοια ευχαρίστηση, ικανοποίηση, χαρά, ευτυχία, πληρότητα.
Ένα από τα μεγαλύτερα όνειρα που είχα κι έχω,είναι να χρωματίσω τον κόσμο.
Αυτό βέβαια μικρότερη δεν το είχα ορίσει, μήτε και ήξερα πως θα το καταφέρω…
Θυμάμαι να ακούω συχνά το “ εσύ μωρέ,θα αλλάξεις τον κόσμο;” και δεν φανταζόμουν πόσο πολυδιάστατο ήταν.
Να τον αλλάξω ναι είναι δύσκολο,κι όσο περνάνε τα χρόνια φαντάζει δυσκολότερο, γι’αυτό αποφάσισα να του δώσω χρώμα.
Πρωτίστως δημιουργώντας την δική μου οικογένεια – παιδιά ( θα μπορούσα και χωρίς αυτά, αλλά βλέπεις είχα όνειρο από μικρή να γίνω μαμά βιολογική,καρδιάς ή και τα δυο!).
Τα παιδιά από τη φύση τους μεταδίδουν φως και χρώμα,οπότε ένα μικρό λιθαράκι μπήκε κι από εμάς.
Έπειτα ονειρεύτηκα να γράφω για τα παιδιά.
Να μπορώ να μεταφέρω τους κόσμους που είχα ονειρευτεί τότε, μικρό παιδί σαν ήμουν κι εγώ κι αν μπορέσω να πάρω λίγο από τη μαυρίλα που τα περιβάλει.
Ονειρεύομαι τόσο έντονα έναν κόσμο με ευτυχισμένα, χαρούμενα, ανέμελα, παιδιά που σίγουρα κάπου θα υπάρχει.
Κι αν δεν υπάρχει οφείλουμε να δημιουργήσουμε.
Ονειρεύομαι κι άλλα πολλά…
Θα μου επιτρέψετε να τα κρατήσω προς το παρόν φυλαγμένα.
Ίσως στο μέλλον πετύχω να πραγματοποιήσω κάποια, ίσως και όχι, ένας Θεός το ξέρει…
Ο χρόνος θα δείξει ποια από αυτά θα βρουν τον μονοπάτι τους και ποια θα μείνουν ως “ανεκπλήρωτα”…
Δεν ξέρω αν είναι τα όνειρα που δίνουν νόημα στη ζωή ή αν η ζωή χωρίς τα όνειρα θα ήταν μουντή.
Αυτό που ξέρω είναι πως για κανέναν δεν πρέπει να εγκαταλείπεις το ταξίδι.
Όσο δύσκολο κι αν είναι, όσες ανηφόρες κι αν διαβείς,όσα σκαμπανεβάσματα κι αν έχει, όσα φουρτούνες κι αν σε βρουν, μείνει εκεί…
Σταθερός!
Πιστός στα θέλω σου,στα όνειρά σου.
Κι αν κουραστείς,πάρε μια βαθιά ανάσα,μια τζούρα γιασεμί,τρεις εικόνες Άνοιξης και συνέχισε…
Είσαι ένα βήμα πιο κοντά!
Ακόμη κι αν δεν πραγματοποιηθεί, δεν θα έχει φυλακιστεί.
Απευλευθέρωσέ το!
Δως του φτερά και πόδια…
Δως του όνομα και ζωή!
Απευλευθερώσου!
Ονειρέψου και δράσε!
Σώσε τα όνειρά σου!
Υ.Σ μέσω σόσιαλ μίντια σας ρώτησα αν θέλετε να γίνετε κομμάτι του άρθρου, γράφοντάς μου ένα όνειρο σας που έγινε πραγματικότητα ή και όχι…
Οι δικές σας απαντήσεις!
Σας ευχαριστώ!
“ Έγινα μανούλα “ Μ.
“ Ο δικός μου παιδικός σταθμός,δεν έγινε ακόμα… “ Ν.
“ Κατάφερα να κάνω οικογένεια! ” Μ.
“ Να τελειώσω την ιατρική. “ Μ.
“ Έγινα μανούλα και γέμισε η αγκαλιά κι ο κόσμος όλος! “ Ε.
“ Θέλω να υιοθετήσουμε ένα παιδάκι. “ Α.
“ Θέλω να πετύχω επαγγελματικά. “ Σ.
Με αγάπη, Αναστασία #alwaysdreamer
