1997. Μαρούσι. 18 χρονών, γεμίζω βαλίτσα. Θα μπει στο χώρο των αποσκευών του πλοίου Ροδάνθη. Αποβίβαση στη Σαντορίνη. Πιθανή ώρα αποβίβασης, κατά προσέγγιση 10 ώρες μετά την αναχώρηση. Διάρκεια ταξιδιού 5 ημέρες. Ανησυχία; Ναι κάτι αδιόρατα περίεργο για την ηλικία των 18. Υπερισχύει όμως η έξαψη των πρώτων διακοπών με φίλους.
Γεμίζω βαλίτσα. 8 ζευγάρια πέδιλα. 20 φούστες. 15 σορτσάκια. 10 φορέματα. 20 μπλουζάκια. Όσο εγώ γεμίζω εκείνη την αδειάζει. Σοφία το όνομα της ετών 70.
«Τι τα θες όλα αυτά μου λες;» και συνεχίζει ενώ βγάζει από τη βαλίτσα το αγαπημένο μου λουλουδένιο φόρεμα. «Δε τα χρειάζεσαι».
«Γιαγιά σε παρακαλώ μη με καθυστερείς, τι θα φοράω εκεί μου λες;» της απαντώ όσο πιο ευγενικά μπορώ ενώ αρπάζω το φόρεμα μου ανεπιτυχώς. Το κρατά τόσο απρόσμενα σφιχτά που απορώ που τη βρήκε τη δύναμη τούτη;
«Τα μαγιό σου θα φοράς. Και θα περπατάς ξυπόλητη». Τα μάτια μου προδίδουν τα συναισθήματά μου και η δυσαρέσκεια μου γεμίζει το δωμάτιο. Συνεχίζει με την αυτοπεποίθηση των εβδομήντα της χρόνων. «Να χα τα νιάτα σου μόνο…. Αυτό μόνο…»
«Τι θα έκανες γιαγιά;» υπερισχύει η αδυναμία μου σε κείνη και γλυκαίνω ασυνείδητα τον τόνο της φωνής.
«Θα έπαιρνα μόνο τα μαγιό μου. Ένα ζευγάρι παπούτσια μόνο για την ώρα εκείνη που δε θα περπατούσα ξυπόλητη στην αμμουδιά. Δύο αλλαξιές για την ώρα εκείνη που θα έβγαζα το μαγιό για να χορέψω κάτω από τα αστέρια, αλλά και πάλι είμαι σίγουρη πως στο τέλος ούτε αυτές θα χρειαζόμουν γιατί θα προτιμούσα πάλι να ξαναπέσω στη θάλασσα το βράδυ. Τι να τα κάνω τα παπούτσια όταν μπορώ να χορέψω με γυμνή πατούσα στα σοκάκια; Τι να το κάνω το κραγιόν όταν έχω το χαμόγελο μου; Αχ αν μπορούσα θα ζούσα περισσότερο, θα ανησυχούσα λιγότερο και δε θα έδινα σημασία παρά μόνο στο μέσα μου».
«Πολύ ωραία να πάρω δηλαδή μόνο τα μαγιό μου» χασκογελάω.
«Το μέσα σου να πάρεις».
«Διακοπές πάω».
«Άρα πας στο τίποτα. Πας στην ελευθερία. Πας στο μέσα σου».
2023. Χανιά. Ετών 44. Προορισμός Νότια Κρήτη. Διάρκεια ταξιδιού 7 ημέρες. Γεμίζω βαλίτσες για 4 άτομα. Γεμίζω, γεμίζω γεμίζω, γεμίζω… ω Θεέ μου γεμίζω… κοντοστέκομαι… τι θέλω; Το τίποτα. Τι θα πάρω; Το μέσα μου.
Ποιο είναι το μέσα μου; Στα 44 μου χρόνια ποιο είναι το μέσα μου; Τα μαγιό μου. Μας. Τα παιχνίδια της θάλασσας. Μας. Τα βιβλία. Μας. Την ελευθερία. Μας. Την ανησυχία; Μου και του. Του γονιού. Άρα θα πάρω και τα φάρμακα. Μας. Τα γυαλιά. Μας. Τις πετσέτες θαλάσσης. Μας. Το καπέλο. Μας. 8 αλλαξιές όπως έλεγε η γιαγιά για τον καθένα μας. Υπερίσχυσε η Ελληνίδα μάνα εδώ. Είμαι απόλυτα βέβαιη πως δε θα τα βάλουμε όλα αυτά τα ρούχα. Το χαμόγελό. Μας. Μου. Χωρίς κραγιόν.
Και σένα πήρα γιαγιά. Μέσα μου,
Καλό αξεπέραστα και αναμφίβολα αξέχαστο, ξέγνοιαστο καλοκαίρι! Μαρίνα Πλούμπη
