𝝜 𝝿𝞀𝞈𝞃𝝰𝝷𝝺ή𝞃𝞀𝝸𝝰 𝞃𝝾𝞄 𝞃𝞀𝝸ά𝝷𝝺𝝾𝞄, 𝝡ά𝝼𝝸𝝰 𝝡𝝿𝝸𝝹ώ𝞅, 𝞂𝞄𝝻𝝻𝝴𝞃έ𝞆𝝴𝝸 𝞂𝝴 𝝰𝝲ώ𝝼𝝴ς 𝗜𝗥𝗢𝗡𝗠𝗔𝗡, 𝝿έ𝝼𝞃𝝴 𝞃𝞈𝝼 𝝰𝞀𝝸𝝷𝝻ό, 𝝻έ𝞂𝝰 𝞂𝝴 έ𝝼𝝰 𝞆𝞀ό𝝼𝝾 𝝲𝝸𝝰 𝝼𝝰 𝝴𝝼𝝸𝞂𝞆ύ𝞂𝝴𝝸 𝞃𝝾𝝼 𝝣𝝴𝝼ώ𝝼𝝰 𝝫𝝸𝝺𝝾𝝽𝝴𝝼ί𝝰ς 𝝘𝞄𝝼𝝰𝝸𝝹ώ𝝼 𝞂𝝴 𝝬𝝰𝝼𝝸ά 𝝹𝝰𝝸 𝝜𝞀ά𝝹𝝺𝝴𝝸𝝾 𝝹𝝸 𝝰𝞄𝞃ό 𝝳𝝴𝝼 𝝻𝝰ς ά𝞅𝝶𝞂𝝴 𝝰𝞂𝞄𝝲𝝹ί𝝼𝝶𝞃𝝾𝞄ς. 𝝡𝝸𝝺ή𝞂𝝰𝝻𝝴 𝝻𝝰𝝵ί 𝞃𝝶ς 𝝲𝝸𝝰 𝞃𝝶𝝼 𝝼𝝰𝞄𝝰𝝲𝝾𝞂𝞈𝞂𝞃𝝸𝝹ή 𝗟𝗶𝗳𝗲𝗴𝘂𝗮𝗿𝗱 𝗛𝗲𝗹𝗹𝗮𝘀, 𝞃𝝶𝝼 𝗦𝗮𝘃𝗲𝗹𝗶𝗳𝗲 𝝹𝝰𝝸 𝞃𝝾 𝝿𝝰𝞀𝝴𝝺𝝷ό𝝼. 𝝡ί𝝰 𝝲𝞄𝝼𝝰ί𝝹𝝰 𝝿𝝾𝞄 𝝳𝝴𝝼 έ𝞆𝝴𝝸 𝝻ά𝝷𝝴𝝸 𝝼𝝰 𝞃𝝰 𝝿𝝰𝞀𝝰𝞃ά𝝴𝝸, 𝝿𝝾𝞄 έ𝞆𝝴𝝸 𝞃έ𝞂𝞂𝝴𝞀𝝰 𝝿𝝰𝝸𝝳𝝸ά 𝝹𝝰𝝸 έ𝝼𝝰𝝼 𝞄𝝿έ𝞀𝝾𝞆𝝾 𝞂ύ𝝵𝞄𝝲𝝾 𝝹𝝰𝝸 𝞃𝝶𝝼 𝝳𝝸𝝰𝝹𝞀ί𝝼𝝴𝝸 𝞃𝝾 𝞅𝝸𝝺ό𝞃𝝸𝝻𝝾, 𝝾 𝝴𝝷𝝴𝝺𝝾𝝼𝞃𝝸𝞂𝝻ός, 𝝶 𝝿𝞀𝝾𝞂𝞅𝝾𝞀ά 𝝹𝝰𝝸 𝝶 𝝰𝝺ή𝝷𝝴𝝸𝝰.
Έ𝝼𝝰 𝝿𝞀ά𝝲𝝻𝝰 𝝿𝝾𝞄 𝝹𝝰𝞃𝝰𝝺𝝰𝝱𝝰ί𝝼𝝴𝝸 𝝹ά𝝿𝝾𝝸𝝾ς 𝝻ό𝝺𝝸ς 𝝰𝝼𝝰𝝵𝝶𝞃ή𝞂𝝴𝝸 𝝹ά𝞃𝝸 𝝲𝝸𝝰 𝝴𝞂άς 𝝴ί𝝼𝝰𝝸 ό𝞃𝝸 𝝴ί𝞂𝞃𝝴 ά𝝼𝝷𝞀𝞈𝝿𝝾ς 𝞃𝝶ς 𝝿𝞀𝝾𝞂𝞅𝝾𝞀άς, 𝞃𝝶ς 𝝰𝝺ή𝝷𝝴𝝸𝝰ς 𝝹𝝰𝝸 𝞃𝝶ς 𝝰𝝼𝝰𝝵ή𝞃𝝶𝞂𝝶ς, 𝝴ί𝝼𝝰𝝸 έ𝞃𝞂𝝸;
Έχουν ένα βάρος αυτές οι λέξεις και οι χαρακτηρισμοί, με την έννοια ότι ποτέ σαν άνθρωπος δεν έκανα κάτι γιατί αποσκοπούσα σε κάτι άλλο. Είναι ένας δρόμος θα έλεγα εγώ που όταν αρχίζεις να τον βαδίζεις τα καλά που εισπράττεις είναι τόσα πολλά που η ικανοποίηση είναι μεγάλη και δεν γυρίζεις πίσω. Η σημασία και η αλήθεια που παίρνει έκτοτε η ζωή σου δεν σε αφήνει να βγεις από αυτό. Με πολλές δυσκολίες βέβαια, εμείς μαζί με τον συνοδοιπόρο σε όλα αυτά, τον άντρα μου τον Σπύρο Μητριτσάκη, που δεν είμαστε και επαγγελματίες εθελοντές, δεν είμαστε ΜΚΟ με κρατικές επιχορηγήσεις, ό,τι κάνουμε το κάνουμε με ψηλά το κεφάλι και πάντα προς το συμφέρον του κόσμου. Συνδυάζεται αυτό που κάνουμε με τις γνώσεις και με την εξειδίκευση στην διάσωση και μετά από την συμμετοχή σε τόσο μεγάλες καταστροφές και τις φυσικές και τις ανθρωπογενείς έχουμε μία πολλή μεγάλη εμπειρία στο στήσιμο αυτών. Τι πρέπει να κάνει ένας δήμος, ένα χωριό, μία πόλη γιατί ξαφνικά πρέπει να διαχειριστούν μία μαζική καταστροφή.
𝝙𝝴𝝼 𝝴ί𝝼𝝰𝝸 έ𝞃𝝾𝝸𝝻𝝾𝝸 𝝲𝝸𝝰 𝝹ά𝞃𝝸 𝞃έ𝞃𝝾𝝸𝝾 𝝼𝝰 𝞅𝝰𝝼𝞃𝝰𝞂𝞃ώ 𝝴ί𝞃𝝴 𝝺έ𝝲𝝴𝞃𝝰𝝸 𝝳ή𝝻𝝾ς 𝝴ί𝞃𝝴 𝝹𝞀ά𝞃𝝾ς;
Όχι όχι, μα δεν μπορούν να είναι έτοιμοι για κάτι τέτοιο. Θέλουν εκπαίδευση, δεν μπορούν να είναι έτοιμοι ούτε το προσωπικό τους ούτε οι εθελοντές που θα τρέξουν εκεί. Από το πώς θα διαχειριστείς την καταστροφή την ίδια, μέχρι και τα χρήματα. Πως θα ανακοινώσεις τους λογαριασμούς, να μην εκμεταλλεύονται τον πόνο των ανθρώπων. Πως θα βγουν οι λίστες με τις ανάγκες που υπάρχουν, πως θα σταλούν όλα αυτά εκεί που πρέπει, πως θα ανοίξουν οι κούτες, πολλά μα πάρα πολλά και διάφορα που πρέπει να ξέρεις πώς να τα κάνεις. Διαφορετικά τα ρούχα γίνονται βουνό, τα τρόφιμα χαλάνε και δεν μπορείς να κάνεις τα βασικά. Όπως και η συνεργασία με αλληλέγγυες ομάδες που στήνουν κουζίνες και μπορούμε να βγάλουμε φαγητό και να το μοιράσουμε πόρτα πόρτα. Άρα εκτός της ίδιας της διάσωσης μπορώ να πω ότι έχουμε αποκτήσει εμπειρία και σε άλλες εξειδικεύσεις.
𝝥ά𝝻𝝴 𝝺ί𝝲𝝾 𝝿ί𝞂𝞈, ό𝞃𝝰𝝼 𝞅𝝴ύ𝝲𝝴𝞃𝝴 𝝰𝝿ό 𝞃𝝰 𝝬𝝰𝝼𝝸ά 𝝲𝝸𝝰 𝞃𝝾 «ό𝝼𝝴𝝸𝞀𝝾» 𝞃𝝶ς 𝝿𝞀𝞈𝞃𝝴ύ𝝾𝞄𝞂𝝰ς; 𝝥𝞈ς ή𝞃𝝰𝝼 𝞃ό𝞃𝝴, 𝝴ύ𝝹𝝾𝝺𝝰, 𝝳ύ𝞂𝝹𝝾𝝺𝝰;
Έφυγα από τα Χανιά στην ηλικία των 18 χρονών παίρνοντας μεταγραφή στο water polo στην ομάδα της Βουλιαγμένης και έχοντας δεχτεί κλήση στην εθνική ομάδα σαν παίχτρια των Χανίων. Δεν είχα σκοπό να ζήσω στην μεγάλη πόλη, όμως ήθελα πάντα να κατακτώ κάθε όνειρό ή πρόκληση που μου παρουσιαζόταν. Εμένα αυτό μου αρκούσε αλλά δεν ήταν καθόλου εύκολο τώρα που με ρωτάτε και το σκέφτομαι ξανά. Δεν ήταν εύκολο γιατί έζησα μόνη μου, ήταν πολύ μοναχικά, τα χρήματα που έπαιρνα δεν ήταν αρκετά και η οικογένειά μου δεν είχε την οικονομική άνεση να υποστηρίξει κάτι τέτοιο. Είχα το Πανεπιστήμιο βέβαια που μπήκα λόγω πόλο και μπόρεσα να πιεστώ λίγο παραπάνω για να τα καταφέρω. Αλλά για ένα κορίτσι από την επαρχία στην Αθήνα και σε μία ομάδα όπως αυτή της Βουλιαγμένης με παίχτριες όλες οικονομικά ευκατάστατες ήταν αρκετά δύσκολο. Λειτουργώ πολύ με το συναίσθημα και δένομαι με πράγματα και με καταστάσεις.
𝝩ό𝞃𝝴 ή𝞃𝝰𝝼 𝝿𝝾𝞄 𝝴𝝿έ𝞂𝞃𝞀𝝴𝞇𝝴ς 𝝲𝝸𝝰 𝝺ί𝝲𝝾 𝞂𝞃𝝰 𝝬𝝰𝝼𝝸ά;
Ναι, μου πρότειναν να επιστρέψω στα Χανιά, να παίξω στην ομάδα, να ανέβουμε κατηγορία και το πλάνο ήταν εν συνεχεία να αναλάβω πλέον από το πόστο της προπονήτριας την ομάδα στην Α1 κατηγορία. Βέβαια όλοι χάρηκαν, συγγενείς και φίλοι, όμως για μένα πιστεύω ήταν ένα φρένο στην μετέπειτα καριέρα μου. Η ομάδα ανέβηκε κατηγορία, είχα μία ομάδα μετά με μικρά κορίτσια και είχα τη χαρά παίχτριες που εγώ έφτιαξα να διακριθούν, όπως η Ανθή Μυλωνάκη ασημένια ολυμπιονίκης με την εθνική ομάδα και πολλές άλλες έκαναν σπουδαία καριέρα. Αυτό μακροπρόθεσμα εμένα με ικανοποίησε κι ας μην ασχολήθηκα με την προπονητική. Όταν όμως ήρθε η στιγμή να αναλάβω την γυναικεία ομάδα, όπως ήταν και το πλάνο συμφωνημένο βρέθηκα εκτός ομάδας. Ήταν ένα χαστούκι αυτό γιατί αυτομάτως θυμήθηκα την ομάδα της Βουλιαγμένης και τόσο κόσμο που με συμβούλευε να μην φύγω για Χανιά γιατί 24 χρόνων ήμουν μικρή για τέτοιο πλάνο. Ήταν ένα μάθημα καλό όταν σκέφτεσαι μόνο με την καρδιά. Αυτό.
𝝟𝝰𝝸 𝝽𝝴𝝹𝝸𝝼ά𝝴𝝸 𝝶 𝝿𝝾𝞀𝝴ί𝝰 𝞂𝝰𝝼 𝝰𝝷𝝺ή𝞃𝞀𝝸𝝰 𝝽𝝰𝝼ά 𝞂𝝴 𝝻𝝴𝝲ά𝝺𝝴ς 𝝾𝝻ά𝝳𝝴ς 𝝲𝝸𝝰 𝝳𝝴ύ𝞃𝝴𝞀𝝶 𝞅𝝾𝞀ά;
Ναι, πήγα αρχικά στον ΠΑΟΚ, μία χρονιά και στη συνέχεια είχα πολλές προτάσεις. Μετά έπαιξα στον Εθνικό και τελείωσα την καριέρα μου στον Ολυμπιακό, το ιδανικό αν με ρωτάς. Σταμάτησα το πόλο για να κάνω οικογένεια η αλήθεια, συνειδητή απόφαση αν και θα μπορούσα να παίξω κι άλλο. Ήθελα να κάνω οικογένεια πρωτίστως και επαγγελματικά ήθελα να κατασταλάξουμε κάπου. Ανοίξαμε τη σχολή μας το 2001, την Lifeguard Hellas μαζί με τον άνδρα μου και κοιτάξαμε καθαρά πως θα συνεχίσουμε τη ζωή μας.
𝝖𝝼 𝝻𝝿𝝾𝞀𝝾ύ𝞂𝝰𝝻𝝴 𝝼𝝰 𝝳ώ𝞂𝝾𝞄𝝻𝝴 𝝻ί𝝰 𝞂𝞄𝝻𝝱𝝾𝞄𝝺ή 𝞂𝝴 έ𝝼𝝰 𝝹𝝾𝞀ί𝞃𝞂𝝸 𝝿𝝾𝞄 𝝽𝝴𝝹𝝸𝝼ά𝝴𝝸 𝞃ώ𝞀𝝰 𝞃𝝾 𝝿ό𝝺𝝾 𝝿𝝾𝝸𝝰 𝝷𝝰 ή𝞃𝝰𝝼;
Είναι ένα άθλημα πάρα πολύ δύσκολο, αλλά αρκετά παιδαγωγικό, παρόλο που έχει ένταση και ανταγωνισμό μεγάλο, γενικά είναι σκληρό σαν άθλημα. Όμως είναι ένα ομαδικό άθλημα και σου δίνει μαθήματα ζωής γιατί πρέπει να συνεργαστείς με τους συμπαίχτες σου, πρέπει να έχεις ομαδικό πνεύμα για να έρθουν διακρίσεις και πρέπει να προσπαθήσεις πολύ για το σύνολο. Ακόμη κι αν έξω από την πισίνα δεν κάνεις παρέα με τους συναθλητές σου, μέσα πρέπει να επικρατεί η πειθαρχία και η ομαδικότητα. Στα παιδιά μου λέω να μην φοβούνται και να προσπαθούν όσο μπορούν. Να αποκτήσουν μέσα από το άθλημα τους όσα ονειρεύονται.
𝝜 𝝾𝝻𝝰𝝳𝝸𝝹ό𝞃𝝶𝞃𝝰 𝝿𝝾𝞄 𝞂𝝾𝞄 𝝻𝝰𝝷𝝰ί𝝼𝝴𝝸 𝝾 𝝰𝝷𝝺𝝶𝞃𝝸𝞂𝝻ός 𝝿𝝸𝞂𝞃𝝴ύ𝝴𝞃𝝴 𝝱𝝾𝝶𝝷ά𝝴𝝸 𝝼𝝰 𝞆𝞃ί𝞂𝝴𝝸ς έ𝝼𝝰𝝼 𝞆𝝰𝞀𝝰𝝹𝞃ή𝞀𝝰 𝝳𝝾𝞃𝝸𝝹ό𝞃𝝶𝞃𝝰ς 𝝹𝝰𝝸 𝝴𝝷𝝴𝝺𝝾𝝼𝞃𝝸𝞂𝝻𝝾ύ;
Είμαι υπέρμαχος του αθλητισμού, το έχω πει, το ξανά λέω και θα το λέω πάντα. Ό,τι έχω φτιάξει στη ζωή μου είναι μέσα από τον αθλητισμό. Αυτό τα λέει όλα. Μ αρέσει να παλεύω, σε κάνει να πιστεύεις στον εαυτό σου ο αθλητισμός, να θέλεις να προσπαθείς και να μην επηρεάζεσαι από το αποτέλεσμα αρνητικό ή θετικό. Σε μαθαίνει να μοιράζεσαι, να συνεργάζεσαι, να είσαι δοτικός και να βοηθάς είτε εθελοντικά είτε με οποιοδήποτε άλλο τρόπο. Στην δική μου την περίπτωση ο αθλητισμός έφερε τις σπουδές μου αλλά και την επαγγελματική μου αποκατάσταση. Με τις δύσκολες καταστάσεις του εθελοντισμού έχει τύχει να βγάλω από μέσα μου συμβουλές προπονητών μου, συναθλητών μου για να πορευτώ. Ο αθλητισμός σε χτίζει, σε οχυρώνει και σου δομεί τη σκέψη και την ενέργεια για να ξέρεις που και πώς να την διοχετεύσεις.
𝝥𝞈ς ή𝞀𝝷𝝴 𝝶 𝝸𝝳έ𝝰 𝞃𝝶ς 𝗟𝗶𝗳𝗲𝗴𝘂𝗮𝗿𝗱 𝗛𝗲𝗹𝗹𝗮𝘀, 𝝴ί𝝼𝝰𝝸 έ𝝼𝝰ς 𝞂𝞄𝝼𝝳𝞄𝝰𝞂𝝻ός 𝝲𝝼ώ𝞂𝝴𝞈𝝼 𝝹𝝰𝝸 𝝷έ𝝺𝝶𝞂𝝶ς 𝝰𝝿ό 𝝹𝝾𝝸𝝼𝝾ύ 𝝻𝝴 𝞃𝝾 𝞂ύ𝝵𝞄𝝲ό 𝞂𝝰ς;
Ήμασταν οι πρώτοι ναυαγοσώστες που δούλεψαν στις βόρειες ακτές του νομού Χανιών. Πήραμε και τις πρώτες επαγγελματικές άδειες από το Λιμεναρχείο Χανίων και λόγω και των σπουδών μας μαζί με τον άνδρα μου -και οι δύο απόφοιτοι των ΤΕΦΑΑ- δεν υπήρξε το δίλημμα τι θα κάνουμε στο μέλλον. Από κοινού ιδρύσαμε την σχολή ναυαγοσωστικής Lifeguard Hellas που να είναι μία ποιοτική σχολή, με άρτια εκπαίδευση και που προσφέρει κυρίως γνώσεις υψηλού επιπέδου. Το παλεύουμε με πολλούς τρόπους, συνεχείς επιμορφώσεις, κάνουμε ταξίδια στο εξωτερικό και συνεργαζόμαστε με τις περισσότερες ομάδες ναυαγοσωστικής διεθνώς. Για να σας δώσω ένα παράδειγμα στον αγώνα IROMAN που θα δώσω στη Νότιο Αφρική έχουμε ήδη προγραμματίσει κοινή εκπαίδευση. Είναι ταξίδια που μπορεί να μην ξανά κάνεις και είναι καλό να συνδυάζονται αυτά. Όπως επίσης στο εξωτερικό οι ναυαγοσώστες μας ταξιδεύουν με προγράμματα Erasmus είτε για εκπαίδευση είτε για να δουλέψουν εκεί. Η Lifeguard Hellas δημιουργήθηκε για να ολοκληρώσει την πιο άρτια εκπαίδευση που θα μπορούσαν να έχουν οι ναυαγοσώστες μας. Και νομίζω το καταφέρνουμε. Σχετικά για την Lifeguard Hellas Volunteer Team, Alpha bank IBAN : Gr4601401190119002002018110
𝝥𝝾𝝸𝝾 𝝴ί𝝼𝝰𝝸 𝞃𝝾 𝝹𝝾𝝸𝝼𝞈𝝼𝝸𝝹ό έ𝞀𝝲𝝾 𝞃𝝶ς 𝗦𝗮𝘃𝗲𝗹𝗶𝗳𝗲 𝝹𝝰𝝸 𝝿𝝾𝝸𝝾𝝸 𝞂𝝰ς 𝞂𝞃𝝶𝞀ί𝝵𝝾𝞄𝝼;
Το κοινωνικό έργο θα έλεγα ότι μπορείτε να το κρίνετε εσείς και όλοι όσοι έχουν δει τι κάνουμε. Εμείς θεωρούμε ότι είναι υποχρέωσή μας οπουδήποτε υπάρξει ανάγκη στην οποία εμείς μπορούμε να φανούμε χρήσιμοι να είμαστε εκεί. Με αποκορύφωμα για μένα τη Λέσβο. Ήμασταν η μοναδική ελληνική εθελοντική ναυαγοσωστική ομάδα στο νησί για δυόμιση χρόνια συνεχόμενα. Με συνεχή παρουσία και 24ωρο σταθμό στο φάρο του Μόλυβου όπου μας είχε τοποθετήσει το Λιμεναρχείο. Εκεί πραγματικά το motto μας που είναι «τα χέρια σου μπορούν να σώσουν μία ζωή» έγινε πράξη. Σαν εθελοντές, σαν ναυαγοσώστες αλλά και σαν άνθρωποι η Λέσβος μας άλλαξε ριζικά. Με αποτέλεσμα το 2006 να είμαστε φιναλίστ από την Παγκόσμια Ομοσπονδία Θαλάσσιας Διάσωσης όπου και μας πρότειναν ανάμεσα από τόσες άλλες ομάδες. Μία διάκριση που πλέον η ομάδα χαίρει εκτίμησης στον παγκόσμιο χάρτη της διάσωσης και μας κάνει πολύ υπερήφανους αυτό.
𝝥𝞈ς 𝝻𝝿𝝾𝞀𝝴ί 𝝹ά𝝿𝝾𝝸𝝾ς 𝝴𝝷𝝴𝝺𝝾𝝼𝞃𝝸𝝹ά 𝝼𝝰 𝞂𝝰ς 𝝿𝞀𝝾𝞂𝝴𝝲𝝲ί𝞂𝝴𝝸 𝝹𝝰𝝸 𝝼𝝰 𝝲ί𝝼𝝴𝝸 𝝻έ𝝺𝝾ς 𝞃𝝶ς 𝝾𝝻ά𝝳𝝰ς 𝞂𝝰ς ό𝞃𝝰𝝼 𝞄𝝿ά𝞀𝝽𝝴𝝸 𝝰𝝼ά𝝲𝝹𝝶;
Είμαστε μία ομάδα η οποία δέχεται οποιονδήποτε θέλει να βοηθήσει σε μία δεδομένη χρονική στιγμή. Όταν υπάρχει περιστατικό ενημερώνουμε την ομάδα μας και φεύγουν αποστολές. Μετράμε γύρω στα 700 μέλη αλλά δεν είναι όλοι εκπαιδευμένοι ναυαγοσώστες. Υπάρχουν πολλά που γίνονται όπως προανάφερα νωρίτερα οπότε υπάρχουν πόστα για όλους. Διαφόρων ηλικιών και ικανοτήτων.
𝝖𝝸𝞂𝝷ά𝝼𝝴𝞂𝝰𝝸 𝝰𝝳𝝸𝝹𝝶𝝻έ𝝼𝝶 𝝲𝝸𝝰 𝞃𝝶𝝼 𝝴𝝼𝝳𝝴𝞆𝝾𝝻έ𝝼𝞈ς 𝝿𝞀𝝾𝞂𝞅𝝾𝞀ά 𝝿𝝾𝞄 𝝿𝝰𝞀𝝴ί𝞆𝝴ς 𝝹𝝰𝝸 𝝹ά𝝿𝝾𝝸𝝾𝝸 𝞃𝝶𝝼 𝝴𝝹𝝻𝝴𝞃𝝰𝝺𝝺𝝴ύ𝞃𝝶𝝹𝝰𝝼;
Δεν θα άφηνα ποτέ τον εαυτό μου ή την ίδια την ομάδα να νιώσει αδικημένη από πράξεις ανθρώπων που δεν μπορούν να φτάσουν την ικανότητα ή ταπεινότητα που έχει ένας εθελοντής. Στη Μάνδρα για παράδειγμα, που για 21 μέρες εμείς μοιράζαμε όλη μέρα και τη μισή νύχτα πόρτα πόρτα μες τις λάσπες φαγητό κάποια στιγμή έφτιαξε ο καιρός και ήρθαν οι επίσημοι τοπικοί άρχοντες και τα κανάλια. Τότε μας είπαν ότι δεν χρειάζεται άλλο να μοιράζομαι το φαγητό θα το αναλάβουν αυτοί για να έχουν τα οφέλη της δημοσιότητας, εμείς τα παρατήσαμε και φύγαμε. Δεν νιώσαμε αδικία απλά μπορώ να πω ότι επαναπροσδιορίζουμε τους στόχους μας. Οποιοσδήποτε νομίζει ότι μπορεί να εκμεταλλευτεί μία εθελοντική ομάδα προς όφελός του εμείς απλά με το κεφάλι ψηλά λέμε τέλος και ψάχνουμε άλλους τρόπους να βοηθήσουμε.
𝝪𝝿ά𝞀𝞆𝝾𝞄𝝼 𝝹𝝸 ά𝝺𝝺𝝾𝝸 𝝿𝝾𝞄 𝝹ά𝝼𝝾𝞄𝝼 𝝰𝝼𝞃ί𝞂𝞃𝝾𝝸𝞆𝝾 έ𝞀𝝲𝝾 𝝻𝝴 𝝴𝞂άς, 𝝹𝞀𝝰𝞃ά𝞃𝝴 𝝴𝝿𝝰𝞅ές 𝝹𝝰𝝸 𝞂𝞄𝝼𝝴𝞀𝝲𝝰𝞂ί𝝴ς 𝝿𝝾𝞄 έ𝞆𝝴𝝸ς 𝝼𝝰 𝝷𝞄𝝻ά𝞂𝝰𝝸;
Υπάρχουν πάρα πολλές ομάδες με τις οποίες συνεργαζόμαστε. Οι ομάδες ας πούμε που στήνουν τις κοινωνικές κουζίνες, φροντίζουμε και τις βοηθούμε μαζεύοντας τρόφιμα, δανείζουμε τα οχήματά μας όπως και πολλά άλλα. Η παρουσία μας συνεχίζεται και σε αυτό και δεν έχει περικλείνει της αρχικής της πορείας και τακτικής. Είμαστε εκεί που πρέπει και εκεί που η ψυχή μας και η καρδιά μας προστάζει. Και όλες αυτές οι συνεργασίες κρατάνε χρόνια.
𝝟ά𝝷𝝴 ά𝝼𝝷𝞀𝞈𝝿𝝾ς 𝝻𝝿𝝾𝞀𝝴ί 𝝼𝝰 𝝹ά𝝼𝝴𝝸 𝞃𝝶𝝼 𝞄𝝿έ𝞀𝝱𝝰𝞂𝝶 𝝹𝝰𝝸 𝝼𝝰 𝝰𝝿𝝾𝝳𝝴ί𝝽𝝴𝝸 ό𝞃𝝸 𝝳𝝴𝝼 𝞄𝝿ά𝞀𝞆𝝾𝞄𝝼 ό𝞀𝝸𝝰 𝝹𝝰𝝸 𝝴𝝻𝝿ό𝝳𝝸𝝰 ό𝞃𝝰𝝼 𝝷έ𝝺𝝴𝝸ς 𝝿𝝾𝝺ύ 𝝼𝝰 𝝿𝝴𝞃ύ𝞆𝝴𝝸ς 𝝹ά𝞃𝝸. 𝝩𝝾 𝝴ί𝝿𝝰𝞃𝝴 𝝹𝝰𝝸 𝞃𝝾 𝝹ά𝝼𝝰𝞃𝝴. 𝝡έ𝞀𝝴ς 𝗜𝗿𝗼𝗺𝗮𝗻, 𝝿𝞈ς 𝝽𝝴𝝹ί𝝼𝝶𝞂𝝴 𝞃𝝾 𝞃𝝰𝝽ί𝝳𝝸 𝝰𝞄𝞃ό;
Όταν σταμάτησα για να κάνω οικογένεια ο αθλητισμός πάντα με τραβούσε με κάποιο τρόπο και έτσι ήταν πάντα. Κολυμπούσα βέβαια ακόμα και στην περίοδο που ήμουν έγκυος αλλά κατάλαβα ότι έψαχνα πλέον μετά από πολύ καιρό κάτι που να με τραβάει στον αθλητισμό και να μου θυμίζει ότι είμαι αθλήτρια. Και έτσι απλά είπα να το δοκιμάσω. Και το δοκίμασα και κόλλησα. Είναι και ένας μεγάλος έρωτας το τρίαθλο και που ανταγωνίζεσαι πάντα την ηλικιακή σου κατηγορία της 5ετίας. Ήταν ένα κίνητρο.
Ό𝞃𝝰𝝼 𝝳𝝸𝝰𝝲𝝼ώ𝞂𝞃𝝶𝝹𝝴ς 𝝻𝝴 𝝹𝝰𝞀𝝹ί𝝼𝝾 𝞂𝞃𝝶ς 𝞈𝝾𝝷ή𝝹𝝴ς 𝝴ί𝝿𝝴ς 𝞃𝝾𝞄 𝝲𝝸𝝰𝞃𝞀𝝾ύ 𝝿ό𝞃𝝴 𝝻𝝿𝝾𝞀𝝴ί𝞃𝝴 𝝼𝝰 𝞃𝝾𝝼 𝝰𝞅𝝰𝝸𝞀έ𝞂𝝴𝞃𝝴 𝝲𝝸𝝰 𝝼𝝰 𝝻𝝿𝝾𝞀𝝴ίς 𝝼𝝰 𝝽𝝰𝝼ά 𝝰𝝲𝞈𝝼𝝸𝞂𝞃𝝴ίς. 𝝩έ𝞃𝝾𝝸𝝰 𝝷έ𝝺𝝶𝞂𝝶 𝝲𝝸𝝰 𝝶 𝝵𝞈ή 𝝹𝝰𝝸 𝞃𝝾𝞄ς 𝝰𝝲ώ𝝼𝝴ς;
Τέτοια θέληση για να μπορώ σαν άνθρωπος που έρχεται αντιμέτωπος με τη νόσο να κρατήσω την ψυχική μου ισορροπία, αυτό είναι κάτι που το έχω ξαναπεί, εάν λειτουργούσα, σκεφτόμουν και ένοιωθα με οποιονδήποτε άλλο ρόλο μου θα ήταν δυσκολότερο, ως αθλήτρια όμως μπορούσα να ξεπεράσω την μάχη μου με τον καρκίνο παραμένοντας πιο ψύχραιμη κ ήρεμη
𝝤 𝞂ύ𝝵𝞄𝝲ός 𝞂𝝰ς 𝝿ό𝞂𝝾 𝞂𝝶𝝻𝝰𝝼𝞃𝝸𝝹ό 𝞀ό𝝺𝝾 𝝿𝝰ί𝝵𝝴𝝸 𝞂𝞃𝝶𝝼 𝝹𝝾𝝸𝝼ή 𝞂𝝰ς 𝝿𝝾𝞀𝝴ί𝝰 𝝿𝞀𝝾𝞂𝞈𝝿𝝸𝝹ά 𝝹𝝰𝝸 𝝴𝝿𝝰𝝲𝝲𝝴𝝺𝝻𝝰𝞃𝝸𝝹ά;
Ο Σπύρος είναι το άλλο μου μισό, ήμαστε 24/7 μαζί με εξαίρεση τις μεγάλες ποδηλατικές προπονήσεις,. Έχουμε δημιουργήσει από κοινού κ εντελώς μόνοι μας την lifeguard Hellas, έπειτα συν ιδρύσαμε την Savelife κ φυσικά την οικογένεια μας!
𝝟𝝸 𝝴𝞀𝞆ό𝝻𝝰𝞂𝞃𝝴 𝞂𝞃𝝾𝝼 𝞂𝞃ό𝞆𝝾 𝞃𝞈𝝼 𝟱 𝝰𝝲ώ𝝼𝞈𝝼 𝝿𝝾𝞄 ή𝞃𝝰𝝼 𝝰𝝿ό 𝞃𝝾 𝟮𝟬𝟮𝟭 𝞂𝞃𝝾 𝝻𝞄𝝰𝝺ό 𝞂𝝰ς. 𝝡𝝸𝝺ή𝞂𝞃𝝴 𝝻𝝰ς 𝝲𝝸 𝝰𝞄𝞃ό 𝝹𝝰𝝸 𝝲𝝸𝝰 𝞃𝝰 𝝿𝞀ώ𝞃𝝰 𝝱ή𝝻𝝰𝞃𝝰 𝝿𝝾𝞄 έ𝞆𝝾𝞄𝝼 𝝲ί𝝼𝝴𝝸 ή𝝳𝝶.
Μόλις στις 25/11 διεθνή ημέρα για την εξάλειψη της Βίας κατά των γυναικών, τερμάτισα τον 1ο από τους 5 αυτούς αγώνες τριάθλου αποστάσεως IRONMAN, στην Τιβεριάδα στο Ισραήλ. Αγώνας ο οποίος ήταν συνδεδεμένος με τον ξενώνα φιλοξενίας κακοποιημένων γυναικών και των ανηλίκων παιδιών τους, στα Χανιά. Θα ακολουθήσουν 4 ακόμη τέτοιοι αγώνες για τις δομές στο Ηράκλειο κ έπειτα πάλι στα Χανιά καθώς οι ανάγκες που υπάρχουν είναι μεγάλες. Να ευχαριστήσω φυσικά εδώ τον Περιφερειάρχη Κρήτης κο Σταύρο Αρναουτάκη για τη στήριξή του στην προώθηση πολιτικών ισότητας των φύλων και τον Αντιπεριφερειάρχη Κοινωνικής Πολιτικής κο Λάμπρο Καμπουράκη όπως και τον Εντεταλμένο Περιφερειακό Σύμβουλο Δημόσιας Υγείας και Πρόεδρο της ΠΕΠΙΣ Κρήτης κο Λάμπρο Βαμβακά. Είναι πολύ σημαντικό που γίνονται δράσεις όπως οι 16ήμερες της Περιφέρειας Κρήτης-ΠΕΠΙΣ Κρήτης και Αυτοτελούς γραφείου Ισότητας για την πρόσληψη και την καταπολέμηση της βίας κατά των γυναικών και των κοριτσιών, που διοργανώνεται φέτος Τρίτη συνεχόμενη χρονιά και ουσιαστικά αποτελεί ένα σημαντικό θεσμό της Περιφέρειας Κρήτης από 25 Νοεμβρίου έως 10 Δεκεμβρίου.
𝝖𝝿ό 𝞃𝝾 𝝼𝝰 𝞃𝝾 𝞂𝝹𝝴𝞅𝞃𝝴ίς 𝝻έ𝞆𝞀𝝸 𝞃𝝾 𝝼𝝰 𝝲ί𝝼𝝴𝝸 𝝿𝞀𝝰𝝲𝝻𝝰𝞃𝝸𝝹ό𝞃𝝶𝞃𝝰 𝝿ό𝞂𝝶 𝝿𝞀𝝾𝝴𝞃𝝾𝝸𝝻𝝰𝞂ί𝝰 𝞆𝞀𝝴𝝸ά𝝵𝝴𝞃𝝰𝝸 𝝲𝝸 𝝰𝞄𝞃𝝾ύς 𝞃𝝾𝞄ς 𝝰𝝲ώ𝝼𝝴ς; έ𝞆𝝾𝝼𝞃𝝰ς 𝞃𝞀έ𝝽𝝴𝝸 ή𝝳𝝶 𝟳 𝝰𝝲ώ𝝼𝝴ς 𝞂𝝴 𝟴 𝞆𝞀ό𝝼𝝸𝝰.
Ένας τέτοιος αγώνας Ironman 3,8χλμ κολύμβηση – 180χλμ ποδήλατο – 42,2χλμ τρέξιμο απαιτεί πάρα πολύ προπόνηση καθημερινή και με αρκετό χρόνο. Εγώ αυτούς τους πέντε αγώνες τους έχω βάλει στο μυαλό μου ως μία προσωπική υπέρβαση και χωρίς να είναι το χρονόμετρο η πρώτη μου σκέψη. Ο σκοπός είναι ιερός και η συμμετοχή από μόνη της σπουδαία. Ωστόσο προπονούμαι καθημερινά σε 2 από τα 3 αθλήματα του τριάθλου και έχω ένα ρεπό την εβδομάδα.
𝝥𝞈ς 𝞂𝝰ς 𝞄𝝿𝝾𝝳έ𝞆𝞃𝝶𝝹𝝰𝝼 𝞂𝞃𝝶𝝼 𝝟𝞀ή𝞃𝝶 𝝻𝝴𝞃ά 𝞃𝝶𝝼 𝝰𝝼𝝰𝝹𝝾ί𝝼𝞈𝞂𝝶 ό𝞃𝝸 𝝷𝝰 𝞂𝞃𝝶𝞀ί𝝽𝝴𝞃𝝴 𝞃𝝸ς 𝝳𝝾𝝻ές 𝝹𝝰𝝹𝝾𝝿𝝾𝝸𝝶𝝻έ𝝼𝞈𝝼 𝝲𝞄𝝼𝝰𝝸𝝹ώ𝝼;
Με μεγάλη ευγνωμοσύνη μπορώ να πω, τόσο ο δήμαρχος Χανίων κος Σημανδηράκης, όσο και η αντιδήμαρχος κοινωνικής πολιτικής κα Βάσω Ζερβουδάκη από την πρώτη στιγμή στήριξαν την ιδέα μου. Το ίδιο συνέβη και με τον Δήμο Ηρακλείου και την αντιδήμαρχο κα Ρένα Πετράκη και φυσικά ιδιαίτερη τιμή αποτελεί και η αιγίδα της περιφέρειας Κρήτης καθώς και η ένταξη της δράσης μου στο 16ημερο πρόγραμμα δράσεων της περιφέρειας για την καταπολέμηση της βίας κατά των γυναικών. Οι δομές που θα στηρίξω είναι ο Ξενώνας Φιλοξενίας Γυναικών Θυμάτων Βίας και των παιδιών τους του Δήμου Χανίων,
ο Ξενώνας Φιλοξενίας Γυναικών Δήμου Ηρακλείου, ο Σύνδεσμος Μελών Γυναικείων Σωματείων Ηρακλείου, ο Ξενώνας Κακοποιημένων Γυναικών & Ξενώνας Φιλοξενίας Βρεφών και Νηπίων «Το σπίτι των αγγέλων».
𝝙𝝴𝝼 𝝿𝝸𝞂𝞃𝝴ύ𝝴𝞃𝝴 ό𝞃𝝸 𝝳𝝴𝝼 𝝷𝝰 έ𝝿𝞀𝝴𝝿𝝴 𝝼𝝰 𝝲ί𝝼𝝴𝞃𝝰𝝸 𝝹ά𝞃𝝸 ό𝝿𝞈ς 𝝰𝞄𝞃ό 𝝿𝝾𝞄 𝝹ά𝝼𝝴𝞃𝝴 𝝴𝞂𝝴ίς 𝝲𝝸𝝰 𝝼𝝰 𝝴ί𝝼𝝰𝝸 𝝹𝝰𝝺𝞄𝝻𝝻έ𝝼𝝴ς 𝝾𝝸 𝝳𝝾𝝻ές 𝝾𝝿𝝾𝝸𝝰𝞂𝝳ή𝝿𝝾𝞃𝝴 𝝿ό𝝺𝝶ς, 𝝹ά𝝿𝝾𝝸𝝾𝝸 𝝳𝝴𝝼 έ𝝿𝞀𝝴𝝿𝝴 ή𝝳𝝶 𝝼𝝰 έ𝞆𝝾𝞄𝝼 𝞅𝞀𝝾𝝼𝞃ί𝞂𝝴𝝸 𝝲𝝸𝝰 𝞃𝝸ς 𝝰𝝼ά𝝲𝝹𝝴ς;
Ας ξεκινήσουμε ότι είναι σπουδαίο που στην Κρήτη υπάρχουν τρεις τέτοιες δομές οι οποίες λειτουργούν με σεβασμό και υπευθυνότητα και που σκοπός μου επίσης είναι να τις κάνουμε γνωστές σε όλες τις γυναίκες ότι υπάρχουν. Από κεί και πέρα η αίτηση, το προσωπικό, τα βασικά έξοδα φυσικά καλύπτονται είτε από την Ευρωπαϊκή Ένωση είτε από άλλες πηγές χρηματοδότησης. Η αλήθεια είναι πως οι ανάγκες πάντα θα ξεπερνούν την προσφορά καθώς ναι, σε επίπεδο κράτους μειονεκτούμε ιδιαίτερα στην φροντίδα όσων το έχουν ανάγκη. Αυτό είναι δυστυχώς ένα δεδομένο.
𝝥𝝸𝞂𝞃𝝴ύ𝝴𝞃𝝴 ό𝞃𝝸 𝝹ά𝝼𝝴𝝸 𝝹𝝰𝝺ό 𝝶 𝝳𝝶𝝻𝝾𝞂𝝸ό𝞃𝝶𝞃𝝰 ό𝞃𝝰𝝼 𝞃𝝶𝝼 𝞆𝞀𝝶𝞂𝝸𝝻𝝾𝝿𝝾𝝸𝝾ύ𝝻𝝴 𝝻𝝴 𝞃έ𝞃𝝾𝝸𝝾 𝞃𝞀ό𝝿𝝾 ώ𝞂𝞃𝝴 𝝼𝝰 𝝻ά𝝷𝝾𝞄𝝼 𝝿𝝴𝞀𝝸𝞂𝞂ό𝞃𝝴𝞀𝝾𝝸 𝞃𝝾𝞄ς 𝞂𝞃ό𝞆𝝾𝞄ς 𝝻𝝰ς 𝝹𝝰𝝸 𝞃𝝸ς 𝝰𝝼ά𝝲𝝹𝝴ς 𝝹ά𝝿𝝾𝝸𝞈𝝼 𝝿𝞀𝝰𝝲𝝻ά𝞃𝞈𝝼 𝝿𝝾𝞄 𝞆𝞀ή𝝵𝝾𝞄𝝼 𝝱𝝾ή𝝷𝝴𝝸𝝰ς;
Φυσικά και γι αυτό για μία ακόμη φορά σας ευχαριστώ πολύ για την όμορφη συζήτηση μας. Όλη αυτή η δράση έχει πολλά κόστη και ανάγκες, οι δομές το ίδιο, θα ήταν πολύ όμορφο οι ντόπιες εταιρείες του νησιού να μας στηρίξουν. Ας επικοινωνήσουν είτε απευθείας με εμένα είτε με την Savelife στο email info@savelife.gr ή στο τηλέφωνο 210 9530177 και ας βοηθήσουν να πραγματοποιηθούν αυτοί οι 5 αγώνες και να καλύψουμε ό,τι περισσότερο μπορούμε στις ανάγκες των δομών αυτών που προσφέρουν σπουδαίο έργο.
𝝣έ𝞀𝝴𝝸ς 𝝿𝝾𝝸𝝾 𝝴ί𝝼𝝰𝝸 𝞃𝝾 𝝴𝝿ό𝝻𝝴𝝼ό 𝞂𝝾𝞄 𝝱ή𝝻𝝰, έ𝝼𝝰 𝝱𝝸𝝱𝝺ί𝝾, 𝞃𝝾 έ𝞆𝝴𝝸ς 𝞂𝝹𝝴𝞅𝞃𝝴ί;
Δεν ξέρω, ίσως κάποια στιγμή μπορεί. Στη Λέσβο θυμάμαι έγραφα ένα ημερολόγιο για κάμποσο καιρό αλλά το σταμάτησα, ίσως δεν έπρεπε να σου πω την αλήθεια. Έγραφα και σε κάποια site μικρές ιστοριούλες, έχω υλικό αν θέλω κάποια στιγμή, ίσως στο μέλλον.
Έ𝝼𝝰 𝝻ή𝝼𝞄𝝻𝝰 𝝿𝝾𝞄 𝝷έ𝝺𝝴𝝸ς 𝝼𝝰 𝞂𝞃𝝴ί𝝺𝝴𝝸ς 𝝲𝝸𝝰 ό𝞂𝝴ς 𝝲𝞄𝝼𝝰ί𝝹𝝴ς 𝝱𝞀ί𝞂𝝹𝝾𝝼𝞃𝝰𝝸 𝞂𝞃𝝶𝝼 𝝳𝞄𝞂ά𝞀𝝴𝞂𝞃𝝶 𝝷έ𝞂𝝶 𝝼𝝰 𝝹𝝰𝝹𝝾𝝿𝝾𝝸𝝾ύ𝝼𝞃𝝰𝝸;
Μπορώ να έρθω στη θέση κάθε γυναίκας που βιώνει βία, οποιασδήποτε μορφής. Όταν δε είναι και μητέρα η έγνοια των παιδιών της και της ασφάλειας τους πολλές φορές γίνεται τροχοπέδη στην απόφαση της να φύγει. Αν ήξεραν ότι υπάρχει τρόπος να είσαι πραγματικά ασφαλής ο φόβος θα υποχωρούσε και θα αναζητήσει πιο εύκολα βοήθεια. Είναι πολυσύνθετο το θέμα της ενδοοικογενειακής βίας. Θέλω να στείλω μονάχα το μήνυμα ότι καμία δεν είναι μόνη και ότι η βία κλιμακώνεται άρα ναι, να βρει το θάρρος και να αναζητήσει βοήθεια εκεί όπου κανείς δεν θα κρίνει το πώς και το γιατί, αλλά μονάχα θα βοηθήσει.
𝝨𝝴 𝝴𝞄𝞆𝝰𝞀𝝸𝞂𝞃𝝾ύ𝝻𝝴 𝝿𝝾𝞄 𝝻𝝾𝝸𝞀ά𝞂𝞃𝝶𝝹𝝴ς 𝝻𝝰𝝵ί 𝝻𝝰ς 𝝿𝝾𝝺𝝺ά 𝝹𝝰𝝸 𝝴𝝼𝝳𝝸𝝰𝞅έ𝞀𝝾𝝼𝞃𝝰, 𝝹𝝰𝝺ή 𝝴𝝿𝝸𝞃𝞄𝞆ί𝝰 𝞂𝝾𝞄 𝝴𝞄𝞆ό𝝻𝝰𝞂𝞃𝝴.
#𝗯𝗲𝘀𝘁𝗶𝗻𝘁𝗲𝗿𝘃𝗶𝗲𝘄 #𝗯𝗲𝘀𝘁𝗽𝗲𝗼𝗽𝗹𝗲 #𝗯𝗲𝘀𝘁𝗺𝗮𝗴𝗮𝘇𝗶𝗻𝗲 #𝗯𝗲𝘀𝘁𝗺𝗮𝗴𝗮𝘇𝗶𝗻𝗲𝗰𝗿𝗲𝘁𝗲 #𝗯𝗲𝘀𝘁𝗹𝗶𝗳𝗲𝗴𝘂𝗮𝗿𝗱 #𝗹𝗶𝗳𝗲𝗴𝘂𝗮𝗿𝗱 #𝘀𝗮𝘃𝗲𝗹𝗶𝗳𝗲 #𝗹𝗶𝗳𝗲𝗴𝘂𝗮𝗿𝗱𝗵𝗲𝗹𝗹𝗮𝘀 #𝗹𝗶𝗳𝗲𝗴𝘂𝗮𝗿𝗱𝗶𝗻𝘁𝗲𝗿𝘃𝗶𝗲𝘄 #𝗯𝗲𝘀𝘁𝗺𝗼𝗺𝗲𝗻𝘁𝘀 #𝗯𝗲𝘀𝘁𝗺𝗮𝗴𝗮𝘇𝗶𝗻𝗲𝗰𝗵𝗮𝗻𝗶𝗮 #𝗯𝗲𝘀𝘁𝗺𝗮𝗴𝗮𝘇𝗶𝗻𝗲𝗿𝗲𝘁𝗵𝘆𝗺𝗻𝗼 #𝗯𝗲𝘀𝘁𝗹𝗶𝗳𝗲
