𝝠𝝚𝝪𝝩𝝚𝝦𝝜𝝨 𝝖𝝠𝝪𝝘𝝞𝝛𝝖𝝟𝝜𝝨 𝝤 𝝦𝝚𝝝𝝚𝝡𝝢𝝞𝝮𝝩𝝜𝝨 𝝤𝝙𝝜𝝘𝝤𝝨 𝝦𝝖𝝠𝝞 𝝡𝝖𝝨 𝝚𝝣𝝜𝝘𝝚𝝞 𝝩𝝖 𝝥𝝮𝝨 𝝟𝝖𝝞 𝝩𝝖 𝝘𝝞𝝖𝝩𝝞 𝝩𝝤𝝪 𝝡𝝜𝝬𝝖𝝢𝝤𝝟𝝞𝝢𝝜𝝩𝝤𝝪 𝝖𝝝𝝠𝝜𝝩𝝞𝝨𝝡𝝤𝝪
Γνωρίσαμε από κοντά τον «οδηγό ράλι» Lefteris Aligizakis O Ρεθεμνιώτης αθλητής μας μίλησε για τον μηχανοκίνητο αθλητισμό, τις συμμετοχές του και τις τρομακτικές εμπειρίες του. Είναι πολλά αυτά που μάθαμε, ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζει τους αγώνες και ο απόλυτος έλεγχος που έχει επιβάλλει στη ζωή του μεταξύ αθλητισμού και οικογένειας.
Οι αγώνες, η προετοιμασία, τα έξοδα, οι χορηγοί, οι εμπειρίες και το όνειρο του Rally Acropolis 2022 φέτος είναι λίγα από αυτά που μας είπε. Απολαύσετε τα πως και τα γιατί ενός γνήσιου οδηγού αγώνων ράλι.
𝝥𝞈ς 𝝰𝝿𝝾𝞅ά𝞂𝝸𝞂𝝴ς 𝝼𝝰 𝝰𝞂𝞆𝝾𝝺𝝶𝝷𝝴ίς 𝝻𝝴 𝞃𝝾𝝼 𝝻𝝶𝞆𝝰𝝼𝝾𝝹ί𝝼𝝶𝞃𝝾 𝝰𝝷𝝺𝝶𝞃𝝸𝞂𝝻ό;
Είμαι η τρίτη γενιά στην οικογένεια που ασχολείται με τα αυτοκίνητα, είχα πολλές επιρροές. Ο παππούς μου συνεργείο, πατέρας μου συνεργείο, «γεννήθηκα» μέσα στο συνεργείο. Ήμουν μονίμως εκεί, το μαμούνι που λέμε μπήκε από νωρίς. Μου άρεσε πάντα.
𝝥𝝾𝝸𝝾ς ή𝞃𝝰𝝼 𝝾 𝝿𝞀ώ𝞃𝝾ς 𝞂𝝾𝞄 𝝰𝝲ώ𝝼𝝰ς 𝝹𝝰𝝸 𝝿ό𝞂𝝶 𝝳𝝸𝝰𝞅𝝾𝞀ά έ𝞆𝝴𝝸 𝝻𝝴 𝞃𝝾 𝞂ή𝝻𝝴𝞀𝝰;
Είναι και λίγο διαφορετικές οι μορφές αγώνων που έχω συμμετάσχει, οπότε υπάρχουν διάφορα συναισθήματα εδώ. Στη Θεσσαλονίκη αν θυμάμαι καλά ήταν ο πρώτος μου αγώνας δεξιοτεχνίας, γενικά ο πρώτος μου αγώνας που μπήκα να διαγωνιστώ απέναντι σε άλλους. Ήμουν φοιτητής ακόμα. Το 2000 έγινε αυτό, κρυφά από τον πατέρα μου, με το αυτοκίνητο που είχα στην Θεσσαλονίκη και μετακινιόμουν εκεί. Έτσι απλά, χωρίς να πρωταγωνιστήσω αλλά πήρα το βάπτισμα. Αργότερα το 2007 η Nissan έκανε ένα εσωτερικό πρωτάθλημα το Nissan Note Challenge Cup, όπου ήταν η πρώτη φορά που έτρεξα σε αγώνες με τη μορφή που ξέρουμε. Έδωσε 7 Nissan Note σε 7 οδηγούς κι εγώ πήρα το ένα. Ήταν η πρώτη φορά που θυμάμαι να βρίσκομαι μακριά από τον ανταγωνισμό και να προσπαθώ. Μου θύμισε λίγο εκείνες τις εποχές ο αγώνας που έτρεξα στην Ιταλία πριν 2 μήνες. Ο πρώτος μου στο εξωτερικό. Ενώ πρωταγωνιστώ στην Ελλάδα, στην Ιταλία θυμήθηκα τους πρώτους μου αγώνες και την προσπάθεια που έκανα να γίνω καλύτερος.
𝝨𝝾𝞄 έ𝝳𝞈𝞂𝝴 𝝼έ𝝾 𝝴𝝼𝝳𝝸𝝰𝞅έ𝞀𝝾𝝼 𝝲𝝸𝝰 𝞃𝝾𝞄ς 𝝰𝝲ώ𝝼𝝴ς 𝝶 𝞂𝞄𝝻𝝻𝝴𝞃𝝾𝞆ή 𝞂𝝾𝞄 𝞂𝞃𝝶𝝼 𝝞𝞃𝝰𝝺ί𝝰;
Αυτό ναι, αυτό είναι σίγουρο. Υπάρχει πολύ υψηλότερο επίπεδο και θέλει μεγαλύτερη προσπάθεια αν θες να συμμετέχεις, πόσο μάλλον να πρωταγωνιστήσεις.
Ά𝞀𝝰 𝝿𝝸𝞂𝞃𝝴ύ𝝴𝝸ς 𝝰𝝿έ𝞆𝝴𝝸 𝝿𝝾𝝺ύ 𝞃𝝾 𝝴𝝺𝝺𝝶𝝼𝝸𝝹ό 𝗺𝗼𝘁𝗼𝗿𝘀𝗽𝗼𝗿𝘁 𝝰𝝿ό 𝞃𝝾 𝝴𝝽𝞈𝞃𝝴𝞀𝝸𝝹ό;
Σίγουρα απέχει πολύ το ελληνικό motorsport από το εξωτερικό και δη από το Ιταλικό που είναι το κορυφαίο πιστεύω. Επομένως όπως καταλαβαίνεις πήγαμε από το πολύ χαμηλό επίπεδο κατευθείαν στο υψηλότερο, στα βαθιά.
𝝥𝝾𝝸𝝾ς 𝝰𝝲ώ𝝼𝝰ς 𝞂𝝾𝞄 𝝰𝞀έ𝞂𝝴𝝸 𝝿𝝴𝞀𝝸𝞂𝞂ό𝞃𝝴𝞀𝝾 𝞂𝞃𝝶𝝼 𝝚𝝺𝝺ά𝝳𝝰;
Σίγουρα είναι το Rally Acropolis. Είναι ένας μεγάλος αγώνας, συγκεντρώνει πολύ κόσμο επομένως και περισσότερο ενθουσιασμό εκατέρωθεν. Μεγάλο συναίσθημα να τρέχεις και να βλέπεις τους θεατές δίπλα σου. Σκέψου να είσαι σε ένα βουνό και να τρέχεις μόνος σου για ώρα. Με τους θεατές είναι αλλιώς. Το Ράλι Ακρόπολις το προφέρει αυτό, και είναι μαγικό να βλέπουν τα περάσματά σου τόσοι θεατές. Και μάλιστα αυτό αυξομειώνεται ανά περιοχές στην Ελλάδα.
𝝥𝝾𝝸𝝴ς 𝝿𝝴𝞀𝝸𝝾𝞆ές έ𝞆𝝾𝞄𝝼 𝝹𝝰𝞃ά 𝞃𝝶 𝝲𝝼ώ𝝻𝝶 𝞂𝝾𝞄 𝝿𝝴𝞀𝝸𝞂𝞂ό𝞃𝝴𝞀𝝶 𝞂𝞄𝝻𝝻𝝴𝞃𝝾𝞆ή 𝝹ό𝞂𝝻𝝾𝞄 𝞂𝞃𝝾 𝝦ά𝝺𝝸 𝝖𝝹𝞀ό𝝿𝝾𝝺𝝸ς;
Λαμία με διαφορά. Έχει πάρα πολλές «Ακροπολικές» ειδικές διαδρομές από τα παλιά χρόνια έχει παράδοση και στο να μαζεύει κόσμο σε κάθε αγώνα, περισσότερο από κάθε άλλη πόλη. Έχει πολύ καλές ειδικές διαδρομές, τρομερά βουνά να διασχίσεις. Φαντάσου, για να καταλάβεις το μέγεθος, η Λαμία έχει τρεις από τις δέκα καλύτερες ειδικές στον κόσμο. Αυτό τα λέει όλα.
Έ𝞆𝝴𝝸ς 𝝹𝝴𝞀𝝳ί𝞂𝝴𝝸 𝝹ά𝝿𝝾𝝸𝝰 𝝰𝝿ό 𝝰𝞄𝞃ές 𝞃𝝸ς 𝞃𝞀𝝴𝝸ς 𝝴𝝸𝝳𝝸𝝹ές 𝞃𝝶ς 𝝠𝝰𝝻ί𝝰ς 𝝿𝝾𝞃έ;
Σε επίπεδο Rally Acropolis όχι. Αλλά σε επίπεδο εθνικό φυσικά. Και όταν βλέπεις το όνομά σου ψηλά στις λίστες των νικητών είναι ωραίο. Επομένως σίγουρα μπορώ να ξεχωρίσω την πρώτη ειδική διαδρομή που κέρδισα αν με ρωτήσεις και τον πρώτο αγώνα που κέρδισα.
𝝝𝞄𝝻ά𝞂𝝰𝝸 𝞃𝝶𝝼 𝝿𝞀ώ𝞃𝝶 𝝴𝝸𝝳𝝸𝝹ή 𝝿𝝾𝞄 𝝹έ𝞀𝝳𝝸𝞂𝝴ς;
Φυσικά, ήταν στο Βόλο το 2016, ειδική διαδρομή με όνομα Καράβωμα. Πολύ απαιτητική και δύσκολη. Και ο πρώτος αγώνας που κέρδισα ήταν πάλι το 2016, το Ράλι Κρήτης, το οποίο το κέρδισα με μία διαφορά από τον δεύτερο της τάξης 1,2 δευτερολέπτου στο σύνολο του αγώνα. Μιλάμε για λεπτομέρεια, αλλά που έκανε τη διαφορά και μου έδωσε το πρώτο μου ράλι.
𝝩ώ𝞀𝝰 𝝿𝞀έ𝝿𝝴𝝸 𝝼𝝰 𝝻𝝾𝞄 𝝿𝝴𝝸ς, 𝝴𝝿𝝴𝝸𝝳ή 𝝴ί𝞂𝝰𝝸 𝝦𝝴𝝷𝝴𝝻𝝼𝝸ώ𝞃𝝶ς, 𝝹𝞀𝝶𝞃𝝸𝝹ός, 𝝴ί𝝼𝝰𝝸 𝝳𝝸𝝰𝞅𝝾𝞀𝝴𝞃𝝸𝝹ό 𝝼𝝰 𝝹𝝴𝞀𝝳ί𝝵𝝴𝝸ς 𝞃𝝾 𝝦ά𝝺𝝸 𝝟𝞀ή𝞃𝝶ς 𝝰𝝿ό έ𝝼𝝰 𝝾𝝿𝝾𝝸𝝾𝝳ή𝝿𝝾𝞃𝝴 𝞀ά𝝺𝝸 𝝹ά𝝿𝝾𝞄 𝞂𝞃𝝶𝝼 𝝚𝝺𝝺ά𝝳𝝰;
Πάντα, πάντα όταν κερδίζεις στον τόπο σου είναι καλύτερα. Το Ρέθυμνο δεν έχει πολλούς αγώνες ούτε πολλούς αγωνιζόμενους. Υπάρχει σίγουρα μία πιο έντονη δραστηριότητα στο Ηράκλειο και ακολουθούν τα Χανιά. Ειδικά στο Ηράκλειο και περισσότεροι οδηγοί και καλύτερα αυτοκίνητα. Οπότε το γεγονός ότι Ρεθεμνιώτης κέρδισε το Ράλι Κρήτης τους έκανε μεγάλη εντύπωση. Βασικά ήταν και η πρώτη φορά που έγινε αυτό. Ο Μανώλης ο Κυριανιτάκης, ο πιο πρόσφατος οδηγός πριν από εμένα, είχε διακρίσεις και πρωταγωνιστούσε στα τοπικά πρωταθλήματα, απ’ τους γρήγορους οδηγούς.
𝝚𝝿𝝴𝝸𝝳ή 𝞂𝝰ς 𝝲𝝼𝞈𝞀ί𝝵𝞈 𝝻𝝴 𝞃𝝾𝝼 𝝡𝝸𝞆ά𝝺𝝶 𝝬𝝰𝞃𝝵𝝶𝝳ά𝝹𝝶 𝝿𝞀𝝾𝞂𝞈𝝿𝝸𝝹ά, 𝞃𝝾𝝼 𝞂𝞄𝝼𝝾𝝳𝝶𝝲ό 𝞂𝝾𝞄, έ𝝿𝝰𝝸𝝽𝝴 𝞀ό𝝺𝝾 ό𝞃𝝸 𝝲𝝼𝞈𝞀ί𝝵𝝴𝞂𝞃𝝴 𝝲𝝸𝝰 𝝼𝝰 έ𝞀𝝷𝝾𝞄𝝼 𝝾𝝸 𝝴𝝿𝝸𝞃𝞄𝞆ί𝝴ς, 𝝴ί𝞆𝝰𝞃𝝴 έ𝝼𝝰𝝼 𝝰𝝹ό𝝻𝝰 𝝹ώ𝝳𝝸𝝹𝝰 𝝴𝝿𝝸𝝹𝝾𝝸𝝼𝞈𝝼ί𝝰ς 𝝿𝝴𝞀𝝸𝞂𝞂ό𝞃𝝴𝞀𝝾 𝝲𝝸𝝰 𝞃𝝾 𝘁𝗲𝗮𝗺 𝘄𝗼𝗿𝗸 𝝿𝝾𝞄 𝞂𝝰ς 𝝱𝝲ή𝝹𝝴 𝞂𝞃𝝾𝞄ς 𝝰𝝲ώ𝝼𝝴ς;
Με το Μιχάλη γνωριζόμασταν από το κολυμβητήριο. Κάποια στιγμή που είδε ότι τρέχω, ήρθε με βρήκε, ενδιαφέρθηκε και έτσι προχωρήσαμε μαζί εν τέλει. Εγώ ήξερα τις απαιτήσεις και κάποια στιγμή που δεν μπορούσε ο συνοδηγός μου του το πρότεινα και «δούλεψε». Από τότε είμαστε μαζί και συνεχίζουμε. Εκτός του αγώνα της Ιταλίας, τον πρόσφατο που δεν μπόρεσε λόγω οικογενειακών υποχρεώσεων. Εκεί πήγα με τον Δημήτρη Αμαξόπουλο. Βοήθησε να σου πω την αλήθεια ότι έχει τρέξει κάποιους αγώνες εκεί και γιατί γνωρίζει πολύ καλά να μιλάει ιταλικά και έπαιξε το ρόλο του στην προσαρμογή μου εκεί.
𝝥ό𝞂𝝾 𝝴𝝿𝝰𝝲𝝲𝝴𝝺𝝻𝝰𝞃ί𝝴ς 𝝿𝝸𝞂𝞃𝝴ύ𝝴𝝸ς 𝝴ί𝝼𝝰𝝸 𝞂𝞃𝝶𝝼 𝝚𝝺𝝺ά𝝳𝝰 ό𝞂𝝾𝝸 𝝰𝞂𝞆𝝾𝝺𝝾ύ𝝼𝞃𝝰𝝸 𝝻𝝴 𝞃𝝾𝝼 𝞆ώ𝞀𝝾 𝞃𝝾𝞄 𝝻𝝶𝞆𝝰𝝼𝝾𝝹ί𝝼𝝶𝞃𝝾𝞄 𝝰𝝷𝝺𝝶𝞃𝝸𝞂𝝻𝝾ύ; 𝝥𝝾𝞄 𝝴𝞂𝞃𝝸ά𝝵𝝴𝝸ς 𝞃𝞄𝞆ό𝝼 𝝿𝞀𝝾𝝱𝝺ή𝝻𝝰𝞃𝝰;
Υπάρχουν κατά καιρούς προσπάθειες πολύ αξιόλογες επαγγελματικά που δεν βρίσκουν πεδίο δράσης. Σε όλα τα επίπεδα, και από οδηγούς συνοδηγούς και από ομάδες. Όμως δυστυχώς επειδή το κομμάτι της οργάνωσης πάσχει δεν βρίσκουν πεδίο δράσης όλοι αυτοί στην ελληνική πραγματικότητα. Φεύγουν έξω και διαπρέπουν, ότι ισχύει σε πολλά πράγματα τελικά στην Ελλάδα. Το πρόβλημα έγκειται σε αυτούς που ασχολούνται με την οργάνωση και διαχείριση των αγώνων. Όταν ας πούμε εμένα με βάλεις να διοικώ κάτι κι αυτό το κάτι δεν φέρει αποτέλεσμα δεν ψάχνω δέκα δικαιολογίες γιατί δεν φέρνει αποτελέσματα. Δεν κάνω, φεύγω, έρχεται άλλος που ξέρει πώς να το κάνει. Πιο απλά δεν μπορώ να το εξηγήσω. Λάθος άνθρωποι σε λάθος πόστα. Έχουν δείξει στο παρελθόν οι Έλληνες ότι μπορούν να διοργανώσουν άρτιους αγώνες. Άρα μπορούν αν θέλουν. Όταν αρχίζουν τα δεν μπορώ να συνεργαστώ, να κοιτάξω το συμφέρον μου και τόσα άλλα της «ελληνικής» δυστυχώς πραγματικότητας σε όλα δεν υπάρχει μέλλον. Όταν λοιπόν δεν διοργανώνονται επαγγελματικά οι αγώνες αυτοί που είναι να συμμετάσχουν, είτε ομάδες είτε οδηγοί, δεν βρίσκουν πεδίο δράσης και φεύγουν για αλλού. Η λέξη επαγγελματισμός σημαίνει αμοιβή. Είναι επάγγελμα δηλαδή, το κάνω και αμείβομαι γι αυτό. Δεν υπάρχει αμοιβή στην Ελλάδα, είμαι ξεκάθαρος. Είναι τόσο ακριβό το άθλημα αυτό που βάζουν από την τσέπη τους όσοι ασχολούνται, απ την αγάπη τους γι αυτό.
𝝩𝝸 𝝹𝝴𝞀𝝳ί𝝵𝝴𝝸ς 𝝴𝞂ύ, 𝞂𝝰𝝼 𝝠𝝴𝞄𝞃έ𝞀𝝶ς 𝝾𝝳𝝶𝝲ός 𝝰𝝲ώ𝝼𝞈𝝼 𝞀ά𝝺𝝸, 𝝰𝝿ό 𝞃𝝶 𝝼ί𝝹𝝶 𝞂𝝾𝞄 𝞂𝝴 έ𝝼𝝰𝝼 𝝰𝝲ώ𝝼𝝰;
Δαγκώνομαι μετά από τέτοια ερώτηση κάθε φορά. Απαντώ τίποτα, προφανώς και τίποτα. Εκτός του ότι οι χορηγίες που θα βρω θα καλύψουν τα έξοδα αυτοκινήτου, ταξιδιού και αγώνα το να πω ότι μένει κάτι για εμένα θα ήταν μεγάλο ψέμα. Αν καλυφθούν τα έξοδα θα είμαι υπέρ ευχαριστημένος.
Ά𝞀𝝰 𝝲𝝸𝝰𝞃ί 𝞃𝝾 𝝹ά𝝼𝝴𝝸ς 𝝰𝞄𝞃ό 𝝹𝝰𝝸 𝞃𝞀έ𝞆𝝴𝝸ς 𝞂𝝴 𝝰𝝲ώ𝝼𝝴ς ό𝞃𝝰𝝼 𝝳𝝴𝝼 𝞄𝝿ά𝞀𝞆𝝴𝝸 𝞃𝝾 𝞆𝞀𝝶𝝻𝝰𝞃𝝸𝝹ό έ𝝿𝝰𝝷𝝺𝝾;
Για την αγάπη μου για το άθλημα. Ξεκάθαρα. Η αδρεναλίνη που σου δίνει το μηχανοκίνητο είναι τέτοια που δύσκολα τη βρίσκεις σε άλλα αθλήματα. Είναι τέτοια η ένταση που κανένα «εμβόλιο» δεν έχει βγει για να μας κάνει να ξεφύγουμε από αυτό (γέλια). Σε κουβέντες μου με παλιότερους οδηγούς έχω παρατηρήσει ότι μόλις ακούσουν εξάτμιση και περάσει από δίπλα τους αγωνιστικό αυτοκίνητο κάτι παθαίνουν. Τους βλέπεις και θέλουν να μπουν στον αγώνα να οδηγήσουν, όσο χρονών και να είναι. Είναι μαγικό αυτό που συμβαίνει. Όσο χρονών και να είναι.
Έ𝞆𝝴𝝸ς έ𝝼𝝰 𝝰𝞄𝞃𝝾𝝹ί𝝼𝝶𝞃𝝾 𝝿𝝾𝞄 𝝻𝝿𝝾𝞀𝝴ί 𝝹ά𝝺𝝺𝝸𝞂𝞃𝝰 𝝼𝝰 𝞂𝞃𝝶𝝷𝝴ί 𝞂𝝴 𝝿𝝰𝝲𝝹ό𝞂𝝻𝝸𝝾 𝝴𝝿ί𝝿𝝴𝝳𝝾, 𝝰𝝲𝞈𝝼𝝸𝞂𝞃𝝸𝝹ά έ𝞆𝝴𝝸ς 𝝳𝝴ί𝝽𝝴𝝸 𝝿ό𝞂𝝾 𝝹𝝰𝝺ός 𝝴ί𝞂𝝰𝝸. 𝝩𝝸 𝞆𝞀𝝴𝝸ά𝝵𝝴𝞃𝝰𝝸 𝝿𝝸𝞂𝞃𝝴ύ𝝴𝝸ς 𝝲𝝸𝝰 𝝼𝝰 έ𝞀𝝷𝝾𝞄𝝼 𝝳𝝸𝝰𝝹𝞀ί𝞂𝝴𝝸ς; 𝝨𝞄𝝻𝝻𝝴𝞃𝝾𝞆ές; 𝝬𝝾𝞀𝝶𝝲ί𝝴ς;
Ενασχόληση, μία λέξη τόσες ώρες από πίσω. Ένας οδηγός που συμμετέχει στο παγκόσμιο πρωτάθλημα ξυπνάει το πρωί και κάνει προπόνηση. Εγώ ξυπνάω το πρωί και πάω στο συνεργείο, στη δουλειά μου. Και μία φορά το τρίμηνο θα πάω για μία προπόνηση ή για αγώνα. Όσο ταλέντο και να έχει κάποιος, όσο καλός και να είναι δεν μπορεί να ανταγωνιστεί κάποιον που κάνει καθημερινή προπόνηση. Δεν ξέρω αν μπορείς να καταλάβεις το μέγεθος της διαφοράς μας με αυτούς τους οδηγούς. Αυτό το παρατηρείς εύκολα. Υπάρχουν οδηγοί που ξεκινούν όχι και πολύ καλά στο πρωτάθλημα και επιμένουν αρκετά στη προπόνηση, δουλεύουν και κάποια στιγμή ανεβαίνουν και τους βγαίνει στη πορεία μία καλύτερη θέση. Η ενασχόληση όμως δεν σημαίνει μόνο ξοδεύω πολύ χρόνο αλλά και πολύ χρήμα. Κι εδώ έρχεται η στιγμή να πούμε ότι τόσα χρήματα για τόσες προπονήσεις δεν θα τα βρούμε ποτέ στην Ελλάδα. Εκεί καταναλώνονται τα περισσότερα χρήματα κι όχι στον αγώνα. Παράδειγμα, σε έναν αγώνα ελληνικού πρωταθλήματος θα χρειαστώ 8 λάστιχα. Σε ένα διήμερο προπόνησης θα ξοδέψω 30 λάστιχα. Θα βγάλει το ένα θα βάλεις το άλλο, δοκιμές σε διάφορες συνθήκες, πίεση και τα σχετικά, ένας κακός χαμός μέχρι να καταλήξεις τι είναι το σωστό για το αμάξι. Για το άλλο θέμα, αυτό της προπόνησης δεν υπάρχει νομοθετικό στην Ελλάδα. Δεν μπορείς να τρέξεις κάπου έτσι απλά, ούτε μπορούν να σου πουν πως μπορείς να κλείσεις ένα μέρος να κάνεις προπόνηση. Σε δρόμους που κυκλοφορούν αυτοκίνητα δεν μπορείς απλά να τρέξεις. Ούτε από μόνος σου να βάλεις κόσμο να προσέχει, δεν γίνονται αυτά.
𝝥𝞈ς 𝝿ή𝞀𝝰𝞃𝝴 𝞃𝝶𝝼 𝝰𝝿ό𝞅𝝰𝞂𝝶 𝝲𝝸𝝰 𝝰𝝲ώ𝝼𝝰 𝝴𝝹𝞃ός 𝝚𝝺𝝺ά𝝳𝝾ς;
Πάντα είχα στο μυαλό μου τους αγώνες εκτός Ελλάδος. Μπήκε στο μυαλό μου πριν από 5 χρόνια. Δεν το έκανα μια και όλα καλά ήταν με τους ελληνικούς αγώνες. Αφού υπάρχει κόλλημα φέτος το 2022 με τους αγώνες και δεν προχωράει καμία διοργάνωση ήταν εύκολο να πάω εξωτερικό. Εύκολο σαν απόφαση, από θέμα χρημάτων σίγουρα χρειάστηκε βοήθεια. Υπάρχουν και οι εταιρίες που έχω από πίσω μου οι οποίες ήθελαν την προβολή που τους υποσχέθηκα και αναγκάστηκα / εκμεταλλεύτηκα το εξωτερικό. Ήταν σωστή απόφαση. Στην Ελλάδα εν τω μεταξύ οι δοκιμές είναι ελεύθερες, μόλις ανακοινωθούν οι ειδικές μπορείς να πας όσες μέρες πριν και να κάνεις δοκιμές. Αυτό δημιουργεί ανισότητες βέβαια. Στο εξωτερικό δεν υπάρχει αυτό. Μία μέρα μόνο, τρία περάσματα. Τέλος. Που σημαίνει ότι φάγαμε 4 μέρες στο σύνολο, ενώ ο αγώνας στην Ελλάδα πάνω από 6 ημέρες. Αυτό δείχνει και τα έξοδα και το χρόνο που απαιτείται.
𝝥𝝾𝝸𝝴ς 𝝴ί𝝼𝝰𝝸 𝝾𝝸 𝝳𝝸𝝰𝞅𝝾𝞀ές 𝝻𝝰ς 𝞂𝝴 𝝷έ𝝻𝝰 𝝾𝞀𝝲ά𝝼𝞈𝞂𝝶 𝝻𝝴 𝞃𝝾 𝝴𝝽𝞈𝞃𝝴𝞀𝝸𝝹ό;
Πήγαμε στον αγώνα αυτό που είναι μέρος του εθνικού τους πρωταθλήματος. Με 30 τουλάχιστον αυτοκίνητα κατηγορίας ράλι 2, μία κατηγορία κάτω από τα αυτοκίνητα WRC. Τέτοιο είναι και το δικό μας, κατηγορίας ράλι 2. Στην Ελλάδα υπάρχουν τρία τέτοια, τα δύο στη Κρήτη. Το ένα το έχω εγώ και το άλλο ο Αναπολιωτάκης Γιώργος από το Ηράκλειο. Τα αυτοκίνητα είναι ίδιας κατηγορίας, ο Γιώργος είναι πρωτοπόρος αφού είναι ο πρώτος που έφερε τέτοιο αυτοκίνητο στην Ελλάδα. Ήδη το οδηγεί 2 χρόνια πιο μπροστά από εμένα και χαίρομαι να σου πω την αλήθεια που στην Κρήτη σε αυτόν τον τομέα πρωτοπορούμε.
𝝥𝝾𝝸𝝾ς 𝝴ί𝝼𝝰𝝸 𝝹𝝰𝝺ύ𝞃𝝴𝞀𝝾ς, 𝝴𝞂ύ ή 𝝾 𝝖𝝼𝝰𝝿𝝾𝝺𝝸𝞈𝞃ά𝝹𝝶ς;
Εκ των αποτελεσμάτων είναι αυτός καλύτερος. Θεωρώ τον εαυτό μου λίγο πιο ολοκληρωμένο γιατί συμμετέχω και σε ασφάλτινους και σε χωμάτινους αγώνες σε αντίθεση με τον Γιώργο που δεν συμμετέχει σε χωμάτινους αγώνες.
𝝡𝝴𝞃ά 𝝹𝝰𝝸 𝞃𝝶𝝼 𝞂𝞄𝝻𝝻𝝴𝞃𝝾𝞆ή 𝞂𝝾𝞄 𝞂𝞃𝝾 𝝴𝝽𝞈𝞃𝝴𝞀𝝸𝝹ό 𝞃𝝸 𝝷𝝰 𝝴𝝿έ𝝺𝝴𝝲𝝴ς έ𝝼𝝰 𝗥𝗮𝗹𝗹𝘆 𝗔𝗰𝗿𝗼𝗽𝗼𝗹𝗶𝘀 ή έ𝝼𝝰𝝼 𝝰𝝲ώ𝝼𝝰 𝞂𝞃𝝾 𝝴𝝽𝞈𝞃𝝴𝞀𝝸𝝹ό;
Δύσκολη ερώτηση. Είναι ένα όνειρό ζωής η συμμετοχή μου σε ένα Rally Acropolis με τη μορφή παγκοσμίου πρωταθλήματος. Όπως ανακοίνωσε χθες και ο υφυπουργός Αθλητισμού, κος Αυγενάκης, θα έχει εκκίνηση μέσα στο Ολυμπιακό στάδιο στις 8 Σεπτεμβρίου και αυτό τον κάνει ακόμη πιο εντυπωσιακό πόσο μάλλον αν μπορώ να συμμετάσχω εκεί. Τελευταία φορά που έγινε κάτι αντίστοιχο ήταν το 2004 και εγώ ήμουν απλά μέσα, στις κερκίδες με 80.000 κόσμο και τους ξένους να το περιγράφουν με τα καλύτερα λόγια. Το δέος να το βλέπεις αυτό από τις κερκίδες δεν μπορώ να το περιγράψω, φαντάσου τώρα να συμμετέχω κι σαν αγωνιζόμενος. Με 80.000 κόσμο, όλοι μαζί να υποστηρίζουν το θέαμα, κι όχι κάποιον συγκεκριμένο οδηγό ή ομάδα. Την θέρμη και την απήχηση του εγχειρήματος δεν μπορώ να στην περιγράψω. Πρέπει να το ζήσεις από κοντά για να καταλάβεις πόσο μεγάλος αγώνας είναι αυτός μέσα στο Ολυμπιακό στάδιο. Αν βρεθούν τα χρήματα θα πάω, αν όχι θα επιλέξω να συμμετάσχω σε δύο ή τρεις αγώνες ελληνικού πρωταθλήματος που αντιστοιχούν τα χρήματα που θα ξοδευτούν.
Έ𝞆𝝴𝝸ς 𝞂𝞄𝝻𝝻𝝴𝞃ά𝞂𝞆𝝴𝝸 𝞂𝝴 𝝰𝝲ώ𝝼𝝰 𝗥𝗮𝗹𝗹𝘆 𝗔𝗰𝗿𝗼𝗽𝗼𝗹𝗶𝘀 𝞂𝞃𝝾 𝝿𝝰𝞀𝝴𝝺𝝷ό𝝼;
Ναι σε τρία, αλλά με τη μορφή ευρωπαϊκός αγώνας όχι αγώνας WRC, παγκόσμιος. Με το αυτοκίνητο αυτό που έχω τώρα μπορώ να συμμετέχω σε οποιονδήποτε αγώνα παγκοσμίου πρωταθλήματος στον κόσμο. Τα χρήματα να συγκεντρωθούν και ποτέ δεν ξέρεις που θα με δεις. Είναι καθαρά θέμα χορηγιών. Πρέπει να έχεις βέβαια και διεθνή αγωνιστική συμμετοχή σε αγώνα και φυσικά εθνική αγωνιστική άδεια. Χρειάζονται και κάποια σεμινάρια της διεθνής παγκόσμια ομοσπονδίας και να έχεις γράψει και καλά για να σε δεχτούν. Εγώ τα έχω όλα αυτά γι αυτό και η πρόσφατη συμμετοχή μου στην Ιταλία.
𝝥ό𝞂𝝾 𝞆𝞀ό𝝼𝝾 𝝰𝝿ό 𝞃𝝶 𝝿𝞀𝝾𝞂𝞈𝝿𝝸𝝹ή 𝞂𝝾𝞄 𝝵𝞈ή 𝞂𝝿𝝰𝞃𝝰𝝺άς 𝝲𝝸 𝝰𝞄𝞃ό 𝞃𝝾 𝝳ύ𝞂𝝹𝝾𝝺𝝾 ά𝝷𝝺𝝶𝝻𝝰 𝝹𝝰𝝸 𝝿𝞈ς 𝞃𝝾 𝝳𝝸𝝰𝞆𝝴𝝸𝞀ί𝝵𝝴𝞂𝝰𝝸;
Εκτός από οδηγός είμαι και ο ιδιοκτήτης της ομάδας που έχουμε δημιουργήσει. Οπότε ο χρόνος είναι πάντα λίγο παραπάνω από ό,τι θα έπρεπε. Η ευθύνη για την προετοιμασία του αυτοκινήτου είναι δικιά μας και κατ’ επέκταση εμένα σαν μηχανολόγος αυτοκινήτων που είναι και η δουλειά μου. Με το να απολαμβάνεις αυτό που κάνεις δεν καταλαβαίνεις ότι ξοδεύεις πολύ χρόνο. Δεν το καταλαβαίνω η αλήθεια. Η προσοχή έγκειται στο να μην λείψει χρόνος από την οικογένεια, εκεί χρειάζονται ισορροπίες. Όλα θέλουν μέτρο. Όλα.
𝝜 𝝾𝝳ή𝝲𝝶𝞂𝝶 𝝴ί𝝼𝝰𝝸 𝝷έ𝝻𝝰 𝝳ύ𝝼𝝰𝝻𝝶ς ή 𝝹𝝰𝝷𝝰𝞀ά 𝝷έ𝝻𝝰 𝝳𝝴𝝽𝝸𝝾𝞃𝝴𝞆𝝼ί𝝰ς;
Δεν θα το έλεγα ότι είναι θέμα δύναμης. Για μένα είναι όλα θέμα ελέγχου. Κοντρόλ. Ελέγχου σε όλα τα επίπεδα, στο να κρατήσεις την ψυχραιμία σου, να αντιληφθείς την ισορροπία του αυτοκινήτου, να ανταπεξέλθεις σε καθεστώς πίεσης. Όλα είναι θέμα ελέγχου, για μένα πάντα. Διαχείριση και έλεγχος της κατάστασης. Ο κάθε αγώνας είναι αυτό, από το πρώτο του λεπτό μέχρι και το τελευταίο. Έλεγχος. By the book που λένε, θα χρησιμοποιήσω ότι λέει το «βιβλίο». Καμία παρατυπία και για κανέναν λόγο.
𝝡𝝴𝞃ά 𝝰𝝿ό 𝞃ό𝞂𝝾𝞄ς 𝝰𝝲ώ𝝼𝝴ς 𝝹𝝰𝝸 𝞃ό𝞂𝝴ς 𝝳𝝸𝝰𝝹𝞀ί𝞂𝝴𝝸ς 𝞄𝝿ά𝞀𝞆𝝴𝝸 𝞂𝝴𝝱𝝰𝞂𝝻ός 𝞂𝞃𝝾 𝞆ώ𝞀𝝾 𝞂𝝾𝞄 ό𝞃𝝰𝝼 𝞂𝞄𝝻𝝻𝝴𝞃έ𝞆𝝴𝝸ς 𝞂𝝴 έ𝝼𝝰𝝼 𝝰𝝲ώ𝝼𝝰; 𝝗𝝺έ𝝿𝝴𝝸ς ό𝞃𝝸 𝝲ί𝝼𝝾𝝼𝞃𝝰𝝸 𝝰𝝼𝞃𝝰𝝲𝞈𝝼𝝸𝞂𝞃𝝸𝝹𝝾ί 𝝾𝝸 𝞄𝝿ό𝝺𝝾𝝸𝝿𝝾𝝸 𝝲𝝸𝝰 𝝼𝝰 𝞂𝝰ς 𝝹𝝴𝞀𝝳ί𝞂𝝾𝞄𝝼;
Υγιές ανταγωνισμός. Όταν κάποιος θέλει να με φτάσει προφανώς και μου αρέσει. Αυτό που με ευχαριστεί περισσότερο είναι που με αναγνωρίζουν για τον χαρακτήρα μου κι όχι για τις αγωνιστικές μου ικανότητες. Δεν έχω δώσει ποτέ κανένα δικαίωμα στο χώρο να πουν κάτι μεμπτό για μένα. Αγαπώ το χώρο του μηχανοκίνητου αθλητισμού και κατ’ επέκταση όσους ασχολούνται με αυτόν. Και μόνο που σε κάποιον αρέσει αυτό που αρέσει και σε μένα έχει πολλές πιθανότητες να γίνει φίλος μου. Δεν ταιριάζουμε με όλους αλλά ο ανταγωνισμός το κάνει να υπάρχει αυτό.
Έ𝞆𝞈 𝞃𝝶𝝼 𝝴𝝼𝞃ύ𝝿𝞈𝞂𝝶 ό𝞃𝝸 𝝿𝝸𝝾 𝝿𝝾𝝺ύ 𝝰𝝿𝝾𝝺𝝰𝝻𝝱ά𝝼𝝴𝝸ς 𝝰𝞄𝞃ό 𝝿𝝾𝞄 𝝹ά𝝼𝝴𝝸ς 𝝿𝝰𝞀ά 𝝼𝝰 𝝹𝝴𝞀𝝳ί𝞂𝝴𝝸ς 𝞃𝝾𝝼 𝝰𝝲ώ𝝼𝝰. 𝝞𝞂𝞆ύ𝝴𝝸 𝝰𝞄𝞃ό 𝝹𝝰𝝸 𝞂𝝴 𝝿𝝸𝝾 𝝱𝝰𝝷𝝻ό;
Θα σου πω χαρακτηριστικά ότι στο ράλι Παλλάδιο κερδίσαμε αλλά την ευχαρίστηση που μου έδωσε το Ιταλικό πρωτάθλημα με τόσα πολλά αυτοκίνητα, που με περάσανε κι όλας (γέλια), δεν την συγκρίνω. Στον έναν αγώνα πήραμε το κύπελο του πρώτου στον άλλο κάναμε έναν ωραίο αγώνα αλλά το χάρηκα πιο πολύ. Πήρα νέο κίνητρο, έχω πολύ δρόμο και μπήκαν στόχοι εκ νέου.
𝝩𝝸 𝝹ί𝝼𝝶𝞃𝞀𝝾 έ𝞆𝝴𝝸 έ𝝼𝝰ς 𝞆𝝾𝞀𝝶𝝲ός 𝝲𝝸𝝰 𝝼𝝰 𝞂𝞄𝝻𝝻𝝴𝞃έ𝞆𝝴𝝸 𝞂𝝴 𝝰𝞄𝞃ό 𝝿𝝾𝞄 𝝹ά𝝼𝝴𝝸ς;
Προφανώς εάν δραστηριοποιείται στο χώρο του αυτοκινήτου την καλύτερη προβολή του. Από κει και πέρα υπάρχουν και οι προσωπικές σχέσεις όπου απλά αποφασίζουν κάποιοι να βοηθήσουν γιατί απλά το θέλουν για σένα τον ίδιο. Για να πετύχει αυτό που κάνω και να έχουν δώσει μία μικρή βοήθεια γι αυτό. Όπως ο Σπύρος Καλησπεράκης και η εταιρία Anysma στο Ρέθυμνο. Είδε ότι κάνω κάτι ξεχωριστό στην πόλη που δραστηριοποιείται και ο ίδιος και δεν υπάρχει κάτι ανάλογο και είπε να βοηθήσει στο επίπεδο που μπορεί. Απλά.
𝝥𝝾𝝸𝝾𝝼 𝝰𝝲ώ𝝼𝝰 𝝷𝞄𝝻ά𝞂𝝰𝝸 𝝿𝝴𝞀𝝸𝞂𝞂ό𝞃𝝴𝞀𝝾 𝝹𝝰𝝸 𝝲𝝸𝝰𝞃ί;
Νομίζω ότι είναι ξεχωριστή στιγμή το ράλι Κρήτης το 2016 στο Ηράκλειο όπου και το κερδίσαμε. Ήταν ο πρώτος αγώνας που κερδίσαμε. Ήταν ο αγώνας που η διαφορά του πρώτου με τον δεύτερο δεν ξεπέρασε ποτέ τα 3 δευτερόλεπτα. Στο τέλος ο αγώνας κρίθηκε στο τελευταίο μέτρο της ειδικής. Αυτό τα λέει όλα και κάνει τη νίκη του ράλι ό,τι καλύτερο!
𝝫𝝾𝝱ή𝝷𝝶𝝹𝝴ς 𝝿𝝾𝞃έ 𝞂𝝴 𝝹ά𝝿𝝾𝝸𝝾 𝝰𝝲ώ𝝼𝝰;
Όχι. Γενικά όμως είμαι άνθρωπος που φοβάμαι. Πάντα φτάνω στο σημείο που ισορροπώ το φόβο μου με τον έλεγχο. Εμένα δεν θα με δεις να κάνω κάτι extreme, δεν είμαι του ρίσκου. Δεν θα με δεις να κερδίσω μία ειδική και να πάω με φόρα στην επόμενη και να αρχίζει να χάνεται ο έλεγχος. Προσπαθώ να έχω τον έλεγχο. Σίγουρα κάποιες φορές με πάει πίσω στο να είμαι ανταγωνιστικός αλλά είναι πιο ασφαλές και έτσι αισθάνομαι καλύτερα εγώ, αυτό έχει σημασία. Μ αρέσει να είμαι μονίμως εκεί που είναι το όριο μου, αλλά αυτό βέβαια κάποιες φορές μπορεί και να σπάσει όταν είσαι συνέχεια εκεί. Ποτέ δεν ξέρεις. Μία φορά το ξεπέρασα και το πλήρωσα με ένα κακό ατύχημα. Στη Θεσσαλονίκη το 2017 βγήκα σε μία στροφή με αποτέλεσμα μία κολώνα της ΔΕΗ και δύο δέντρα να τα πάρουμε μαζί μας. Μία καλή εμπειρία στο πόση ασφάλεια παρέχουν τα αυτοκίνητα αυτά.
𝝥𝝸𝝾 𝝰𝞄𝞃𝝾𝝹ί𝝼𝝶𝞃𝝾 έ𝞆𝝴𝝸ς 𝞆𝝰𝞀𝝴ί 𝝾𝝳𝝶𝝲𝝸𝝹ά 𝝿𝝴𝞀𝝸𝞂𝞂ό𝞃𝝴𝞀𝝾 𝝻έ𝞆𝞀𝝸 𝞂ή𝝻𝝴𝞀𝝰;
Εγώ προσωπικά χαίρομαι ένα αμάξι όταν μπορώ να το φτάσω στα όριά του. Το τωρινό δεν είμαι σε επίπεδο να το φέρω στα όρια του ακόμα. Δεν έχω την εμπειρία ακόμα. Τους πρώτους μου αγώνες με το Nissan Note τους χάρηκα πολύ. Το θυμάμαι αυτό πολύ καλά. Το προηγούμενο επίσης, ένα Mitsubishi Lancer Evo, που πήρε πλέον άλλος ιδιοκτήτης το χάρηκα εξίσου καλά θα έλεγα.
ΈΈ𝞀𝝶𝝻𝝾 ή 𝞆𝝸ό𝝼𝝸 𝝷𝝰 𝞂𝝾𝞄 ά𝞀𝝴𝞂𝝴 𝝼𝝰 𝞃𝞀έ𝝽𝝴𝝸ς; 𝝘𝝼𝞈𝞀ί𝝵𝝴𝝸ς 𝞃𝝸ς 𝝳𝝸𝝰𝞅𝝾𝞀ές 𝞃𝝾𝞄ς 𝝰𝝿ό 𝞃𝝶𝝼 ά𝞂𝞅𝝰𝝺𝞃𝝾 ή 𝞃𝝾 𝞆ώ𝝻𝝰;
Προφανώς και δεν τις γνωρίζω γιατί πολύ απλά δεν έχω τρέξει. Μικρός ήθελα να τρέξω Rally Acropolis και στο Ντακάρ, άμμο. Στο Rally Acropolis όχι σε μορφή παγκόσμιου πρωταθλήματος έτρεξα, το Ντακάρ ίσως είναι μακρινό το όνειρο. Αγώνας αντοχής υψηλών ταχυτήτων. Έχεις να διαχειριστείς την ταχύτητα, την επικινδυνότητα, δεν υπάρχει δρόμος, και τον προσανατολισμό. Για το 2023 έχω βάλει στόχο έναν αγώνα στη Σουηδία, σε χιόνι. Θα ταξιδέψω και θα φροντίσω να μάθω να οδηγώ σε χιόνι πριν πάω. Με το συγκεκριμένο αμάξι μπορώ να πάω όπου θέλω στον κόσμο, αυτό τα λέει όλα.
𝝥𝝾𝞄 𝞂 𝝰𝞀έ𝞂𝝴𝝸 𝝼𝝰 𝞃𝞀έ𝞆𝝴𝝸ς 𝝿𝝴𝞀𝝸𝞂𝞂ό𝞃𝝴𝞀𝝾 𝞂𝝴 𝞆𝞈𝝻ά𝞃𝝸𝝼𝝾 𝝳𝞀ό𝝻𝝾 ή ά𝞂𝞅𝝰𝝺𝞃𝝾ς 𝝹𝝰𝝸 𝝿𝝾𝝸𝝰 𝝴ί𝝼𝝰𝝸 𝞃𝝰 𝝿𝞀𝝾𝞃𝝴𝞀ή𝝻𝝰𝞃𝝰 𝝹𝝰𝝸 𝝻𝝴𝝸𝝾𝝼𝝴𝝹𝞃ή𝝻𝝰𝞃𝝰 𝞃𝝾𝞄 𝝹ά𝝷𝝴 𝝰𝝲ώ𝝼𝝰;
Θεωρητικά είμαι καλύτερος στην άσφαλτο, έχω περισσότερη εμπειρία, περισσότερους αγώνες. Όμως επειδή με ρωτάς θα πω χωμάτινες επιφάνειες, είναι πιο «πολεμικές». Τελειώνοντας μία χωμάτινη αισθάνεσαι ότι έχεις αγωνισθεί περισσότερο. Άσε που στην άσφαλτο δεν έχεις έλεγχο όπως στην άμμο, αν φύγεις έφυγες, στο χώμα μπορείς και να το μαζέψεις με κάποιο τρόπο. Έτσι κι αλλιώς είσαι συνέχεια στο γλίστρημα στο χώμα οπότε είναι και πιο διασκεδαστικό παράλληλα σε σχέση με την άσφαλτο.
𝝥ό𝞂𝝾 𝝳𝝸𝝰𝞅𝝾𝞀𝝴𝞃𝝸𝝹ή 𝝴ί𝝼𝝰𝝸 𝝶 𝝼𝞄𝞆𝞃𝝴𝞀𝝸𝝼ή 𝝳𝝸𝝰𝝳𝞀𝝾𝝻ή, 𝝿𝝾𝝸𝝰 𝞂𝞃𝝾𝝸𝞆𝝴ί𝝰 𝞃έ𝞃𝝾𝝸𝝾𝞄 𝝰𝝲ώ𝝼𝝰 𝝿𝞀𝝾𝞂έ𝞆𝝴𝝸ς 𝞂𝝰𝝼 𝝾𝝳𝝶𝝲ός;
Νυχτερινή ειδική είναι πολύ κοντά με τη μέρα. Με τέτοια φώτα είναι πολύ κοντά μεταξύ τους. Όμως στα σημεία που έχεις βάλει σαν στόχο πρέπει να τα τρέξεις στα δοκιμαστικά και τη νύχτα για να τα θυμάσαι. Μεγάλη λεπτομέρεια. Η δυσκολία είναι αν βρέχει ή έχει ομίχλη, και εκεί ο συνοδηγός παίζει το ρόλο του στο 100%.
𝝥𝝾𝝸𝝰 𝝴ί𝝼𝝰𝝸 𝝶 𝞂𝞆έ𝞂𝝶 𝞂𝝾𝞄 𝝻𝝴 𝞃𝝾𝝼 𝞂𝞄𝝼𝝾𝝳𝝶𝝲ό 𝞂𝞃𝝾𝝼 𝝰𝝲ώ𝝼𝝰;
Η απόλυτη. Το Α και το Ω στον αγώνα. Πρέπει να εμπιστεύεσαι τα γραπτά σου. Θα στρίψεις σε αυτό που ακούς να σου λέει. Τέλος δεν υπάρχει κάτι άλλο. Εκτός αν έχεις τρέξει μία διαδρομή πάνω από 1 φορές οπότε και κάτι να μην σου διαβάσει σωστά ξέρεις πώς να συμπεριφερθείς οδηγικά. Μπορεί οι στροφές να μην είναι το ίδιο όλες αλλά έχουμε έναν κώδικα επικοινωνίας μεταξύ μας. Δεν είναι ο ίδιος για όλους τους οδηγούς. Από το 1 έως το 8 πόσο δύσκολη, αν είναι χαμηλή, διαρκείας, αν κλείνει αν ανοίγει. Επειδή μπορεί να συμβεί και να χαθεί ο συνοδηγός με τα γραπτά του, σε εμάς δεν έχει συμβεί, υπάρχουν σημεία επαναφοράς. Οπότε οδηγείς μόνος σου μέχρι να φτάσεις πιο κάτω στο σημείο που έχει σημειώσει ο συνοδηγός και συνεχίζετε από εκεί.
𝝥𝝾𝝸𝝰 𝝴ί𝝼𝝰𝝸 𝞃𝝰 𝝴𝝿ό𝝻𝝴𝝼𝝰 𝝰𝝲𝞈𝝼𝝸𝞂𝞃𝝸𝝹ά 𝞂𝞆έ𝝳𝝸𝝰 𝞃𝝾𝞄 𝝠𝝴𝞄𝞃έ𝞀𝝶;
Σίγουρα θέλω να κάνω κι άλλους αγώνες στο εξωτερικό μιας και άνοιξε αυτή η «πόρτα» της Ιταλίας. Σκανδιναβία και Γαλλία μετά. Αλλά και τα Βαλκάνια έχουν καλούς αγώνες. Απλά Ιταλία πάμε πιο εύκολα και άμεσα. Αυτό είναι σημαντικό στο να βρεθώ εκεί ξανά και σύντομα.
𝝩𝝸 𝞂𝞄𝝻𝝱𝝾𝞄𝝺𝝴ύ𝝴𝝸ς 𝞃𝝾𝞄ς 𝝼έ𝝾𝞄ς 𝝾𝝳𝝶𝝲𝝾ύς 𝝿𝝾𝞄 𝝷έ𝝺𝝾𝞄𝝼 𝝼𝝰 𝝰𝞂𝞆𝝾𝝺𝝶𝝷𝝾ύ𝝼;
Σα να είχα μία πληγή και με πίεσες πάνω της. Έτσι αισθάνομαι με αυτή την ερώτηση (γέλια). Δυστυχώς δεν έχουμε νέους να ασχολούνται με το άθλημα. Αν δεν είσαι γόνος οικογένειας που έχει λεφτά δεν μπορείς να ασχοληθείς. Μόνο ένας φορέας θα μπορούσε να υπάρξει κάνοντας ένα πρωτάθλημα με όμοια αυτοκίνητα να μπορούν νέοι οδηγοί να συμμετέχουν σε αυτό. Να παρέχει με κάποιο τρόπο τα αυτοκίνητα και να μπορούν να συμμετέχουν. Με κάποιες παροχές πληρωμένες να μπορούν να ξεδιπλώσουν το ταλέντο τους. Και αντιθέτως βλέπεις και πάνε και κάνουν κόντρες, σπαταλάνε λεφτά να φτιάχνουν αυτοκίνητα και να κολλάνε τη ρετσινιά του αλήτη. Στην Ιταλία λέγονται αθλητές, εδώ αλήτες, αυτή είναι η διαφορά μας. Που είναι οι ακαδημίες, τι έχουν κάνει να προσελκύσουν τους νέους; Τίποτα. Ο μέσος όρος ηλικίας των οδηγών είναι 40 και πάνω. Εγώ θεωρούμαι νέος οδηγός, φαντάσου. Κίνητρα, αυτό χρειάζεται κίνητρα να ασχοληθούν. Έπαθλα. Πρωταθλητής Ελλάδος και δεν παίρνει κανείς τίποτα. Στην Ιταλία 350.000€ ο πρώτος. Δεν υπάρχει απλά διαφορά, ένα χάος. Βέβαια στην Ιταλία πήγε η ομοσπονδία και είπε της Pirelli παράδειγμα, θα πάρουμε τόσα λάστιχα, μπες χορηγός πρωταθλήματος δώσε χρήματα. Συνεργασία, αυτό θέλει και οργάνωση, κάτι που δεν έχουμε. Άνθρωποι με όραμα.
𝝥𝝾𝝸𝝾𝞄ς 𝝻𝝿𝝾𝞀𝝴ίς 𝝼𝝰 𝝿𝝴𝝸ς ό𝞃𝝸 𝝷𝝴ς 𝝼𝝰 𝝴𝞄𝞆𝝰𝞀𝝸𝞂𝞃ή𝞂𝝴𝝸ς;
Είναι η δικιά μου η εταιρία Nissan Alma Car, η εταιρία Προβιάς ανταλλακτικών και λιπαντικών, η εταιρία Anysma του Σπύρου Καλησπεράκη, τα ελαστικά Ψιστάκης στην οδό Κριάρι και κατά καιρούς έχω και την εισαγωγική εταιρία ανταλλακτικών Αϊβαλιώτης.
#bestmagazinerethymno #bestmagazinecrete #bestmagazinerally #bestpeople #bestinterviews
