Ολοκληρώνοντας έναν κύκλο 7 παραστάσεων η «Αυτοκατηγορία» δήλωσε παρούσα στην θεατρική σκηνή της πόλης του Ρεθύμνου και η Βαλεντίνα Κιαγιά την πρώτη της σκηνοθετική απόπειρα με απόλυτη επιτυχία. Ένα έργο δύσκολο, με πολλά μηνύματα που άγγιξε το θεατή, προβλημάτισε αλλά κέρδισε το στοίχημα. Μίλησε γι αυτό και πολλά άλλα στον Στέλιο Κουνδουράκη.
𝝝έ𝝺𝝴𝝸ς 𝝼𝝰 𝝻𝝰ς 𝞂𝞄𝞂𝞃𝝶𝝷𝝴ίς 𝝺ί𝝲𝝾;
Είμαι από το Ρέθυμνο αλλά μεγάλωσα στη Γερμανία μέχρι την ηλικία των 8 χρονών. Μετά αποφασίζει η μητέρα μου ότι θέλει να γυρίσει και ερχόμαστε μαζί πλέον να ζήσουμε στο Ρέθυμνο όπου μεγάλωσα μέχρι που έφυγα ξανά έξω για σπουδές.
𝝩𝝾 𝝹𝝰𝝺𝝺𝝸𝞃𝝴𝞆𝝼𝝸𝝹ό 𝝻𝝸𝝹𝞀ό𝝱𝝸𝝾 𝞃𝝾 𝝴ί𝞆𝝴ς 𝝰𝝿ό 𝝻𝝸𝝹𝞀ή;
Εμένα από μικρή μου άρεσαν πολύ οι ιστορίες. Με τους φίλους μου φτιάχναμε πολλές ιστορίες χρησιμοποιώντας κάμερα, κάναμε σκετσάκια, χωρίς όμως να έχω κάνει θέατρο καθόλου. Ήμουν από αυτές που έδιναν κατευθύνσεις, πώς να στηθούν, να είναι καλό το πλάνο, πράγματα που μου τα υπενθύμισαν πολύ αργότερα ότι τα έκανα οι φίλοι μου και κατάλαβα από πού ξεκίνησε όλο αυτό.
𝝥𝝸𝞂𝞃𝝴ύ𝝴𝝸ς ό𝞃𝝸 𝞃𝝾 𝝹𝝰𝝺𝝺𝝸έ𝞀𝝲𝝶𝞂𝝴ς 𝝻𝝴 𝞃𝝾 𝞆𝞀ό𝝼𝝾 𝝰𝞄𝞃ό;
Πιστεύω ακράδαντα ότι αυτό καλλιεργείται μέσα μας, δεν είναι κάτι που ξυπνάς ένα πρωί και λες αυτό θα κάνω. Έτσι πιστεύω εγώ. Απλά συμβαίνει, σε οδηγεί εκεί η ίδια η ζωή. Κάπως έτσι την άκουσα κι εγώ και όλα πήραν το δρόμο τους.
𝝩𝝾 𝞂𝝿𝝾ύ𝝳𝝰𝞂𝝴ς ό𝝻𝞈ς;
Ναι φυσικά, μετά το σχολείο αποφασίζω να πάω στη Βιέννη και μπαίνω σε ένα Πανεπιστήμιο. Εκεί πιο πολύ σαν θεωρία σπουδάζω και μαθαίνω πώς να αναλύσεις μία ταινία, ένα θέατρο, γενικά κινηματογράφο. Αυτό που εγώ από την αρχή ήθελα. Ήθελα πολύ και με ενδιέφερε να σπουδάσω κινηματογράφο. Κι ακόμα με ενδιαφέρει πολύ ο κινηματογράφος.
𝝥𝝰ί𝞀𝝼𝝴𝝸ς 𝝿𝞃𝞄𝞆ί𝝾 𝝹𝝰𝝸 𝝲𝞄𝞀ί𝝵𝝴𝝸ς 𝝟𝞀ή𝞃𝝶;
Παίρνω το πτυχίο μου Bachelor of Arts, και επιστρέφω Κρήτη. Έκανα κάποιες μικρές παραστάσεις στις οποίες απλά βοηθούσα, μην φανταστείς, βοηθός σκηνοθέτη. Ήρθε και η πανδημία και όπως καταλαβαίνεις δεν πρόλαβα και πολλά πράγματα εδώ και καιρό μέχρι που αποφάσισα να σκηνοθετήσω το πρώτο μου έργο.
𝝤𝞄𝞂𝝸𝝰𝞂𝞃𝝸𝝹ά 𝝴ί𝝼𝝰𝝸 𝞃𝝾 𝝿𝞀ώ𝞃𝝾 𝞂𝝾𝞄 έ𝞀𝝲𝝾, 𝝶 𝝿𝞀ώ𝞃𝝶 𝞂𝝾𝞄 𝝴𝝿ί𝞂𝝶𝝻𝝰 𝞂𝝹𝝶𝝼𝝾𝝷𝝴𝞃𝝸𝝹ή 𝝰𝝿ό𝝿𝝴𝝸𝞀𝝰 𝞂𝞃𝝾 𝞂𝝰𝝼ί𝝳𝝸 𝝼𝝰 𝞃𝝾 𝝿𝞈 𝝰𝝺𝝺𝝸ώς;
Ναι ναι, ακριβώς αυτό.
𝝟𝝰𝝸 𝝴𝝿𝝸𝝺έ𝝲𝝴𝝸ς έ𝝼𝝰 έ𝞀𝝲𝝾 «𝝰𝝲ό𝞀𝝴𝞄𝞂𝝶ς», 𝞃𝝾𝝺𝝻𝝶𝞀ή 𝞂𝝴 𝝱𝞀ί𝞂𝝹𝞈.
Είμαι πολύ μεγάλη φαν του Χάνκε. Τον έμαθα μέσω των σπουδών μου και ήθελα να κάνω κάτι που έγραψε αυτός. Είχα κολλήσει λίγο με τα έργα του, είχα δει άλλες δικές του παραστάσεις που είχε γράψει αυτός οι οποίες ήταν απλοϊκές. Στη σκηνή οι πρωταγωνιστές μόνο και απλά μιλούσαν, αγόρευαν. Αυτό μπορώ να το κάνω σκέφτηκα, δεν ήξερα τις δυσκολίες του κειμένου βέβαια (γέλια). Η αλήθεια είναι και δεν το κρύβω ότι τη δεδομένη στιγμή που το αποφάσισα δεν θα μπορούσα να ανταπεξέλθω σε μία παράσταση με πέντε ή έξι άτομα, με σκηνικά κουστούμια και όλη αυτή τη παραγωγή. Οπότε πήγα σε κάτι πιο συμβατικό και ασφαλές. Δύσκολο όμως αλλά το τόλμησα κι εγώ και οι δύο πρωταγωνιστές εκ των υστέρων. Να το έχω υπό έλεγχο όλο αυτό για πρώτη δουλειά ήθελα. Θα ήταν ρίσκο το οτιδήποτε άλλο.
𝝟𝝰𝝸 𝝲𝝸𝝰𝞃ί 𝞃𝝶𝝼 𝝖𝞄𝞃𝝾𝝹𝝰𝞃𝝶𝝲𝝾𝞀ί𝝰 𝝹𝝸 ό𝞆𝝸 ά𝝺𝝺𝝾 έ𝞀𝝲𝝾;
Όπως προ είπα λάτρης του Χάνκε. Το διάβασα πέρσι το καλοκαίρι και είπα πολύ απλά, αυτό θέλω. Δεν το είχα διαβάσει πριν. Δεν το ήξερα. Εντυπωσιάστηκα.
𝝡𝝴 𝞃𝝾𝞄ς 𝞀ό𝝺𝝾𝞄ς 𝝿𝞈ς έ𝝲𝝸𝝼𝝴 𝝶 𝝴𝝿𝝸𝝺𝝾𝝲ή 𝞃𝝶ς 𝝨𝝾𝞅ί𝝰ς 𝝨𝞃𝝰𝝷ά𝝹𝝶 𝝹𝝰𝝸 𝞃𝝾𝞄 𝝡𝝸𝞆ά𝝺𝝶 𝝗ό𝝺𝝰𝝹𝝰;
Τη Σοφία την είχα δει σε κάτι εξετάσεις στο Θεατρικό Περίπλους πριν χρόνια, κάτι που νομίζω σας το εκμυστηρεύτηκε και η ίδια στη συνέντευξη που της πήρατε πριν μέρες. Διέκρινα αμέσως το ταλέντο της, την χροιά της φωνής της, πολύ εκφραστική σαν ηθοποιός. Την είχα ήδη φανταστεί στο ρόλο και δεν σκέφτηκα κάτι διαφορετικό. Με τον Μιχάλη απλά τον είχα δει στον Καββαδία και μου άρεσε αρκετά. Είναι και αυτό το κλικ που σου κάνουν κάποιοι άνθρωποι όταν μπεις στη διαδικασία να ψάξεις, που θα καλύψουν το κενό που αναζητείς και εύκολα τους επιλέγεις όταν ξέρεις τι θέλεις.
𝝥ό𝞂𝝾 𝝳ύ𝞂𝝹𝝾𝝺𝝾 ή𝞃𝝰𝝼 𝝼𝝰 𝝻𝝴𝞃𝝰𝞅𝝴𝞀𝝷𝝴ί 𝞃𝝾 𝞂𝞄𝝲𝝹𝝴𝝹𝞀𝝸𝝻έ𝝼𝝾 𝝱𝝸𝝱𝝺ί𝝾 𝞂𝞃𝝾 𝞂𝝰𝝼ί𝝳𝝸;
Πολύ δύσκολο θα έλεγα. Στο συγκεκριμένο έργο του Χάνκε κόψαμε πολλά πράγματα κυρίως γιατί ήταν 3ωρο το έργο και δεν θα μπορούσαμε να το κάνουμε ποτέ. Ήταν δύσκολο επίσης και γιατί δεν υπήρχε κάποια σκηνοθετική οδηγία του Χάνκε. Τελείως ανοιχτό στο τι θα στήσεις για να βγει η παράσταση.
𝝥ό𝞂𝝾 𝝳ύ𝞂𝝹𝝾𝝺𝝾 𝝲𝝴𝝼𝝸𝝹ά ή𝞃𝝰𝝼 𝞃𝝾 𝝴𝝲𝞆𝝴ί𝞀𝝶𝝻𝝰 𝝴𝝼ός έ𝞀𝝲𝝾𝞄 «𝝰𝝲ό𝞀𝝴𝞄𝞂𝝶ς» ό𝝿𝞈ς 𝝶 𝝖𝞄𝞃𝝾𝝹𝝰𝞃𝝶𝝲𝝾𝞀ί𝝰;
Ξεκινήσαμε με πολλές ιδέες, με όρεξη αλλά το κείμενο μας κόλλησε πολλές φορές. Υπήρχαν λέξεις που δεν τις ξέραμε και έπρεπε πρώτα να τις κατανοήσουμε και μετά να της «παίξουμε» στις πρόβες. Τι εννοεί το κείμενο ουσιαστικά. Σταματούσαμε τις πρόβες για να κατανοήσουμε τις λέξεις και μετά συνεχίζαμε κι αυτό έγινε πολλές φορές. Βέβαια αυτός ήταν και ο σκοπός αφού το κείμενο ήταν η ίδια η παράσταση με μονόλογους και με πολλές έννοιες. Ένα άγχος και μία απελπισία μας βγήκε προς το τέλος αφού μας άγγιξε και εμάς πολύ το κείμενο. Αλλά στο τέλος το καταφέραμε.
𝝥ό𝞃𝝴 𝝹𝝰𝞃ά𝝺𝝰𝝱𝝴ς ό𝞃𝝸 𝝷𝝰 𝝴ί𝝼𝝰𝝸 𝝻ί𝝰 𝝹𝝰𝝺ή 𝝹𝝰𝝸 𝝳𝞄𝝼𝝰𝞃ή 𝝿𝝰𝞀ά𝞂𝞃𝝰𝞂𝝶;
Από την αρχή το ήξερα. Είχα αυτό το κείμενο και ήξερα πόσο δυνατό είναι. Αποκλείεται να αποτύχει. Κι έτσι κι έγινε.
𝝩𝝸 𝝴𝝼𝞃𝞄𝝿ώ𝞂𝝴𝝸ς ά𝞅𝝶𝞂𝝴;
Ο κόσμος μου είπε πολύ καλά λόγια, ήταν αιφνιδιασμένοι όλοι, δεν ήξεραν τι ακριβώς θα δουν και εντυπωσιάστηκαν. Βέβαια έπρεπε να προετοιμάσω τον κόσμο λίγο, ίσως με κάποιες περισσότερες πληροφορίες για τον συγγραφέα και το κείμενο το ίδιο. Ο κόσμος μπήκε στο θέατρο και δεν ήξερε τι ακριβώς θα δει. Αυτό δεν είναι και τόσο καλό στο θέατρο. Άκουσα όλες τις απόψεις, ότι ήταν λίγο βαρύ, δεν το κατάλαβαν και πολύ καλά. Βέβαια συμφωνώ εν μέρει γιατί πιστεύω ότι τελικά οι περισσότεροι το κατάλαβαν και φεύγοντας πήραν τα μηνύματα που έπρεπε.
𝝩𝝸 𝞂𝝰ς ά𝝲𝝲𝝸𝝽𝝴 𝝿𝝴𝞀𝝸𝞂𝞂ό𝞃𝝴𝞀𝝾 𝞂𝞃𝝾 έ𝞀𝝲𝝾 𝝹𝝰𝝸 𝝿ώς 𝝷𝝴𝝺ή𝞂𝝰𝞃𝝴 𝝼𝝰 𝞃𝝾 𝝰𝝼𝝰𝝳𝝴ί𝝽𝝴𝞃𝝴 𝞂𝝹𝝶𝝼𝝾𝝷𝝴𝞃𝝸𝝹ά;
Το πιο δύσκολο σημείο του έργου ήταν το τέλος. Εκεί έδωσα πολύ έμφαση. Είναι ένα έργο αγόρευσης που ό,τι κι αν έχει υποθεί έρχεται το τέλος να ολοκληρώσει προβληματισμούς και να ξεκαθαρίσει το τοπίο. Σε κάθε παράσταση ήμουν πίσω στα παρασκήνια και κάθε φορά στο τέλος δάκρυζα. Από παράσταση σε παράσταση τα παιδιά είχαν ωριμάσει περισσότερο και έπαιζαν ακόμη καλύτερα. Κάθε φορά είχαν καταλάβει λίγο περισσότερο τι λένε. Και το τέλος ήταν πολύ σημαντικό.
𝝥𝞈ς ή𝞃𝝰𝝼 𝝶 𝞂𝞄𝝼𝝴𝞀𝝲𝝰𝞂ί𝝰 𝞂𝝾𝞄 𝝻𝝴 𝞃𝝾𝞄ς 𝝳ύ𝝾 𝝿𝞀𝞈𝞃𝝰𝝲𝞈𝝼𝝸𝞂𝞃ές;
Ήταν πάρα πολύ καλή, ήταν εξαιρετικά τα παιδιά. Ανταλλάσσαμε ιδέες και απόψεις, δουλέψανε πολύ σκληρά και θεωρώ ότι ήταν επίτευγμα αυτό που κατάφεραν. Πραγματικά τους αξίζουν πολλά συγχαρητήρια. Με άκουγαν σε ό,τι τους έλεγα, με σεβόντουσαν, τους σεβόμουνα. Ούτως η άλλως είχαμε και διαφορετική οπτική στο συγκεκριμένο έργο. Αλλιώς το έβλεπαν τα παιδιά αλλιώς εγώ, οπότε πολλές φορές έκαναν αυτό που τους έλεγα γιατί δεν μπορούσαν να το δουν απ έξω πως φαίνεται. Περάσαμε τέλεια, αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Με τις δυσκολίες του, με τα χαμόγελα και με τις εντάσεις που μόνο καλό έκαναν εν τέλει.
𝝚𝝹𝞃ός 𝝰𝝿ό 𝝦έ𝝷𝞄𝝻𝝼𝝾 𝞃𝝾 𝝰𝝼𝝴𝝱ά𝞂𝝰𝞃𝝴 𝝹𝝰𝝸 𝞂𝞃𝝾 𝝜𝞀ά𝝹𝝺𝝴𝝸𝝾. 𝝝𝝰 𝝿𝝰ί𝝽𝝴𝞃𝝴 𝞂𝞃𝝰 𝝬𝝰𝝼𝝸ά, 𝝷𝝰 𝞃𝝾𝝺𝝻ή𝞂𝝴𝞃𝝴 𝝹𝝰𝝸 𝝴𝝹𝞃ός 𝝟𝞀ή𝞃𝝶ς;
Ναι είναι στο πρόγραμμα, νομίζω τις επόμενες ημέρες θα το ανακοινώσουμε για Χανιά σίγουρα. Μάλλον για δύο παραστάσεις. Τώρα για εκτός Κρήτης δεν είναι και ακατόρθωτο αλλά τίποτα δεν είναι σίγουρο. Έχουμε μιλήσει ήδη με θέατρα στην Αθήνα, αλλά χρονικά δεν ξέρω αν προλαβαίνουμε. Είναι και τα έξοδα να πάμε να γυρίσουμε, θα δούμε δεν μπορώ να πω κάτι με σιγουριά. Είναι ανοιχτό όμως το project και για το φθινόπωρο, ίσως Σεπτέμβρη. Τα παιδιά συμφωνούν για τότε, οπότε θα δούμε.
𝝥𝝾𝝸𝝰 𝝶 𝝴𝝿ί𝝳𝞀𝝰𝞂𝝶 𝞃𝝶ς 𝞂𝝶𝝻𝝴𝞀𝝸𝝼ής 𝝾𝝸𝝹𝝾𝝼𝝾𝝻𝝸𝝹ής 𝝹𝞀ί𝞂𝝶ς 𝝻𝝴𝞃ά 𝞃𝝶𝝼 𝝿𝝰𝝼𝝳𝝶𝝻ί𝝰 𝞂𝞃𝝾 𝝷έ𝝰𝞃𝞀𝝾;
Δεν είναι και το πιο εύκολο εγχείρημα τη σημερινή εποχή. Δεν υπάρχουν λεφτά και κυρίως δεν υπάρχουν χώροι. Στο Ρέθυμνο ας πούμε δεν υπάρχει χώρος για θέατρο. Ο Δήμος δεν έχει φτιάξει ένα δημοτικό θέατρο. Δεν ξέρουμε που να κάνουμε πρόβες όλοι όσοι δεν έχουμε δικό μας χώρο και είναι πολύ κρίμα αυτό. Βέβαια το εκτιμώ ότι μου παραχώρησαν το Σπίτι του Πολιτισμού αλλά όπως και να το κάνουμε δεν είναι θέατρο θέατρο και δεν μπορείς να λειτουργήσεις το ίδιο.
𝝥𝝾𝝸𝝾 𝝴ί𝝼𝝰𝝸 𝞃𝝾 𝝴𝝿ό𝝻𝝴𝝼𝝾 𝝱ή𝝻𝝰; Έ𝞆𝝴𝝸ς 𝝹ά𝝿𝝾𝝸𝝾 𝝼έ𝝾 𝗽𝗿𝗼𝗷𝗲𝗰𝘁 𝞂𝞃𝝰 𝞂𝝹𝝰𝞀𝝸ά;
Δουλεύουμε ξανά με τη Σοφία έναν μονόλογο, του Άκη Δήμου, η Σάντρα στο Φως. Είναι η ηρωίδα ενός μονολόγου, ερωμένη ενός video artist (που κινηματογράφησε ερήμην της και πρόβαλε διαδικτυακά τις ερωτικές τους συνευρέσεις) που περιγράφει, κατά τη διάρκεια της ανάκρισής της από τους αστυνομικούς, τη σχέση της με τον καλλιτέχνη και τις συνθήκες της δολοφονίας του. Όλο το καλοκαίρι λογικά θα κάνουμε πρόβες, το Σεπτέμβρη ή τον Οκτώβρη θα το ανεβάσουμε.
𝝩έ𝝺𝝾ς 𝝿𝝴ς 𝝻𝝰ς 𝝰𝝼 𝝷𝝴ς 𝝲𝝸𝝰 𝞃𝝶𝝼 𝞂𝝹𝝶𝝼𝝾𝝷𝝴𝞃𝝸𝝹ή 𝞂𝝾𝞄 𝝰𝝿ό𝝿𝝴𝝸𝞀𝝰 𝞂𝞃𝝾𝝼 𝝹𝝸𝝼𝝶𝝻𝝰𝞃𝝾𝝲𝞀ά𝞅𝝾.
Βασικά έκανα ένα ντοκιμαντέρ που λέγεται «Πίκρης». Είχε να κάνει με ένα χωριό στο Ρέθυμνο, κοντά στη Ιερά Μονή Αρκαδίου και στο χωριό μου την Αμνάτο από όπου κατάγομαι. Έχω ήδη κάνει μία συνέντευξη σε τοπικό κανάλι της Κρήτης όπου μίλησα γι αυτό και υπάρχει και στο YouTube για όποιον θέλει να το δει.
𝝡𝝴𝞃𝝰𝝽ύ 𝝷έ𝝰𝞃𝞀𝝾 𝝹𝝰𝝸 𝝹𝝸𝝼𝝶𝝻𝝰𝞃𝝾𝝲𝞀ά𝞅𝝾 𝞃𝝸 𝝴𝝿𝝸𝝺έ𝝲𝝴𝝸ς;
Κινηματογράφο ξεκάθαρα. Μπορώ και παράλληλα βέβαια να τα κάνω. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Μου αρέσει το θέατρο, αυτό το κατάλαβα με την πρώτη μου παράσταση. Αυτή η αμεσότητα που έχει με το θεατή που δεν το συναντάς στον κινηματογράφο με άγγιξε πολύ.
𝝥ά𝞀𝝰 𝝿𝝾𝝺ύ 𝞈𝞀𝝰ί𝝰 𝝹𝝰𝝸 𝝳𝝶𝝻𝝸𝝾𝞄𝞀𝝲𝝸𝝹ά ό𝝺𝝰.
Αυτό ήταν όλο; Τέλεια! (γέλια) πέρασε γρήγορα η ώρα.
𝝦𝝰𝝼𝞃𝝴𝝱𝝾ύ 𝞂𝞃𝝶𝝼 𝝴𝝿ό𝝻𝝴𝝼𝝶 𝝳𝝾𝞄𝝺𝝴𝝸ά, 𝝻𝝴 𝝿𝝾𝝺𝝺ές 𝝴𝞄𝞆ές 𝝲𝝸𝝰 𝝳𝝶𝝻𝝸𝝾𝞄𝞀𝝲ί𝝰 𝝹𝝰𝝸 ό,𝞃𝝸 𝝹𝝰𝝺ύ𝞃𝝴𝞀𝝾.
Σε ευχαριστώ πολύ, πέρασα τέλεια!
#bestpeople #bestinterviews #bestmagazinecrete
