Έχει εκδώσει ήδη το πρώτο της βιβλίο με ποιήματα, ασχολήθηκε με το θέατρο εντελώς τυχαία και είναι κάτι που την εντυπωσίασε και της άλλαξε τη ζωή. Η ΣΟΦΙΑ ΣΤΑΘΑΚΗ είναι η πρωταγωνίστρια της αρκετά απαιτητικής παράστασης «Η Αυτοκατηγορία» σε σκηνοθεσία Valentina Kiagia και με συμπρωταγωνιστή τον Μιχάλη Βόλακα. Μίλησε στο περιοδικό BEST και στον Στέλιο Κουνδουράκη για την δυσκολία της παράστασης, τα μηνύματα που παίρνει ο θεατής και για το πόσο καλό της έκανε στην εσωτερική αναζήτηση που ψάχνουμε όλοι μέσα μας σε αυτό το προσωπικό ταξίδι της ζωής.
𝝖ς 𝝽𝝴𝝹𝝸𝝼ή𝞂𝝾𝞄𝝻𝝴 𝝻𝝴 𝞃𝝾 𝝿𝞈ς 𝝰𝞂𝞆𝝾𝝺ή𝝷𝝶𝝹𝝴ς 𝝻𝝴 𝞃𝝾 𝝷έ𝝰𝞃𝞀𝝾;
Νομίζω πολύ τυχαία Βασικά εγώ τραγουδούσα από μικρή και μου άρεσε να γράφω τραγούδια ή και ποιήματα. Είμαι και χαρούμενη πολύ γιατί φέτος έγινε και η έκδοση του πρώτου μου βιβλίου με ποιήματα. Θα το πούμε παρακάτω αυτό. Το θέατρο μου βγήκε σε μία αρκετά δύσκολη συναισθηματική περίοδο. Ήταν μετά τις Πανελλήνιες εξετάσεις που έδινα για δεύτερη φορά και έψαχνα τρόπο να εκφραστώ. Κάπως έτσι το βρήκα αυτό στο θέατρο. Εκεί πήρα τις απαντήσεις που έψαχνα. Άκουσα και για ένα σχολείο θεάτρου, το Θεατρικό Περίπλου και απλά πήγα.
𝝬𝞈𝞀ίς 𝝼𝝰 έ𝞆𝝴𝝸ς 𝝴𝝿𝝰𝞅ή 𝝻𝝴 𝞃𝝾 𝝷έ𝝰𝞃𝞀𝝾 𝝿𝞀𝝸𝝼, έ𝞃𝞂𝝸 𝝰𝝿𝝺ά 𝝿ή𝝲𝝴ς;
Ναι ακριβώς αυτό, δεν είχα ιδέα τι παίζει με το θέατρο. Έκανα τα πρώτα μου μαθήματα, έκανα υποκριτική, σκηνική αντίληψη, αυτοσχεδιασμό και μέσα από όλα αυτά που ήταν όλα καινούργια για μένα άρχιζα να μαθαίνω τι είναι θέατρο. Έτσι μου προέκυψε ένας τελείως άλλος κόσμος με αυτόν που εγώ είχα στο μυαλό μου για το θέατρο σαν θεατής μέχρι εκείνη τη στιγμή. Ένας ολόκληρος κόσμος που με έφερε αντιμέτωπη με πολλά πράγματα μέσα μου.
Ά𝞀𝝰 𝝻𝝿𝝾𝞀𝝴ίς 𝝼𝝰 𝝿𝝴𝝸ς ό𝞃𝝸 𝞂𝝴 ά𝝺𝝺𝝰𝝽𝝴 𝝹𝝰𝞃ά 𝝹ά𝝿𝝾𝝸𝝾 𝞃𝞀ό𝝿𝝾;
Ναι αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Έχω αλλάξει πολλά πράγματα γύρω από τον εαυτό μου κι έχω έρθει αντιμέτωπη με πολλά αναθεωρώντας συγχρόνως αρκετά από αυτά. Έτσι όταν πια τη δεύτερη χρονιά παίζω και σε μία παράσταση είδα πως ήταν από την πλευρά του ηθοποιού πια η σκηνή. Με κόσμο κανονικά, με αρχή, μέση και τέλος, καθαρά επαγγελματικά. Με πρόβες, με πρόγραμμα, όλα αυτά με έβαλαν σε έναν κόσμο που σίγουρα μου αρέσει και δεν το μετανιώνω. Έκατσα τρία χρόνια, πέρασα πολύ ωραία και ήταν η αρχή που δεν φανταζόμουν αλλά μου άρεσε πολύ.
𝝟𝝰𝝸 𝝹ά𝝿𝝾𝞄 𝝴𝝹𝝴ί 𝝲𝝼𝞈𝞀ί𝝵𝝴𝞂𝞃𝝴 𝝻𝝴 𝞃𝝶𝝼 𝝗𝝰𝝺𝝴𝝼𝞃ί𝝼𝝰 𝝟𝝸𝝰𝝲𝝸ά, 𝞃𝝶𝝼 𝞂𝝶𝝻𝝴𝞀𝝸𝝼ή 𝞂𝝹𝝶𝝼𝝾𝝷έ𝞃𝝶 𝞃𝝶ς 𝝖𝞄𝞃𝝾𝝹𝝰𝞃𝝶𝝲𝝾𝞀ί𝝰ς;
Ακριβώς αυτό, αλλά λίγο νωρίτερα. Ήρθε στις εξετάσεις στο 2ο έτος που έδωσα. Μου είπε αν ήθελα να συμμετάσχω σε μία ταινία μικρού μήκους που ήθελε να γυρίσει η οποία όμως δεν έγινε τελικά και ξανά βρεθήκαμε το καλοκαίρι του ‘21, πέρσι δηλαδή, όπου μου είπε έχω κάτι για σένα διάβασέ το, νομίζω θα σε ενδιαφέρει, στέλνοντάς μου την Αυτοκατηγορία. Της είπα εντάξει και την ίδια στιγμή δεν το πίστευα ότι είπα ναι σε μία τόσο δύσκολη και με απαιτήσεις παράσταση. Όταν βρεθήκαμε μου είπε τι σκεφτόταν ακριβώς για την παράσταση και με ρώτησε αν έχω κάποιον στο μυαλό μου για τον ανδρικό ρόλο.
𝝟𝝰𝝸 𝝹ά𝝿𝞈ς έ𝞃𝞂𝝸 έ𝞀𝞆𝝴𝞃𝝰𝝸 𝝹𝝰𝝸 𝝾 𝝡𝝸𝞆ά𝝺𝝶ς 𝝗ό𝝺𝝰𝝹𝝰ς 𝞂𝞃𝝶𝝼 «𝝿𝝰𝞀έ𝝰» 𝞂𝝰ς;
Τον Μιχάλη τον είχα δει μία φορά στην παράσταση «City of Stars» που ανέβηκε στο θέατρο Ερωφίλη. Έπαιζε μαζί με την δασκάλα μου φωνητικής Μαριέλλα Βιτώρου. Η αλήθεια είναι ότι είχα εντυπωσιαστεί με τον Μιχάλη. Μου άρεσε πολύ γιατί υποστήριζε πολύ καλά το μιούζικαλ και την συγκεκριμένη παράσταση. Βρέθηκαν και κάποιοι κοινοί γνωστοί, τον ρωτήσαμε και είπαμε όλοι μαζί πάμε να το κάνουμε. Και ξεκινήσαμε. Η αλήθεια είναι βέβαια ότι μετά την πρώτη ανάγνωση χρειάστηκε να βάλουμε τα δυνατά μας γιατί ήταν πολύ δύσκολο το κείμενο. Φτάσαμε σε σημείο να μαθαίνουμε πρώτα τις λέξεις και τις ερμηνείες αυτών πρώτα και μετά να κάνουμε πρόβες.
Ή𝞃𝝰𝝼 𝞃ό𝞂𝝾 𝝳ύ𝞂𝝹𝝾𝝺𝝾;
Εγώ έλεγα μέσα μου στην αρχή ότι δεν θα το καταφέρουμε. Επιμέναμε πολλές ώρες στα νοήματα αυτού του έργου και στο τέλος αποδείχθηκε ότι ήταν μία μεγάλη εμπειρία και για τους τρεις μας. Ξέρεις είναι δύσκολο αν δεν έχεις ζήσει κάτι να μπορείς να το αντιληφθείς και να το αποδώσεις. Οπότε όταν φτάσαμε σε σημείο τέτοιο που οι λέξεις ήταν τόσο δύσκολες κάτσαμε και οι τρεις μας και κυρίως εγώ να καταλάβουμε τι εννοούν οι λέξεις να το εσωτερικεύσω. Πως το βιώνω εγώ, έστω έμμεσα, να μπορέσω να το αποδώσω στο μέγιστο. Να αφήσω το κείμενο να έρθει μέσα μου, να το νιώσω, όπου σε κάποια πρόβα με έπιασαν και τα κλάματα, τόσο πολύ καταλάβαινα τι έλεγα.
𝝡𝝿ή𝝹𝝴ς 𝞂𝞃𝝰 𝝱𝝰𝝷𝝸ά 𝝳𝝶𝝺𝝰𝝳ή 𝝰𝝿ό 𝝼𝞈𝞀ίς, έ𝞃𝞂𝝸 𝝻ό𝝼𝝾 𝝻𝝿𝝾𝞀ώ 𝝼𝝰 𝞃𝝾 𝝰𝝿𝝾𝞃𝞄𝝿ώ𝞂𝞈.
Είχα κάνει στο Περίπλους μία παράσταση «Ο κύκλος με τη Κιμωλία» του Μπέρλοτ Μπρεχτ σε διασκευή για παιδιά, μία άλλη παιδική παράσταση «Γιατρός με το στανιό» του Μολιέρο, όπως επίσης στις εξετάσεις είχα κάνει κλασικό θέατρο όπως το Πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα και κάποια άλλα, όμως σαν την Αυτοκατηγορία όχι, ποτέ ξανά στο παρελθόν. Είχε έννοιες μέσα το έργο που δεν τις είχα ακούσει ποτέ ξανά. Ήταν πρόκληση, την αποδέχτηκα, δεν το μετάνιωσα. Να βρω τι θέλω εγώ σαν Σοφία να κρατήσω και το μήνυμα που θέλω να δώσω. Όσο δύσκολο κι αν είναι το κείμενο θες να το μεταφέρεις στους άλλους και η προσπάθεια είναι μεγαλύτερη.
𝝥ό𝞂𝝾 𝝻𝝰𝝹𝞀ύ 𝝴ί𝝼𝝰𝝸 𝞃𝝾 𝞃𝝰𝝽ί𝝳𝝸 𝞃𝝶ς 𝝰𝝼𝝰𝝵ή𝞃𝝶𝞂𝝶ς 𝝻έ𝞂𝝰 𝝻𝝰ς;
Δεν τελειώνει ποτέ νομίζω. Ο λόγος που είναι μακρύ είναι επειδή η κοινωνία είναι έτσι φτιαγμένη που όλο αυτό που κάνουμε στην καθημερινότητα μας παρασέρνει και μόνο αν κοιτάξεις μέσα σου πιστεύω αρχίζει και ξεκινάει το ταξίδι. Όσο καταναλώνεις χρόνο με στερεότυπα μειώνεις την επιτυχία της ολοκλήρωσης του τι θες και γιατί. Καλύτερα να κοιτάζεις μέσα σου παρά να προσπαθείς να ανταπεξέλθεις σε όλα αυτά τα κοινωνικά πρέπει της κοινωνίας και τους κανόνες. Αυτό ακριβώς κάνει το ταξίδι μακρύ και δύσκολο.
𝝚ί𝝼𝝰𝝸 έ𝝼𝝰 έ𝞀𝝲𝝾 «𝝰𝝲ό𝞀𝝴𝞄𝞂𝝶ς» 𝝺ί𝝲𝝾 έ𝞈ς 𝝿𝝾𝝺ύ 𝝳𝝸𝝰𝞅𝝾𝞀𝝴𝞃𝝸𝝹ό 𝝰𝝿ό 𝞃𝝾 𝝹𝝺𝝰𝞂𝝸𝝹ό 𝝷έ𝝰𝞃𝞀𝝾. 𝝡𝝿ό𝞀𝝴𝞂𝝴 𝝼𝝰 𝝰𝝿𝝾𝝳ώ𝞂𝝴𝝸 𝝰𝝿έ𝝼𝝰𝝼𝞃𝝸 𝞂𝞃𝝾𝝼 𝝷𝝴𝝰𝞃ή;
Έργα σαν κι αυτό έχουν γραφτεί για να μιλήσουν στο κοινό. Μιλάει στον κόσμο. Στο έργο δεν υπάρχουν ρόλοι, υπάρχει ένας άντρας και μία γυναίκα που απλά αγορεύουν. Πολλά κοινά θα βρει ο θεατής αναλόγως και την ηλικία του φυσικά. Σε κάθε παράγραφο θα βρεις κάτι να ταυτιστείς. Από την αρχή που όλοι ήρθαμε σε αυτόν τον κόσμο, τις αναπτυξιακές ικανότητες που αποκτάμε μέχρι και στους μονόλογους που όλοι έχουμε θα βρούμε κάτι μέσα μας. Γιατί ήρθαμε, τι κάναμε στην πορεία και αν τελικά απλά επιβιώσαμε χωρίς να ζήσουμε; Ένα άβουλο ον. Πολλές φορές μιλούσαμε πιο αργά για να μπορεί να το επεξεργάζετε καλά ο θεατής.
𝝥ό𝞂𝝾 𝝳ύ𝞂𝝹𝝾𝝺𝝾 ή𝞃𝝰𝝼 𝝼𝝰 𝝰𝝿𝝾𝞂𝞃𝝶𝝷ί𝞂𝝴𝝸ς 𝞃ό𝞂𝝾 𝝹𝝴ί𝝻𝝴𝝼𝝾;
Έχεις εικόνες στο μυαλό σου και το ένα ακολουθεί το άλλο. Είχαμε και μία συγκεκριμένη τεχνική που μαθαίναμε διαβάζοντας τον μονόλογο προσεκτικά να καταλάβεις τι λέει και τον χωρίζεις σε ενότητες. Ανάλογα με τις θεματικές σε βοηθάει αρκετά και στον τρόπο σκέψης. Προσπαθείς να αντιληφθείς τον τρόπο σκέψης άρα καταλαβαίνεις και τη συνέχεια με την αντίδραση του ρόλου στο προηγούμενο κείμενο κι αυτό έχει μία συνέχεια. Και φυσικά η επανάληψη εδώ βοηθάει στο μέγιστο.
𝝥𝝾𝝸𝝴ς ή𝞃𝝰𝝼 𝝾𝝸 𝝰𝝼𝞃𝝸𝝳𝞀ά𝞂𝝴𝝸ς 𝞃𝝾𝞄 𝝹ό𝞂𝝻𝝾𝞄;
Στην πρεμιέρα, στο Σπίτι του Πολιτισμού, ο κόσμος ήταν λίγο κουμπωμένος. Θυμάμαι που κατέβηκα από τη σκηνή και αντίκρυσα κόσμο να έχουν κάνει μικρές ομάδες και να συζητάνε για το τι είχαν δει πριν λίγο. Τους άγγιξε πολύ και θυμάμαι μία ηλικιωμένη γυναίκα που ήρθε σε μένα και βουρκωμένη λέγοντας μου μπράβο κορίτσι μου μας άγγιξε πολύ η παράσταση και άλλα τέτοια. Γενικά άκουγες πολύ κόσμο να λέει ότι ταυτίστηκε σχεδόν με τα πάντα από το κείμενο της παράστασης. Γενικά όλοι είχαν σταματήσει σε κάποια σημεία του κειμένου που ενδεχομένως τους άγγιξε περισσότερο. Ένιωσα ότι αν εδώ είναι η σκηνή κι εδώ είναι το κοινό ένιωσα ότι υπάρχει στη μέση μία γραμμή και ότι είχαμε πάει όλοι πάνω σε αυτή τη γραμμή. Σα να χορέψαμε όλοι μαζί σε σκέψης και προβληματισμούς ζωής.
𝝡𝝴 𝞃𝝰 𝝿𝝾𝝸ή𝝻𝝰𝞃𝝰 𝝿𝝸𝝰 𝝴ί𝝼𝝰𝝸 𝝶 𝞂𝞆έ𝞂𝝶 𝞂𝝾𝞄;
Εγώ ποιήματα άρχιζα να γράφω όταν έμαθα να γράφω (γέλια). Διάβασα κάποια ποιήματα μικρή και μου άρεσε πολύ κι άρχιζα να γράφω στο δικό μου τετράδιο μετά. Δεν ήταν βέβαια ποιήματα ποιήματα αλλά πιο πολύ σαν τραγούδια θα τα έλεγα. Κάτι μεταξύ αυτών και διαβάζοντας περισσότερα ποιήματα κατάλαβα το μέτρο και ήξερα πλέον τι είναι ποίημα και τι στίχος. Κι έτσι άρχιζα να γράφω ποιήματα.
𝝚ί𝞆𝝰𝝼 𝝹ά𝝿𝝾𝝸𝝰 𝝷𝝴𝝻𝝰𝞃𝝾𝝺𝝾𝝲ί𝝰 𝞃𝝰 𝝿𝝾𝝸ή𝝻𝝰𝞃𝝰 𝝿𝝾𝞄 𝝰𝞀𝝲ό𝞃𝝴𝞀𝝰 έ𝝹𝝰𝝼𝝴ς 𝞃𝝾 𝝿𝞀ώ𝞃𝝾 𝞂𝝾𝞄 𝝱𝝸𝝱𝝺ί𝝾;
Ναι γιατί γράφτηκαν σε μία συγκεκριμένη περίοδο της ζωής μου. Έτσι κυκλοφόρησε το πρώτο μου βιβλίο με ποιήματα που λέγεται «για λίγο έρωτα». Με βοήθησε ο Γιώργος Ιωαννίδης, ο οποίος το διάβασε και με συμβούλεψε πριν την έκδοση και μεσολάβησε να το παρουσιάσουμε στον εκδότη αργότερα. Η παρουσίαση έγινε το Σεπτέμβρη του ’21 στο café Monitor. Ήταν πολύ ωραία στην παρουσίαση.
𝝨𝝾𝞄 𝝴𝞄𝞆ό𝝻𝝰𝞂𝞃𝝴 𝝹𝝰𝝺ή 𝝴𝝿𝝸𝞃𝞄𝞆ί𝝰 𝝹𝝰𝝸 𝝰ύ𝞀𝝸𝝾 𝞂𝞃𝝶𝝼 𝞃𝝴𝝺𝝴𝞄𝞃𝝰ί𝝰 𝝿𝝰𝞀ά𝞂𝞃𝝰𝞂𝝶 𝝴𝝳ώ 𝞂𝞃𝝾 𝝦έ𝝷𝞄𝝻𝝼𝝾 𝝹𝝰𝝸 ό,𝞃𝝸 𝝹𝝰𝝺ύ𝞃𝝴𝞀𝝾 𝞂𝞃𝝰 𝝻𝝴𝝺𝝺𝝾𝝼𝞃𝝸𝝹ά 𝞂𝝾𝞄 𝞂𝞆έ𝝳𝝸𝝰, 𝞂𝝴 𝝷έ𝝰𝞃𝞀𝝾 𝝹𝝰𝝸 𝝿𝝾ί𝝶𝞂𝝶.
Σας ευχαριστώ πολύ για το χρόνο σας και για την επικοινωνία.
#bestmagazine #bestmagazineinterviews #bestmagazinecrete
