Η σκηνοθέτης Ρούσσα Μαρκάκη απ τα Χανιά μίλησε στον Στέλιο Κουνδουράκη για τη νέα της παράσταση “ο θάνατος και η κόρη” αλλά και για τα μελλοντικά της σχέδια, τα street performance και ό,τι την κάνει να δημιουργεί, να ρισκάρει και να κάνει αυτό που αγαπά.
Ή𝞂𝝾𝞄𝝼 𝝰𝝿ό 𝝻𝝸𝝹𝞀ή 𝝹𝝾𝝼𝞃ά 𝞂𝝴 𝝰𝞄𝞃ό 𝝿𝝾𝞄 𝝺έ𝝻𝝴 𝝻 𝝰𝞀έ𝞂𝝴𝝸 𝝼𝝰 𝝳𝝶𝝻𝝸𝝾𝞄𝞀𝝲ώ 𝝹𝝰𝝸 𝝼𝝰 𝝿𝝰ί𝝵𝞈 𝞀ό𝝺𝝾𝞄ς;
Το έκανα πάντα. Σκηνοθετούσα τον εαυτό μου ως παιχνίδι. Μ αρέσει να λειτουργώ σα να είμαι σε μία παράσταση.
𝚷𝛂𝛒𝛂𝛕𝛈𝛒𝛆ίς 𝛕𝛐𝛖ς 𝛂𝛎𝛉𝛒ώ𝛑𝛐𝛖ς 𝛄ύ𝛒𝛚 𝛔𝛐𝛖; 𝚬ί𝛎𝛂𝛊 έ𝛍𝛑𝛎𝛆𝛖𝛔𝛈 𝛄𝛊𝛂 𝛔έ𝛎𝛂 𝛈 𝛋𝛂𝛉𝛈𝛍𝛆𝛒𝛊𝛎ό𝛕𝛈𝛕ά 𝛕𝛐𝛖ς;
Συνέχεια. Πάρα πολύ. Είναι πολύ ωραίο να παρατηρείς τους ανθρώπους, πως συμπεριφέρονται, τι κάνουν. Αν καταλάβεις ας πούμε ότι είναι μία παρέα φίλων ή ένα ζευγάρι δίπλα σου, παίρνεις εικόνες από τη συμπεριφορά τους. Αφομοιώνεις πράγματα που βοηθούν μετά σκηνοθετικά. Ένας άνθρωπος που κάθεται μόνος του, πως λειτουργεί, πως έχει το χέρι του, πως καπνίζει. Όλα αυτά όταν εμφανιστεί ένας αντίστοιχος ρόλος σου έρχονται οι εικόνες.
𝝥𝝸𝝾 𝝴ί𝝼𝝰𝝸 𝞃𝝾 𝝿𝝸𝝾 𝝳ύ𝞂𝝹𝝾𝝺𝝾 𝝴ί𝝳𝝾ς 𝝷𝝴ά𝞃𝞀𝝾𝞄 𝝲𝝸𝝰 𝞂έ𝝼𝝰 𝝹𝝰𝝸 𝝿ό𝞂𝝾 𝝰𝝿𝝾𝞃𝝴𝝺𝝴ί 𝝿𝞀ό𝝹𝝺𝝶𝞂𝝶;
Καταρχάς για μένα όλα είναι δύσκολα. Δεν ξεχωρίζω κάποιο. Έχουμε κάνει παραστάσεις με πολλούς ηθοποιούς, έχουμε κάνει με έναν, στο δρόμο και ίσως το τελευταίο να έχει μεγαλύτερο βαθμό δυσκολίας γιατί πρέπει να είσαι καλά προετοιμασμένος για να αντιμετωπίσεις το απρόοπτο. Την αντίδραση του κόσμου, ίσως και κάτι που μπορεί να «μπει» μέσα στην παράσταση χωρίς να το προβλέψεις. Ένας σκύλος ας πούμε όταν σε μία παράσταση μπήκε στην «σκηνή» μας και ευτυχώς δεν αντιδράσαμε αρνητικά και συνεχίσαμε κανονικά. Πιστεύω η δυσκολία έγκειται στο ότι πρέπει να αποδώσεις αυτό που έχει στο μυαλό του ο συγγραφέας αλλά και αυτό που έχει στο μυαλό του και ο σκηνοθέτης.
𝝟ά𝝼𝝴𝝸ς 𝝳𝝸𝝰𝞂𝝹𝝴𝞄ή 𝝹𝝴𝝸𝝻έ𝝼𝝾𝞄;
Ποτέ. Θα πάρω πάντα ένα κείμενο που θα μ αρέσει όπως είναι. Που θα μπορεί να αποδοθεί σκηνοθετικά. Αν δεν μου δίνει μία έμπνευση δεν θα ασχοληθώ. Έχω κάνει όμως και κάτι διαφορετικό στο παρελθόν. Σε έναν μονόλογο που λέγονταν «Κωλοδουλειά» του Γιάννη Μαυριτσάκη, τόλμησα σκηνοθετικά να ξεκινήσει το έργο απ το τέλος. Μίλησα με τον συγγραφέα, πήρα την έγκρισή του και το τολμήσαμε. Και φυσικά πέτυχε στο μέγιστο.
𝝘𝝸𝝰𝞃ί 𝝴𝝿έ𝝺𝝴𝝽𝝴ς 𝞃𝝾 έ𝞀𝝲𝝾 𝝾 𝝷ά𝝼𝝰𝞃𝝾ς 𝝹𝝰𝝸 𝝶 𝝹ό𝞀𝝶;
Γιατί μου άρεσε το γεγονός ότι είχε μία έντονη πολιτική βάση, τη χούντα. Όπως και η δική μας χούντα, πολλές οι ταυτίσεις. Κι αν παρατηρήσει ο κόσμος στην αρχή όταν οι ηθοποιοί αφήνουν φωτογραφίες στο πάτωμα είναι από τη χούντα στη Χιλή αλλά και από την χούντα στην Ελλάδα. Η χούντα και η δικτατορία όπου και να συμβαίνει είναι το ίδιο, είναι δικτατορία. Τέλος. Και τα αποτελέσματα αυτής τα ίδια ακριβώς. Τα βασανιστήρια τα ίδια ακόμα και ο τρόπος που θα ξεφύγεις από αυτήν ο ίδιος. Πολλά τα ερωτήματα του κειμένου σε σχέση με την εκδίκηση. Σημαντικό μέρος της παράστασης. Είναι δίκαιη μία εκδίκηση; Μεγάλο ερώτημα. Όπως το θέμα της αστικής δικαιοσύνης. Την εμπιστευόμαστε; Μπορεί να φέρει μία κοινωνική ισορροπία; Κάποιες φορές ναι κάποιες φορές όχι. Γι αυτό μου άρεσε το κείμενο, γιατί έθετε πολλά ερωτήματα και ο θεατής καλείται να τα απαντήσει αυτός για τον εαυτό του. Η μεγαλύτερη πρόκληση στο να δει κάποιος την παράσταση.
𝝨❜ 𝝰𝞀έ𝞂𝝴𝝸 𝝼𝝰 𝝱𝝰𝝳ί𝝵𝝴𝝸ς 𝞂𝝴 𝝳ύ𝞂𝝹𝝾𝝺𝝰 𝝻𝝾𝝼𝝾𝝿ά𝞃𝝸𝝰, 𝝴𝝹𝝴ί 𝝿𝝾𝞄 ά𝝺𝝺𝝾𝝸 𝝳𝝴𝝼 𝝷𝝰 𝝿𝞀𝝾𝞆𝞈𝞀𝝾ύ𝞂𝝰𝝼 ή 𝝳𝝴𝝼 𝝷𝝰 έ𝝱𝝺𝝴𝝿𝝰𝝼 𝝴𝝼𝝳𝝴𝞆ό𝝻𝝴𝝼𝝶 𝝴𝝿𝝸𝞃𝞄𝞆ί𝝰 𝝹𝝰𝝸 𝝰𝝼𝝰𝝲𝝼ώ𝞀𝝸𝞂𝝶;
Εννοείται και πάρα πολύ θα έλεγα. Δεν με νοιάζει καθόλου. Έχω δει παραστάσεις με γνωστούς ηθοποιούς και σκηνοθετικά δεν στηριζόταν σωστά. Και το αντίθετο. Εγώ μπορώ να πω ότι πρώτα βλέπω το κείμενο και μετά διαλέγω αυτούς που θα μπορούσαν να το υποστηρίξουν αποφεύγοντας κάποια αποτυχία. Άτομα όπως στην προκειμένη περίπτωση του έργου «ο θάνατος και η κόρη» που θα μπορούσαν να αντέξουν την πίεση. Αν και θέλω να δηλώσω ότι φτάσαμε στα όριά μας στο συγκεκριμένο έργο. Μέχρι και να το παρατήσω σκέφτηκα κάποια στιγμή. Δοκίμασα μία τελευταία τεχνική όμως και όλα πήγαν τέλεια.
𝝩𝝰 𝘀𝘁𝗿𝗲𝗲𝘁 𝗽𝗲𝗿𝗳𝗼𝗿𝗺𝗮𝗻𝗰𝗲 𝝿ό𝞂𝝾 𝝰𝝿𝝾𝝳𝝴𝝹𝞃ά 𝝴ί𝝼𝝰𝝸 𝝰𝝿ό 𝞃𝝾𝝼 𝝹ό𝞂𝝻𝝾 𝝿𝝾𝞄 𝞂𝝰ς 𝝱𝝺έ𝝿𝝴𝝸;
Κατά τη γνώμη μου, και βάση εμπειρίας, πολύ αποδεκτά αλλά από μέρος του κόσμου. Οι παραστάσεις που κάνουμε και τα street performance έχουν μία θεματολογία κι έναν τρόπο που παρουσιάζονται που δεν είναι αποδεκτά από το σύνολο των θεατών. Την θεματολογία τους δεν θα την επιλέξει εύκολα κάποιος να τη δει. Είναι κάτι που δεν μας ενοχλεί, το κάνουμε από επιλογή. Με ενδιαφέρει να σταθεί ο περαστικός. Να του τραβήξει την προσοχή. Αυτό είναι το κέρδος για έμενα και την ομάδα μου. Που θα σταματήσει και με αυτό που θα λες ή θα κάνεις θα τον κάνεις να μείνει λίγο παραπάνω. Δεν με ενδιαφέρει αν θα είναι 30 άτομα ή 130 αλλά αυτοί που θα μείνουν να έχουν λόγο που είναι εκεί. Κάτι θα είδαν. Κάτι κάναμε σωστά.
𝝥𝝾𝝸𝝴ς 𝞂𝞄𝝼𝝴𝞀𝝲𝝰𝞂ί𝝴ς ή 𝝰𝝼𝝷𝞀ώ𝝿𝝾𝞄ς 𝝴𝝼𝝳𝝴𝞆ό𝝻𝝴𝝼𝝾ς 𝝽𝝴𝞆𝞈𝞀ί𝝵𝝴𝝸ς 𝝰𝝿ό ό𝝺𝝰 𝝰𝞄𝞃ά 𝝿𝝾𝞄 έ𝞆𝝴𝝸ς 𝝹ά𝝼𝝴𝝸;
Σίγουρα με τους ανθρώπους που μου έγραψαν τη μουσική σε κάποια παραστάσεις είχαμε πολύ καλή συνεργασία. Συνεργασίες που προέκυψαν χωρίς να γνωριζόμαστε προσωπικά. Αλλά και με συγγραφείς και εκδοτικούς οίκους μπορώ να πω ότι πήγαν όλα καλά. Παραχώρηση κειμένων χωρίς να χρειαστεί να πληρώσουμε. Όλα αυτά είναι κάτι που θυμάσαι και που ξέρεις ότι οι επιλογές σου ήταν οι σωστές.
𝝨𝞃𝝾 𝝳ύ𝞂𝝹𝝾𝝺𝝾 𝝴𝞀ώ𝞃𝝶𝝻𝝰 𝞄𝝿𝝾𝝹𝞀𝝸𝞃𝝸𝝹ή ή 𝞂𝝹𝝶𝝼𝝾𝝷𝝴𝞂ί𝝰 𝞃𝝸 𝝰𝝿𝝰𝝼𝞃άς;
Και τα δύο χωρίς αμφιβολία. Όταν μου έφερε ο Δημοσθένης το κείμενο του «ο θάνατος και η κόρη» κι επειδή είχα δει την ταινία είπα αμέσως το ναι, με την προϋπόθεση όμως ότι θα ήταν έτοιμοι όλοι να τσαλακωθούν επί σκηνής. Επίσης όταν μου πρότεινε η Ιώ Ασηθιανάκη να παίξω μονόλογο, ένα δύσκολο έργο, επίσης το τόλμησα χωρίς δεύτερη σκέψη αν και το φοβήθηκα στην αρχή. Τα αγαπώ εξίσου το ίδιο και τα δύο, και τη σκηνοθεσία και την ηθοποιία.
Έ𝞆𝝴𝝸ς 𝝿𝝰ί𝝽𝝴𝝸 𝞂𝝴 𝝿𝝰𝞀ά𝞂𝞃𝝰𝞂𝝶 𝝿𝝾𝞄 𝞃𝝶𝝼 𝞂𝝹𝝶𝝼𝝾𝝷𝝴𝞃𝝴ίς 𝝴𝞂ύ 𝝶 ί𝝳𝝸𝝰;
Δεν μπορώ να το κάνω και δεν θέλω να το κάνω, να σου πω την αλήθεια. Δεν μου είναι εύκολο.
𝝥ό𝞂𝝾 𝝿𝝾𝝺ύ 𝝰𝝼𝝰𝝵𝝶𝞃άς 𝞃𝝶𝝼 𝞃𝝰ύ𝞃𝝸𝞂𝝶 𝞃𝝾𝞄 𝝷𝝴𝝰𝞃ή 𝝻𝝴 𝝰𝞄𝞃ό 𝝿𝝾𝞄 𝞃𝝾𝞄 𝝿𝝰𝞀𝝾𝞄𝞂𝝸ά𝝵𝝴𝝸ς;
Μ αρέσει πάντα στα έργα που σκηνοθετώ. Θέλω με κάποιο τρόπο και το κάνω, να μπει μέσα στο έργο ο θεατής. Δεν με ενδιαφέρει να έρθει να δει κάτι που το ζει και στην καθημερινότητά του. Και γι αυτό λέω πάντα στα παιδιά που παίζουν να μην διαβάζουν ποτέ τις σκηνοθετικές οδηγίες που δίνει ο συγγραφέας. Γιατί δεν το σκηνοθετεί ο συγγραφέας, το σκηνοθετώ εγώ. Και σίγουρα θα καταλάβουν ότι έχει την δική του ταυτότητα.
𝝟𝝸 𝝰𝞄𝞃ό 𝝼𝝰 𝞅𝝰𝝼𝞃𝝰𝞂𝞃ώ έ𝞆𝝴𝝸 𝝴𝝿ί𝝳𝞀𝝰𝞂𝝶 𝞂𝞃𝝾 𝝹𝝾𝝸𝝼ό 𝝻𝝴𝞃ά 𝞃𝝶𝝼 𝝿𝝰𝞀ά𝞂𝞃𝝰𝞂𝝶;
Αυτό είναι που μ αρέσει, ότι ο κόσμος μετά την παράσταση δεν φεύγει. Θα μείνει να συζητήσουμε για την παράσταση. Για τα μηνύματα που ενδεχομένως πήρε. Να σε ρωτήσουν κάτι, να πουν μία γνώμη, όλα αυτά. Όπως επίσης θυμάμαι σε μία παράσταση που έπαιζα ότι είχαμε ανάμεικτα συναισθήματα και γνώμες. Το πόσο ωραία ήταν η παράσταση, σκηνοθετικά και η ερμηνείες, αλλά συγχρόνως κι ότι δεν άρεσε το κείμενο ή ότι τα μηνύματα δεν ήταν και πολύ ξεκάθαρα. Αυτό το έχουμε ζήσει. Επίσης πάντα στις παραστάσεις μας ενδιαφέρει αν δεν μπορεί να ακούσει ο θεατής να μπορεί να καταλάβει από την κινησιολογία των ηθοποιών. Αν δεν βλέπει να μπορεί να καταλάβει από τις κινήσεις τι γίνεται από αυτό που ακούει. Το έχουμε πάντα ως κριτήριο σε ό,τι κάνουμε. Το κάνω κι εγώ στις πρόβες. Κοιτάζω αλλού να καταλαβαίνω ακούγοντας, δεν ακούω να αντιλαμβάνομαι από την κίνηση. Πολύ μου αρέσει.
𝝥𝝸𝞂𝞃𝝴ύ𝝴𝝸ς 𝞂𝞃𝝶 𝞃ύ𝞆𝝶 ή ό𝝺𝝰 𝝲ί𝝼𝝾𝝼𝞃𝝰𝝸 𝝱ά𝞂𝝶 𝝿𝞀𝝾𝝲𝞀ά𝝻𝝻𝝰𝞃𝝾ς;
Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Θεωρώ ότι όλα προκύπτουν με βάση τις επιλογές που κάνουμε. Κι αυτό που θεωρούμε τυχαίο είναι φαινομενικά τυχαίο. Το ατύχημα που συμβαίνει στην παράσταση για παράδειγμα κι έχει ως αποτέλεσμα να βρεθούν αυτοί οι τρεις άνθρωποι πιστεύω ότι ήταν αποτέλεσμα της επιμονής της πρωταγωνίστριας να βρει τον βασανιστή της μετά από 15 χρόνια. Δεν ήταν τυχαίο.
𝝢𝝰 𝞅𝝰𝝼𝞃𝝰𝞂𝞃ώ 𝝳𝝴𝝼 𝝴ί𝞂𝝰𝝸 ά𝝼𝝷𝞀𝞈𝝿𝝾ς 𝞃𝝶ς 𝞅𝞀ά𝞂𝝶ς 𝗯𝘆 𝘁𝗵𝗲 𝗯𝗼𝗼𝗸, 𝞂 𝝰𝞀έ𝞂𝝴𝝸 𝝼𝝰 𝝴ί𝞂𝝰𝝸 έ𝝽𝞈 𝝰𝝿ό 𝞃𝝾 𝝹𝝾𝞄𝞃ί, 𝝶 𝝴𝝺𝝴𝞄𝝷𝝴𝞀ί𝝰 𝞃𝝾𝞄 𝝺ό𝝲𝝾𝞄 𝝹𝝰𝝸 𝞃𝝶ς 𝞂𝝹έ𝞇𝝶ς. 𝝩𝝰 𝝴𝞅𝝰𝞀𝝻ό𝝵𝝴𝝸ς 𝝰𝞄𝞃ά 𝞂𝝴 𝝹𝝴ί𝝻𝝴𝝼𝝰 𝝹𝝰𝝸 𝝿𝝰𝞀𝝰𝞂𝞃ά𝞂𝝴𝝸ς;
Απόλυτα. Εάν ένα κείμενο είναι γραμμένο πολύ στερεοτυπικό θα το απορρίψω. Ακόμα και στην προσωπική μου ζωή πολύ πιο εύκολα αποφασίζω και πράττω χωρίς να κρατάω τους τύπους που λένε.
𝝦𝝸𝞂𝝹ά𝞀𝝴𝝸ς 𝞂𝞃𝝶 𝝵𝞈ή 𝞂𝝾𝞄 𝝲𝝴𝝼𝝸𝝹ά;
Πρέπει να ρισκάρεις. Μετά από τόσα χρόνια είμαι αυτής της άποψης. Να δοκιμάζεις πράγματα. Άλλο θέατρο, άλλη σκηνοθετική οπτική, άλλη εκφορά λόγου, άλλο κινησιολογικό, άλλη μουσική. Μ αρέσει να δοκιμάζω, όπως πέρσι σε μία παράσταση που κάναμε και ενσωματώσαμε μουσική τέκνο και κείμενο από έναν αναρχικό φιλόσοφο. Ένας απίστευτος συνδυασμός που βγήκε καταπληκτικό. Το feed back που πήραμε ήταν πάρα πολύ ωραίο και μας ενθουσίασε αρκετά.
𝝥𝝾𝝸𝝰 𝝴ί𝝼𝝰𝝸 𝞃𝝰 𝝴𝝿ό𝝻𝝴𝝼ά 𝞂𝝾𝞄 𝞂𝞆έ𝝳𝝸𝝰;
Του Γιάννη Πανουτσόπουλου, ένα μικρό διήγημα που έχει γράψει. Μίλησα μαζί του και φυσικά με πολύ μεγάλη χαρά συμφώνησε να το δραματοποιήσουμε. Θα το κάνουμε street performance, μία 30λεπτη παράσταση.
𝝨𝝴 𝝴𝞄𝞆𝝰𝞀𝝸𝞂𝞃𝝾ύ𝝻𝝴 𝝿𝝾𝝺ύ 𝝲𝝸𝝰 𝞃𝝶𝝼 ό𝝻𝝾𝞀𝞅𝝶 𝝹𝝾𝞄𝝱έ𝝼𝞃𝝰, 𝝹𝝰𝝺ή 𝝴𝝿𝝸𝞃𝞄𝞆ί𝝰 𝞂𝞃𝝸ς 𝟮 𝝰𝝹ό𝝻𝝰 𝝿𝝰𝞀𝝰𝞂𝞃ά𝞂𝝴𝝸ς 𝞃𝝾𝞄 «𝝾 𝝷ά𝝼𝝰𝞃𝝾ς 𝝹𝝰𝝸 𝝶 𝝹ό𝞀𝝶» 𝝹𝝰𝝸 𝝹𝝰𝝺ή 𝝴𝝿𝝸𝞃𝞄𝞆ί𝝰 𝞂𝝴 ό,𝞃𝝸 𝝴𝞃𝝾𝝸𝝻ά𝝵𝝴𝝸ς.
Κι εγώ ευχαριστώ και για την κουβέντα και για την επαφή μας. Να μην ξεχνάμε να ρισκάρουμε και να δοκιμάζουμε πράγματα.
#bestmagazine #interviews #chania #bestmagazinecrete
