Μία συνέντευξη εφ όλης της όλης για την καινούργια δυνατή παράσταση του σκηνοθέτη Γιάννη Μπλέτα, ο Πουπουλάνθρωπος. Από τον Στέλιο Κουνδουράκη
𝞙𝞪𝞴𝞰𝞼𝞹έ𝞺𝞪 𝞒𝞲ά𝞶𝞶𝞰. Καλησπέρα Στέλιο.
𝞒𝞶𝟂𝞺𝞲𝞯ό𝞵𝞪𝞼𝞽𝞮 𝞹𝞸𝞴𝞴ά 𝟀𝞺ό𝞶𝞲𝞪, 𝞼𝞮 𝞹𝞪𝞺𝞪𝞳𝞸𝞴𝞸𝞾𝞱ώ 𝞼𝞮 ό,𝞽𝞲 𝞳ά𝞶𝞮𝞲ς, 𝟀𝞪ί𝞺𝞸𝞵𝞪𝞲 𝞳𝞪𝞲 𝞬𝞲𝞪 𝞽𝞲ς 𝞮𝞹𝞲𝞽𝞾𝟀ί𝞮ς 𝞹𝞸𝞾 έ𝟀𝞮𝞲ς 𝞵𝞮 𝞽𝞲ς 𝞼𝞾𝞵𝞵𝞮𝞽𝞸𝟀ές 𝞹𝞸𝞴𝞴ώ𝞶 𝞪𝞹ό 𝞽𝞲ς 𝞭𝞸𝞾𝞴𝞮𝞲ές 𝞼𝞸𝞾 𝞼𝞮 𝞳ά𝞹𝞸𝞲𝞪 𝞿𝞮𝞼𝞽𝞲𝞫ά𝞴 𝞳𝞪𝞲 𝞵𝞮 𝞽𝞲ς 𝞭𝞲𝞪𝞳𝞺ί𝞼𝞮𝞲ς 𝞹𝞸𝞾 𝞹𝞪ί𝞺𝞶𝞸𝞾𝞶/𝞮𝞲ς. Σε ευχαριστώ πολύ.
𝞠έ𝞱𝞾𝞵𝞶𝞸 𝞼𝞹𝞸𝞾𝞭ές, 𝞿𝞮ύ𝞬𝞮𝞲ς 𝞬𝞲𝞪 𝞐𝞱ή𝞶𝞪, 𝞽𝞮𝞴𝞮𝞲ώ𝞶𝞮𝞲ς 𝞰𝞱𝞸𝞹𝞸𝞲ός, 𝞮𝞹𝞲𝞼𝞽𝞺έ𝞿𝞮𝞲ς 𝞳𝞪𝞲 𝞼𝞳𝞰𝞶𝞸𝞱𝞮𝞽𝞲𝞳ά 𝞳ά𝞶𝞮𝞲ς 𝞵ί𝞪 𝞮𝞹ί𝞱𝞮𝞼𝞰 𝞹𝞸𝞾 𝞭𝞮𝞶 𝞵έ𝞶𝞮𝞲 𝞪𝞹𝞪𝞺𝞪𝞽ή𝞺𝞰𝞽𝞰. Κάπως έτσι. Τελειώνω φιλόλογος στο Πανεπιστήμιο Κρήτης εδώ στο Ρέθυμνο. Εξ αρχής όμως αναζήτησα την πρώτη μου θεατρική ομάδα εδώ στο Ρέθυμνο. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να φύγω σύνολο πέντε χρόνια από Ρέθυμνο. Γυρίζω και επαγγελματικά αποφασίζω αφού όσο ήμουν στη σχολή στην Αθήνα φαινόταν ότι τείνω προς τη σκηνοθεσία να ανοίξω το δικό μου χώρο.
𝞒𝞲𝞪𝞽ί 𝞴𝞸𝞲𝞹ό𝞶 𝞪𝞾𝞽ή 𝞰 𝞼𝞾𝞬𝞳𝞮𝞳𝞺𝞲𝞵έ𝞶𝞰 𝞹𝞪𝞺ά𝞼𝞽𝞪𝞼𝞰; Την παράσταση αυτή τη γνώρισα το 2014. Ήμουν φοιτητής στη δραματική σχολή και το δούλεψα εκεί, είχα παίξει κι εγώ ο ίδιος τον πρωταγωνιστικό ρόλο, τον Κατούριαν, τον συγγραφέα. Είναι ένα έργο που παίζεται με άνδρες. Εμείς επιλέξαμε να κάνουμε το αντίθετο, μία διασκευή, μόνο γυναίκες. Αυτό το υλικό είχαμε, με αυτό πορευτήκαμε.
𝞥𝞪𝞶𝞽ά𝞯𝞸𝞵𝞪𝞲 𝞭𝞲𝞳𝞪𝞲ώ𝞱𝞰𝞳𝞮ς 𝞬𝞲𝞪 𝞽𝞰𝞶 𝞮𝞹𝞲𝞴𝞸𝞬ή 𝞽𝞸𝞾 έ𝞺𝞬𝞸𝞾 έ𝞽𝞼𝞲, 𝞳𝞾𝞺ί𝟂ς 𝞼𝞽𝞸𝞶 𝞮𝞪𝞾𝞽ό 𝞼𝞸𝞾; Το έργο αυτό το λάτρεψα όταν το πρώτο δούλεψα το ’14 και το έλεγα από τότε ότι κάποια στιγμή θέλω να το ανεβάσω κι εγώ. Παίζοντας και τον Κατούριαν, που σήμερα τον αποδίδει στην παράστασή μας η Μυρτώ Μαρκάκη εξαιρετικά, ήμουν σίγουρος ότι θα το κάνω. Είναι ένα συγκλονιστικό έργο από όλες τις απόψεις, με έναν ιδιαίτερο τρόπο γραφής. Ο συγγραφέας Μάρτιν ΜακΝτόνα, που είναι και νέος σχετικά, το «The Pillowman» (ο Πουπουλένιος ή ο Μαξιλαρένιος) το πρώτο παρουσίασε στο Λονδίνο το 2004. Είναι ένα σύγχρονο έργο που έχει πολλά μηνύματα να περάσει.
𝞐𝞾𝞽ό 𝞮ί𝞶𝞪𝞲 𝞽𝞸 𝞵ό𝞶𝞸 𝞼ί𝞬𝞸𝞾𝞺𝞸. 𝞣𝞪 𝞽𝞮𝞴𝞮𝞾𝞽𝞪ί𝞪 𝟀𝞺ό𝞶𝞲𝞪 𝞫𝞴έ𝞹𝞸𝞾𝞵𝞮 ό𝞴𝞸𝞲 𝞵𝞪ς ό𝞽𝞲 ό𝞽𝞲 𝞸𝞲 𝞪𝞶𝞪𝞿𝞸𝞺ές 𝞼𝞽𝞪 𝞹𝞪𝞲𝞭𝞲ά, 𝞽𝞸 𝞵𝞹𝞸ύ𝞴𝞲𝞶𝞬𝞳 𝞪𝞴𝞴ά 𝞳𝞪𝞲 𝞸𝞲 𝞼𝞾𝞵𝞹𝞮𝞺𝞲𝞿𝞸𝞺ές 𝞮𝞶ή𝞴𝞲𝞳𝟂𝞶 𝞹𝞸𝞾 𝞸𝞿𝞮ί𝞴𝞸𝞶𝞽𝞪𝞲 𝞼𝞽𝞸 ό𝟀𝞲 𝞳𝞪𝞲 𝞽ό𝞼𝞸 𝞳𝞪𝞴ό 𝞸𝞲𝞳𝞸𝞬𝞮𝞶𝞮𝞲𝞪𝞳ό 𝞹𝞪𝞺𝞮𝞴𝞱ό𝞶 𝞽𝞸𝞾ς 𝞮ί𝞶𝞪𝞲 𝞼𝞽𝞰𝞶 𝞮𝞹𝞲𝞳𝞪𝞲𝞺ό𝞽𝞰𝞽𝞪. Τα μηνύματα είναι ξεκάθαρα και στο κείμενο του έργου, αλλά και στο σύνολο των μηνυμάτων, που παίρνεις φεύγοντας στο τέλος. Πιστεύω ότι όλοι μας έχουμε κακοποιηθεί στη ζωή μας στο παρελθόν, άλλο λιγότερο άλλοι περισσότερο. Όλοι οι «ήρωες» έχουν κακοποιηθεί στο παρελθόν που παίζουν στην παράσταση. Και οι δύο γυναίκες αστυνομικοί, και η συγγραφέας με την αδερφή της.
𝞟𝞸𝞴𝞴ά 𝞽𝞪 𝞵𝞰𝞶ύ𝞵𝞪𝞽𝞪 𝞹ά𝞶𝞽𝟂ς 𝞵έ𝞼𝞪 𝞼𝞽𝞰 𝞹𝞪𝞺ά𝞼𝞽𝞪𝞼𝞰, 𝞭𝞾𝞶𝞪𝞽ό 𝞳𝞮ί𝞵𝞮𝞶𝞸, 𝞼𝞾𝞬𝞳𝞴𝞸𝞶𝞲𝞼𝞽𝞲𝞳ές 𝞮𝞺𝞵𝞰𝞶𝞮ί𝞮ς, 𝞹𝞺𝞸𝞫𝞴𝞰𝞵𝞪𝞽𝞲𝞼𝞵𝞸ί 𝞪𝞹ό 𝞽𝞸 𝞹𝞺ώ𝞽𝞸 𝞵έ𝟀𝞺𝞲 𝞽𝞸 𝞽𝞮𝞴𝞮𝞾𝞽𝞪ί𝞸 𝞴𝞮𝞹𝞽ό. Έ𝞶𝞽𝞪𝞼𝞰, 𝞪𝞹𝞸𝞬𝞸ή𝞽𝞮𝞾𝞼𝞰, 𝞼𝞾𝞶𝞪ί𝞼𝞱𝞰𝞵𝞪, 𝞴ύ𝞹𝞰, 𝞮𝞴𝞹ί𝞭𝞪 𝞳𝞪𝞲 𝞹ά𝞴𝞲 𝞼𝞽𝞮𝞶𝞪𝟀ώ𝞺𝞲𝞪. 𝞣ό𝞼𝞪 𝞹𝞸𝞴𝞴ά. Το έργο ανήκει στην κατηγορία παραστάσεων που λέγονται On Face Theatre. Άλλο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η Σάρα Κέιν. Τι εννοώ. Είναι μία κατηγορία θεάτρου που δημιουργήθηκε στο Λονδίνο τη δεκαετία του ’90. Είναι αυτές οι παραστάσεις που με σκληρό κείμενο επιδράνε στον θεατή πιο άμεσα από κάθε άλλο είδος θεάτρου. Τον βάζουν μέσα σε αυτή, τα λένε απλά και κατανοητά χωρίς να προσπαθούν να αφήσουν έξω αλήθειες που πονάνε. Μία επίθεση στο θεατή, εδώ θα τα ακούσεις δηλαδή. Προκλητικό κείμενο από όλες τις απόψεις. Ήθελα να παιχτεί στο Ρέθυμνο, θέλω η πόλη να έχει αυτή την επιλογή εκτός των κλασικών παραστάσεων που ανεβαίνουν.
𝞤𝞹ά𝞺𝟀𝞮𝞲 𝞳ά𝞹𝞸𝞲𝞸ς 𝞴ό𝞬𝞸ς 𝞹𝞸𝞾 𝞮𝞹𝞲𝞴έ𝞬𝞮𝞲ς 𝞵ό𝞶𝞸 𝞬𝞾𝞶𝞪ί𝞳𝞮ς; Όλες μου οι παραστάσεις είχαν και έχουν γυναίκες. Πέραν του λογικού, που έχει να κάνει ότι δεν υπάρχουν στη πόλη πολλοί άνδρες επιλέγω τις γυναίκες για τις παραστάσεις μου. Θέλω να δίνω βήμα στις γυναίκες να βγαίνουν μπροστά. Η ομάδα μας έχει φτιαχτεί έτσι ώστε να δίνετε ένα βήμα στις γυναίκες να δείξουν ότι μπορούν κι ότι είναι έτοιμες σε κάθε πρόκληση.
𝞟𝞮𝞺ί𝞵𝞮𝞶𝞮ς 𝞽𝞰𝞶 𝞽ό𝞼𝞰 𝞼𝞾𝞵𝞵𝞮𝞽𝞸𝟀ή 𝞳𝞪𝞲 𝞵𝞮𝞬ά𝞴𝞰 𝞪𝞹ή𝟀𝞰𝞼𝞰 𝞽𝞸𝞾 𝞳ό𝞼𝞵𝞸𝞾; Την περίμενα γιατί, είναι ένα πολύ δυνατό έργο. Είναι επίσης ένα από τα 3 πιο αγαπημένα μου έργα. Επομένως το δουλέψαμε και με πολύ μεράκι και όρεξη. Ήξερα τι θέλω και πως το θέλω. Οπότε βγήκε όπως το περίμενα. Η απήχηση ήταν αναμενόμενη γιατί το κοινό του Ρεθύμνου είναι αρκετά θεατρόφιλο. Είναι ένα δυνατό έργο, με πολλά μηνύματα για την παιδική κακοποίηση Πιστεύω ότι τα παιδιά δεν μπορούν να σκεφτούν σε τόσο μικρές ηλικίες το κακό που μπορούν να προκαλέσουν με μια άσχημη συμπεριφορά. Όλοι μας έχουν κακοποιηθεί είτε λεκτικά είτε σωματικά στη ζωή μας. Όπως υπάρχουν και φορές που και δικές μας συμπεριφορές( άθελά μας, όταν ήμασταν παιδιά, όταν ήμασταν έφηβοι, ή και ενήλικες), που να προκάλεσαν άσχημα συναισθήματα σε κάποιον.
𝞓𝞮𝞶 𝞹𝞺έ𝞹𝞮𝞲 ό𝞵𝟂ς 𝞳ά𝞹𝞸𝞲𝞪 𝞼𝞽𝞲𝞬𝞵ή 𝞶𝞪 𝞪𝞹𝞸𝞭𝞮𝟀𝞽𝞸ύ𝞵𝞮 𝞽𝞰𝞶 𝞹𝞺𝞪𝞬𝞵𝞪𝞽𝞲𝞳ό𝞽𝞰𝞽𝞪; Ναι, αυτό πρέπει να κάνουμε. Να το αποδεχτούμε, να πούμε μέσα μας ότι σταθήκαμε δυνατοί, να το ξεπεράσουμε. Κυρίως να μιλάμε, αυτό είναι το κλειδί. Με όποια μορφή βίας κι αν υπάρξει κακοποίηση, λεκτική, σεξουαλική ή οποιαδήποτε άλλη πρέπει να μιλάμε. Δεν γίνεται να τα κρατάμε μέσα μας, άλλοι είναι δυνατοί και το αντέχουν, άλλοι όχι. Κι εκεί γίνεται η ζημιά.
𝞟𝟂ς 𝞪𝞶𝞽𝞲𝞭𝞺ά𝞶𝞮 𝞼𝞽𝞸 𝞽έ𝞴𝞸ς 𝞸𝞲 𝞱𝞮𝞪𝞽ές, 𝞽𝞲 𝞼𝞸𝞾 𝞴έ𝞶𝞮; Μία φίλη, μου είπε ότι «έριξες μία βόμβα στη πόλη του Ρεθύμνου». Μία άλλη μου είπε ότι τρέμει ακόμη, από αυτό που είδε. Το ήξερα όμως να σου πω την αλήθεια. Γιατί κάπως έτσι ήμουν και εγώ όταν το πρωτοδιάβασα. Είναι ένα κείμενο γροθιά. Πρέπει να τολμάμε και να μην κοιτάζουμε το παρελθόν και τις δύσκολες μέρες που πέρασε η πόλη και η κάθε πόλη, με ένα θέμα που είχε πάρει μεγάλες διαστάσεις. Η παιδική κακοποίηση και οι συμπεριφορές αργότερα είναι αποτέλεσμα η κοινωνία να συνεχίζει να χτίζει τοίχους και ανθρώπους που δεν μιλούν και αποφεύγουν να δουν την πραγματικότητα.
𝞛𝞮 𝞽𝞲 𝞪𝞼𝟀𝞸𝞴𝞮ί𝞼𝞪𝞲 𝞮𝞳𝞽ός 𝞽𝞰ς 𝞹𝞪𝞺ά𝞼𝞽𝞪𝞼𝞰ς 𝞪𝞾𝞽ό 𝞽𝞸𝞶 𝞳𝞪𝞲𝞺ό; Το ντοκιμαντέρ «Πώς να εκπαιδεύσεις ένα αντιήρωα» σε παραγωγή του συλλόγου Ρεθύμνου με παιδιά με αυτισμό το οποίο αυτή τη στιγμή «ταξιδεύει» στο εξωτερικό είναι κάτι που με ενδιαφέρει πολύ να πάει καλά.
𝞙𝞪𝞲 𝞹𝟂ς 𝞹ά𝞮𝞲 𝞵έ𝟀𝞺𝞲 𝞼ή𝞵𝞮𝞺𝞪; Γυρίστηκε σε ένα διάστημα 3 μηνών, από τον Σεπτέμβρη του ’20 μέχρι και τον Δεκέμβρη. Κάναμε την παγκόσμια πρεμιέρα φέτος στο Φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους της Δράμας. Έχει πάρει ένα βραβείο, μέχρι στιγμής, σε Φεστιβάλ στη Θεσσαλονίκη που αφορά την αντανάκλαση των ανθρώπων με αναπηρία στις τέχνες, ουσιαστικά η αντανάκλαση της αναπηρίας στην τέχνη.
𝞟𝟂ς 𝞽𝞸 𝞹𝞮𝞺𝞲𝞬𝞺ά𝞿𝞮𝞲ς 𝞪𝞾𝞽ό 𝞽𝞸 𝞮𝞬𝟀𝞮ί𝞺𝞰𝞵𝞪 𝞵𝞮 𝞽𝞸𝞾ς 𝞪𝞶𝞽𝞲ή𝞺𝟂𝞮ς; Στην ουσία είναι μία ομάδα 12 αντιηρώων που προσπαθούν να ανεβάσουν μία θεατρική παράσταση με θέμα τους σούπερ ήρωες. Με αφορμή αυτό το ντοκιμαντέρ προέκυψε μία θεατρική ομάδα, οι αντιήρωες, οι οποίοι ετοιμάζουν την δική τους θεατρική παράσταση στο φρούριο Φορτέτζα στις 17 και 18 Ιουνίου. Το βασικό κομμάτι το κάνει η Φλώρα Ασουμανάκη κι εγώ θα έχω απλά την επίβλεψη αν μπορούμε να το πούμε έτσι.
𝞔𝞹ό𝞵𝞮𝞶𝞸ς 𝞼𝞽ό𝟀𝞸ς; Είναι ένα άλλο ντοκιμαντέρ με μία ταινία μεγάλου μήκους αυτή τη φορά με παιδιά με αναπηρία. Έχει θέμα τον έρωτα που μας απασχολεί καθημερινά, το δικαίωμα στον έρωτα. Είναι θέματα που με απασχολούν και εμένα προσωπικά, να μην υπάρχουν ταμπού είτε ηλικιακά είτε οτιδήποτε άλλο.
𝞟𝟂ς 𝞪𝞶𝞽𝞲𝞭𝞺ά𝞶𝞮 𝞼𝞽𝞸 𝞽έ𝞴𝞸ς 𝞸𝞲 𝞱𝞮𝞪𝞽ές, 𝞽𝞲 𝞼𝞸𝞾 𝞴έ𝞶𝞮; Μία φίλη, μου είπε ότι «έριξες μία βόμβα στη πόλη του Ρεθύμνου». Μία άλλη μου είπε ότι τρέμει ακόμη, από αυτό που είδε. Το ήξερα όμως να σου πω την αλήθεια. Γιατί κάπως έτσι ήμουν και εγώ όταν το πρωτοδιάβασα. Είναι ένα κείμενο γροθιά. Πρέπει να τολμάμε και να μην κοιτάζουμε το παρελθόν και τις δύσκολες μέρες που πέρασε η πόλη και η κάθε πόλη, με ένα θέμα που είχε πάρει μεγάλες διαστάσεις. Η παιδική κακοποίηση και οι συμπεριφορές αργότερα είναι αποτέλεσμα η κοινωνία να συνεχίζει να χτίζει τοίχους και ανθρώπους που δεν μιλούν και αποφεύγουν να δουν την πραγματικότητα.
𝞛𝞮 𝞽𝞲 𝞪𝞼𝟀𝞸𝞴𝞮ί𝞼𝞪𝞲 𝞮𝞳𝞽ός 𝞽𝞰ς 𝞹𝞪𝞺ά𝞼𝞽𝞪𝞼𝞰ς 𝞪𝞾𝞽ό 𝞽𝞸𝞶 𝞳𝞪𝞲𝞺ό; Το ντοκιμαντέρ «Πώς να εκπαιδεύσεις ένα αντιήρωα» σε παραγωγή του συλλόγου Ρεθύμνου με παιδιά με αυτισμό το οποίο αυτή τη στιγμή «ταξιδεύει» στο εξωτερικό είναι κάτι που με ενδιαφέρει πολύ να πάει καλά.
𝞙𝞪𝞲 𝞹𝟂ς 𝞹ά𝞮𝞲 𝞵έ𝟀𝞺𝞲 𝞼ή𝞵𝞮𝞺𝞪; Γυρίστηκε σε ένα διάστημα 3 μηνών, από τον Σεπτέμβρη του ’20 μέχρι και τον Δεκέμβρη. Κάναμε την παγκόσμια πρεμιέρα φέτος στο Φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους της Δράμας. Έχει πάρει ένα βραβείο, μέχρι στιγμής, σε Φεστιβάλ στη Θεσσαλονίκη που αφορά την αντανάκλαση των ανθρώπων με αναπηρία στις τέχνες, ουσιαστικά η αντανάκλαση της αναπηρίας στην τέχνη.
𝞟𝟂ς 𝞽𝞸 𝞹𝞮𝞺𝞲𝞬𝞺ά𝞿𝞮𝞲ς 𝞪𝞾𝞽ό 𝞽𝞸 𝞮𝞬𝟀𝞮ί𝞺𝞰𝞵𝞪 𝞵𝞮 𝞽𝞸𝞾ς 𝞪𝞶𝞽𝞲ή𝞺𝟂𝞮ς; Στην ουσία είναι μία ομάδα 12 αντιηρώων που προσπαθούν να ανεβάσουν μία θεατρική παράσταση με θέμα τους σούπερ ήρωες. Με αφορμή αυτό το ντοκιμαντέρ προέκυψε μία θεατρική ομάδα, οι αντιήρωες, οι οποίοι ετοιμάζουν την δική τους θεατρική παράσταση στο φρούριο Φορτέτζα στις 17 και 18 Ιουνίου. Το βασικό κομμάτι το κάνει η Φλώρα Ασουμανάκη κι εγώ θα έχω απλά την επίβλεψη αν μπορούμε να το πούμε έτσι.
𝞔𝞹ό𝞵𝞮𝞶𝞸ς 𝞼𝞽ό𝟀𝞸ς; Είναι ένα άλλο ντοκιμαντέρ με μία ταινία μεγάλου μήκους αυτή τη φορά με παιδιά με αναπηρία. Έχει θέμα τον έρωτα που μας απασχολεί καθημερινά, το δικαίωμα στον έρωτα. Είναι θέματα που με απασχολούν και εμένα προσωπικά, να μην υπάρχουν ταμπού είτε ηλικιακά είτε οτιδήποτε άλλο.
Έ𝟀𝞮𝞲ς 𝞽𝞸𝞾ς 𝞰𝞱𝞸𝞹𝞸𝞲𝞸ύς έ𝟀𝞮𝞲 𝞼𝞽𝞸 𝞵𝞾𝞪𝞴ό 𝞼𝞸𝞾 𝞽𝞰𝞶 𝞲𝞭έ𝞪 𝞽𝞲 𝞳ά𝞶𝞮𝞲ς; 𝞗𝞮𝞪𝞽𝞺𝞲𝞳ή 𝞹𝞪𝞺ά𝞼𝞽𝞪𝞼𝞰 ή 𝞳𝞲𝞶𝞰𝞵𝞪𝞽𝞸𝞬𝞺𝞪𝞿𝞲𝞳ή 𝞪𝞹ό𝞹𝞮𝞲𝞺𝞪; Εγώ το έχω πει, έχω καταλήξει. Σκηνοθέτης κινηματογράφου. Είναι ευκολότερο πάντως να κάνεις θέατρο σε σχέση με τον κινηματογράφο ακόμα και από θέμα μπάτζετ. Έχει πολύ τρέξιμο ακόμα και μετά με την συμμετοχή σε φεστιβάλ. Πρέπει να πιστέψεις στο καλλιτεχνικό σου δημιούργημα και να προσπαθήσεις να συμμετέχεις σε όσα περισσότερα μπορείς.
𝞤𝞹ά𝞺𝟀𝞸𝞾𝞶 𝞹𝞸𝞴𝞴ά 𝞹𝞸𝞾 𝞭𝞮 𝞮ί𝞹𝞪𝞵𝞮, 𝞾𝞹ά𝞺𝟀𝞸𝞾𝞶 𝞹𝞸𝞴𝞴ές 𝞽𝞪𝞲𝞶ί𝞮ς 𝞹𝞸𝞾 έ𝟀𝞸𝞾𝞶 𝞽𝞪𝞷𝞲𝞭έ𝟁𝞮𝞲 𝞼𝞮 𝞿𝞮𝞼𝞽𝞲𝞫ά𝞴 𝞪𝞶ά 𝞽𝞸𝞶 𝞳ό𝞼𝞵𝞸 𝞹𝞸𝞾 έ𝟀𝞮𝞲ς 𝞭𝞰𝞵𝞲𝞸𝞾𝞺𝞬ή𝞼𝞮𝞲 𝞪𝞴𝞴ά 𝞱𝞪 𝞪𝞶𝞪𝞿𝞮𝞺𝞱𝞸ύ𝞵𝞮 𝞳ά𝞹𝞸𝞲𝞪 ά𝞴𝞴𝞰 𝞼𝞽𝞲𝞬𝞵ή. 𝞢𝞮 𝞮𝞾𝟀𝞪𝞺𝞲𝞼𝞽𝞸ύ𝞵𝞮 𝞬𝞲𝞪 𝞽𝞰𝞶 𝞳𝞸𝞾𝞫έ𝞶𝞽𝞪 𝞳𝞪𝞲 𝞶𝞪 𝞾𝞹𝞮𝞶𝞱𝞾𝞵ί𝞼𝞸𝞾𝞵𝞮 𝞽𝞲ς 𝞹𝞪𝞺𝞪𝞼𝞽ά𝞼𝞮𝞲ς. Ναι, καταρχάς κι εγώ σε ευχαριστώ για την κουβέντα μας, οι παραστάσεις είναι δύο ακόμα. Αύριο Παρασκευή 6 Μαίου και μεθαύριο Σάββατο 7 Μαίου στις 9 το βράδυ στο Σημείο / By Ble Productions, Πατριάρχου Αθηναγόρα 17, Μισίρια στο Ρέθυμνο. Τηλέφωνο για κρατήσεις 6983 320439.
#bestmagazine #bestmagazinecrete #bestmagazinetheatre #bestmagazinerethymno
